O Λαυρέντης Λαυρεντιάδης οραματίστηκε να γίνει ο νέος μεγάλος ευεργέτης των τεχνών στην Ελλάδα. Και κατόρθωσε να συνδεθεί προσωπικά ο ίδιος - και όχι οι εταιρείες του όπως είθισται- με τις χορηγίες, κάνοντας καλλιτεχνικούς διευθυντές να στάζουν μέλι και του να δίνουν όση δημοσιότητα επιθυμούσε.
Υπομονετικά περίμενε κάτω από το φώτα, έχοντας υπολογίσει το φωτογραφικό κάδρο: επεδίωκε – όχι πάντα με επιτυχία- να είναι αυτός δεξιά και δίπλα του ο Υπουργός Πολιτισμού μαζί με τους μελίρρυτους διευθυντές μουσείων και πολιτιστικών οργανισμών που χορηγούσε. Ο Λαυρέντης Λαυρεντιάδης έλαμπε κάθε φορά στα εγκαίνια των εκθέσεων που γίνονταν με τη χορηγία του – το όνομά του να δοξάζεται τόσο όσο και του καλλιτέχνη. Το λογότυπο του ομίλου Λαυρεντιάδη, της Αlapis ή της Proton Bank κυριαρχούσε στο χώρο, χαιρετισμοί του άνοιγαν τις πολύτιμες εκδόσεις που συνοδεύουν συνήθως τις σημαντικές εκθέσεις, ενώ δεν έχανε ευκαιρία να απευθύνει και δυο λόγια στο κοινό των εγκαινίων, μετά την καταιγίδα ευχαριστιών και κοπλιμέντων του εκάστοτε διευθυντή (δικαίως μέχρι κάποιο βαθμό αφού η εξεύρεση χορηγών για την τέχνη στην Ελλάδα ήταν ανέκαθεν μια υπόθεση εξαιρετικά δύσκολη, αν όχι ανέφικτο).
Ο Λαυρεντιάδης πλάι στον Τσαρούχη και στον Τσίλερ
Ο Λαυρέντης Λαυρεντιάδης αντιλήφθηκε από νωρίς ότι η τέχνη μπορούσε να του προσφέρει πολλά – και όχι μόνο την αισθητική και την αγωγή της ψυχής (σύμφωνα με τον επίσημο ορισμό της τέχνης). Του προσέφερε πρόσβαση σε προσωπικότητες αγαπητές και υπεράνω αμφισβήτησης, του προσέφερε καλή φήμη και κυρίως τίτλους τιμής και δόξας. Ουδείς ξεχνάει την Μαρίνα Λαμπράκη Πλάκα να υποστηρίζει την υποψηφιότητα του για τον τίτλο «επιχειρηματίας της χρονιάς» το 2006 λέγοντας «Στο πρόσωπο του κ. Λαυρεντιάδη η Πινακοθήκη έχει βρει όχι μόνο έναν χορηγό αλλά έναν ιδανικό χορηγό». Μάλιστα μετά τη βράβευσή του τελικά από την Ernst&Young στο κατάμεστο Μέγαρο Μουσικής, επέλεξε στο τραπέζι δίπλα του να κάτσουν η διευθύντρια τη Εθνικής Πινακοθήκης και ο ζωγράφος Αλέκος Φασιανός.
Το προφίλ του φιλότεχνου σφυρηλατήθηκε νωρίς. Το προφίλ του ευεργέτη, του υποστηρικτή της τέχνης ήρθε να ολοκληρώσει την εικόνα και να εξασφαλίσει χιλιάδες φωτογραφίες και εγκώμια σε περιοδικά, εφημερίδες και σε τηλεοπτικά ρεπορτάζ. Η τέχνη υποκλίνεται στον μαικήνα της...
«Πρέπει να στηρίξουμε τα διαμάντια του πολιτισμού μας» δήλωσε στα εγκαίνια της έκθεσης για τον αρχιτέκτονα Ερνστ Τσίλλερ στην Εθνική Πινακοθήκη. Συγκινημένος, όπως ανέφεραν όλες οι λεζάντες στα έντυπα που δημοσιεύθηκαν οι σχετικές φωτογραφίες. «Αισθάνομαι και εγώ ένα μικρό μέρος μέρος των ανθρώπων της Εθνικής Πινακοθήκης και του πολιτισμού της χώρας μας».
Αντίστοιχες σκηνές διαδραματίστηκαν πολλές φορές στο Μουσείο Μπενάκη (όπου τα σχόλια για τον χορηγό ήταν σαφώς πιο συγκρατημένα) και κυρίως στην μεγαλειώδη έκθεση για τον Τσαρούχη το 2010, στο Μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης, στο Μέγαρο Μουσικής. Από το 2006 ως το 2010 είναι ένας από τους Ευεργέτες του Μεγάρου Μουσικής είτε ως Lavrediadis Group of Companies, είτε ως Αlapis. Στο Μουσείο Μπενάκη πόνταρε πάντα στους μεγάλους Έλληνες του χρωστήρα, στους δημοφιλείς που θα εξασφάλιζαν μεγάλη προσέλευση κοινού: Νίκος Εγγονόπουλος. Γιάννης Τσαρούχης, Γεράσιμος Στέρης είναι μερικές χαρακτηριστικές περιπτώσεις αναδρομικών που έγιναν με τη χορηγία του Λαυρεντιάδη.
Η εμμονή με την Σιλβί Γκιγιέμ
Ο Λαυρέντης Λαυρεντιάδης φαίνεται όμως πως δεν εκτιμούσε μόνο τα εικαστικά αλλά και το μπαλέτο. Ιδιαίτερα την αισθαντική και κορυφαία του κόσμου σήμερα Σιλβί Γκιγιέμ: χορήγησε δυο παραστάσεις της στο Ηρώδειο: το Push το 2006 και το oμολογουμένως συγκλονιστικό Sacred Monsters το 2007. Η Γκιγιέμ είναι μια χορεύτρια που αγαπήθηκε πολύ στην Ελλάδα και που κάθε φορά εξασφάλιζε πολυσέλιδα αφιερώματα στα περιοδικά. Και πάντα υπήρχε η αναφορά στον χορηγό βέβαια.Πέρα από την έντονα χορηγική δράση, ποτέ δεν μάθαμε ποτέ ποιά έργα τέχνης αγαπούσε να έχει σπίτι του. Θα μπορούσε να υποθέσει κανείς ότι θα φρόντιζε να έχει μια συλλογή για τα μάτια του και μόνο, στον προσωπικό του χώρο ως γνήσιος εραστής της τέχνης. Μέχρι στιγμής όμως ουδείς γνωρίζει κάτι σχετικό – ακόμα και οι ειδήσεις για τις κατασχέσεις των περιουσιακών του στοιχείων δεν αναφέρονται σε έργα τέχνης. To μόνο που μαρτυρούν οι φωτογραφίες του είναι πως στο γραφείο του για παράδειγμα, είχε μια συμβατική μάλλον επιλογή για χορηγό του μεγέθους του: ένα πίνακα του Γαϊτη.