Συντηρητικός ιατροδικαστής πτηνών συναντά πεταχτούλα Γαλλιδούλα που κάνει πλύση εγκεφάλου σε φασιστοειδή χώνοντας το κεφάλι τους ανάμεσα στα πόδια της, σε μια σπαρταριστή ρομεντί που θυμίζει ότι οι Γάλλοι φλυαρούν και για την πολιτική εκτός απ’ τον έρωτα. Στις αίθουσες την Πέμπτη 2 Ιούνη.
Γραμμένη με ημιαυτοβιογραφικά στοιχεία απ’ τον σκηνοθέτη της, Michel Leclerc και την συνσεναριογράφο του, Bya Kismi, ετούτη η αλλόκοτη κομεντί μπαλατζάρει ανάμεσα στο ρομάντζο και την πολιτική σάτιρα, χαζεύοντας τα βεγγαλικά που πετάγονται απ’ τη σύγκρουση της αδιευκρίνιστης θελκτικότητας της Sara Forestier ως ημίτρελης πολιτικής ακτιβίστριας που βάζει κυριολεκτικά το αλγερινής καταγωγής κορμί της στη γραμμή του πυρός, με το αδιάφορο παρουσιαστικό του Jacques Gamblin ως απελπιστικά συνηθισμένου Γάλλου που κουβαλά σαν κληρονομιά το πιο κοινό επώνυμο της εβραϊκής του καταγωγής, και το καμουφλάρει με το πιο κοινό επώνυμο της γαλλικής του ανατροφής.
Μιξάροντας με μπριο τα δυο αντίθετα αρχέτυπά τους, οι σεναριογράφοι βρίσκουν την αναμενόμενη έλξη στα ετερώνυμα, όπως μπορείς να μαντέψεις, αλλά πάνε την ρομεντί τους ένα βήμα παραπέρα, γεμίζοντας το χώρο που θα περίμενες να βρεις τα γλυκανάλατα κλισέ, με εύστοχες πολιτικές και κοινωνιολογικές δαγκωνιές, που δεν χρειάζεται να είσαι και τελείως Γάλλος για να τις πιάσεις. Οι αντοχές ανοχής που έχει μια κουλτούρα μαθημένη στην αποικιοκρατεία κι είναι αναγκασμένη τώρα να υποτάξει το Εγώ της για χάρη της αφομοίωσης, είναι εύφορο έδαφος τόσο για σατιρικά τσιμπήματα όσο είναι και για δραματικές κορώνες, κι ο απενοχοποιημένος τρόπος με τον οποίο κανιβαλίζεται το βάρος του εβραϊκού προηγουμένου, δίνει μια φρεσκάδα δροσιάς στα τριπάκια ενοχών που έχεις μάθει να σου τρίβονται στη μούρη με αντίστοιχες αφορμές.
Βέβαια το Le Nom des Gens δεν είναι πολιτικό μανιφέστο, και παρ’ ότι η ταινία βραβεύθηκε με το Cesar για το σενάριό της (όπως και για την ερμηνεία της Forestier), δεν σε αφήνει να ξεχάσεις στιγμή ότι στην καρδιά της είναι ένα ρομάντζο, και μάλιστα απ’ αυτά με την τυπική εξέλιξη όπου αγόρι συναντά κορίτσι, ερωτεύονται, την διώχνει και την ξανακερδίζει. Όμως αν κάνεις υπομονή στα σημεία που βαλτώνει όταν αλλάζει ταχύτητα για να ταιριάξει στις απαιτήσεις του genre, η ταινία σε αποζημιώνει με ξεκαρδιστικές στιγμές, σχεδόν σουρεαλιστικές, αλλά αποφασιστικά πολιτικές.