«Είμαι σαν τη μητέρα του μακελάρη Ανταμ Λάνζα που δολοφόνησε εν ψυχρώ μια τάξη γεμάτη παιδάκια αλλά και τη μητέρα του. Και το δικό μου παιδί πάσχει από νοητική ασθένεια. Αυτό είναι μεγαλύτερο πρόβλημα στην Αμερική από την οπλοφορία» γράφει σε μια δραματική επιστολή η Λίζα Λονγκ, μητέρα τεσσάρων παιδιών.
Η επιστολή της Λίζας Λονγκ δημοσιεύτηκε στο σάιτ Blue Review και αναφέρεται στο δράμα της Αμερικής.
«Τρεις ημέρες πριν ο εικοσάχρονος Ανταμ Λάνζα σκοτώσει τη μητέρα του και δολοφονήσει μια τάξη παιδάκια ο γιός μου Μίκαελ, 13 ετών, έχασε το σχολικό λεωφορείο γιατί ήθελε να φορέσει ένα συγκεκριμένο παντελόνι.
«Μπορώ να το φορέσω» μου έλεγε σε επιθετικό ύφος.
«Αυτό είναι μπλε ενώ το σχολείο σου επιβάλλει να φοράτε μαύρα ή χακί παντελόνια» του απάντησα.
«Είσαι μια κακιά σκύλα. Εμένα μου είπαν ότι μπορώ να το φορέσω. Στην Αμερική ζούμε, έχω δικαιώματα!» φώναξε.
«Σου απαγορεύω να με αποκαλείς σκύλα. Θα φορέσεις ό, τι πρέπει. Δεν θα δεις τηλεόραση και ηλεκτρονικά παιχνίδια για όλη την υπόλοιπη ημέρα. Τώρα ανέβα στο αυτοκίνητο για να σε πάω στο σχολείο».
Το παιδί μου πάσχει από νοητική ασθένεια. Το λατρεύω αλλά με φοβίζει.
Απειλή με μαχαίρι
Πριν από λίγες εβδομάδες ο Μίκαελ έβγαλε ένα μαχαίρι από την τσέπη του. Απείλησε να με σκοτώσει και να αυτοκτονήσει γιατί του ζήτησα να επιστρέψει τα βιβλία στη βιβλιοθήκη που είχε καθυστερήσει. Τα μικρά του αδέλφια 7 και 9 ετών ακολούθησαν αμέσως τις οδηγίες ασφάλειας: έτρεξαν στο αυτοκίνητο και κλείδωσαν τις πόρτες. Κατόρθωσα να πάρω το μαχαίρι από τα χέρια του Μίκαελ και να συγκεντρώσω όλα τα αιχμηρά αντικείμενα του σπιτιού σε ένα μεγάλο τάπερ που κρατάω πάνω μου. Οση ώρα το έκανα ο Μίκαελ εξακολουθούσε να με βρίζει και να με απειλεί.
Το επεισόδιο έληξε όταν τρεις σωματώδεις αστυνομικοί τον έδεσαν σε μια πολυθρόνα για να τον μεταφέρουν στα επείγοντα. Το ψυχιατρικό τμήμα δεν είναι κανένα ελεύθερο κρεβάτι εκείνη την ημέρα και ο Μίκαελ αναγκάστηκε να ηρεμήσει στο διάδρομο. Γύρισε στο σπίτι με μια συνταγή για Zyprexa και ένα ραντεβού με έναν παιδοψυχίατρο.
Σύνδρομο ιδιοφυίας
Με την πάροδο του χρόνου έχουμε συνηθίσει τις συναντήσεις με τις κοινωνικές λειτουργούς, τους καθηγητές και τους σχολικούς συμβούλους και μάθαμε τους όρους «αυτισμός», «εκρηκτική ψυχωτική συμπεριφορά». Δυστυχώς δεν ξέρουμε ακόμη από τι ακριβώς πάσχει ο Μίκαελ. Ο,τι υπάρχει από νευροληπτικά και ψυχότροπα τα έχει πάρει αλλά τίποτα δεν έχει αλλάξει.
Στα επτά του χρόνια ο Μίκαελ έγινε δεκτός σε ένα πρόγραμμα για μαθητές ιδιοφυίες στα μαθηματικά και τις θετικές επιστήμες. Το IQ του είναι μακράν υψηλότερο από τον μέσο όρο. Οταν είναι σε καλή διάθεση ενδιαφέρεται για την ελληνική μυθολογία και για την τηλεοπτική σειρά «Doctor Who» καθώς και στις διαφορές που υπάρχουν ανάμεσα στον Αινστάιν και στον Νεύτωνα. Γενικά είναι σε καλή διάθεση αλλά όταν αγριεύει η συμπεριφορά του γίνεται απρόβλεπτη και πρέπει να διπλασιάζουμε τις προφυλάξεις.
Μόλις ξεκίνησε το Δημοτικό ο Μίκαελ έγινε περισσότερο περίεργος και επιθετικός. Τον μεταφέραμε σε σχολείο για «ειδικές περιπτώσεις» δηλαδή σε ένα μέρος όπου διατίθεται ασφάλεια και όπου κάνουν δεκτούς εφήβους που είναι ανίκανοι να ζήσουν σε κοινωνικοποιημένο περιβάλλον ως τα 18 τους χρόνια...
Βοήθεια...
Πιστέψτε με, χρειάζομαι βοήθεια. Μοιράζομαι αυτή την ιστορία μαζί σας γιατί είμαι η μητέρα του Ανταμ Λάνζα. Είμαι επίσης η μητέρα του Ερικ Χάρρις και του ντύλαν Κλέμπολντ. Ολα αυτά τα παιδιά και οι γονείς τους χρειάζονται βοήθεια. Μετά την τραγωδία του Νιουτάουν πρέπει να μιλήσουμε για την απαγόρευση των όπλων.
Αλλά πιστέψτε με, πρέπει πρώτα να μιλήσουμε για τις νοητικές ασθένεις στην Αμερική.
Θεέ, μου, βοήθησέ με. Βοήθησε τον Μίκαελ και βοήθησέ μας όλους».