Τα γυμνά γυναικεία στήθη αναπόφευκτα προσελκύουν την προσοχή. Για πολλούς – άλλους απλούς και άλλους πολύπλοκους – λόγους. Φορείς της γονιμότητας, μετατράπηκαν ήδη από τη δεκαετία του 1960 σε όπλα διαμαρτυρίας, ταγμένα στην υπηρεσία επαναστατικών σκοπών, απελευθερωτικών αγώνων και διαμαρτυριών εναντίον πάσης φύσεως κοινωνικο-πολιτικών αδικιών.
Απαλλαγμένα από τα περιοριστικά στηθόδεσμά τους, τα γυναικεία στήθη αποτέλεσαν την «αιχμή του δόρατος» του φεμινιστικού κινήματος και της πολεμικής του ενάντια στην ηθικοποίηση και την καταπίεση του σώματος και κατ' επέκταση της ζωής.
Η εσκεμμένη γύμνια τους δεν είχε ως στόχο τη σεξουαλική απόλαυση, αλλά την πολιτική: τα γυμνά σώματα των διαμαρτυρομένων πολιτών συμβόλιζαν το αίτημα για μια ζωή απογυμνωμένη από τα ενδύματα του πολιτικού, ηθικού, κοινωνικού ψεύδους που «κλείνει» και περιορίζει το σώμα μέσα σε «στενά», ασφυκτικά ρούχα. Το ζητούμενο πίσω από τη δημόσια επίδειξή τους ήταν και είναι η επιθυμία να αποκαλυφθεί η «γυμνή» αλήθεια.
Αν και το θέμα έχει κι άλλες βαθύτερες όψεις, οι οποίες όμως δεν είναι της παρούσης, αυτό που έχει σημασία είναι ότι τα τελευταία χρόνια, με την ανάδυση της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης που έφερε στην επιφάνεια μία σωρεία προβληματικών κοινωνικών δομών, η πρακτική της δημόσιας επίδειξης γυμνών γυναικείων στηθών επέστρεψε δυναμικά.
Πετυχαίνει, όμως, πραγματικά το σκοπό της;
Πριν από μερικές εβδομάδες, αναφερόμενη σε συγκέντρωση διαμαρτυρίας για τα δικαιώματα των προσφύγων στην πύλη του Βρανδεμβούργου, η Γερμανίδα ακτιβίστρια Λάουρα Ντόρνχαϊμ ανακοίνωσε μέσω του Twitter ότι προτίθετο να ξεγυμνωθεί δημόσια προκειμένου να προσελκύσει το ενδιαφέρον του Τύπου.
Την ημέρα, λοιπόν, της διαμαρτυρίας, με τον πρωινό ήλιο να λάμπει και το ψύχος να «θερίζει», ρεπόρτερς και δημοσιογράφοι, εξοπλισμένοι με κάμερες και φορητούς υπολογιστές, περίμεναν πώς και πώς να δουν και να καταγράψουν λίγη «σάρκα».
Κατά τη μία, όμως, όταν το πλήθος των γυναικών διαδηλωτών είχε πλέον συγκεντρωθεί, ο Τύπος ήρθε αντιμέτωπος με την ίδια του την αλήθεια: οι διαδηλώτριες έβγαλαν τα πανωφόρια τους, αποκαλύπτοντας από κάτω μπλουζάκια στα οποία αναγράφονταν συνθήματα όπως: «Ανθρώπινα δικαιώματα και όχι στήθη» και «Ντροπή σας!».
Σε κατοπινή συνέντευξή της στην Deutsche Velle, η Ντόρνχαϊμ εξήγησε ότι δεν σχεδίαζε ποτέ να ξεγυμνωθεί, αλλά να προσελκύσει έστω έμμεσα το ενδιαφέρον της κοινωνίας στο ζήτημα των προσφύγων, εκθέτοντας ταυτόχρονα το διάχυτο σε όλα τα επίπεδα των media σεξισμό.
«Το θλιβερό είναι ότι τελικά λειτούργησε», είπε η Ντόρνχαϊμ, συμπυκνώνοντας μέσα σε μία μικρή πρότασή της όλες τις αντιφατικές όψεις του «σαρκοβόρου» κοινωνικού ιστού μας, αλλά και μία σπουδαία διαπίστωση:
Ότι τελικά και η γύμνια είναι κι αυτή ένα - το μεγαλύτερο ίσως - ένδυμα...