Αθωώθηκε από το εφετείο της Αθήνας ο νευροχειρουργός Δημήτρης Ρολόγης, που είχε καταδικαστεί σε φυλάκιση 2 ετών για τη βαριά αναπηρία που είχε προκληθεί μετά από νευροχειρουργική επέμβαση στον Γιώργο Αλβέρτη, γαμπρό του μακαρίτη Μιλτιάδη Έβερτ.
Για την υπόθεση αρχικά είχαν κατηγορηθεί τρεις γιατροί, εκ των οποίων ο ένας αυτοκτόνησε πριν γίνει η δίκη. Οι άλλοι δύο αθωώθηκαν ο ένας σε πρώτο και ο άλλος σε δεύτερο βαθμό.
Ατύχημα το 2005
Το ατύχημα συνέβη το 2005 όταν ο Γιώργος Αλβέρτης εισήχθη στο χειρουργείο για την αφαίρεση κύστης τρίτης κοιλίας στον εγκέφαλο με γιατρούς τους Δημήτρη Αγγελιδάκη, Δημήτρη Ρολόγη και Αθανάσιο Γρίβα.
Μετά την επέμβαση η Αλεξία Έβερτ, κόρη του αείμνηστου Μιλτιάδη Εβερτ, μιλάει ανοιχτά για εγκληματική αμέλεια των γιατρών που κατέστρεψε τη ζωή του άντρα της και της οικογένειάς της, καταθέτει μήνυση εναντίον των τριών γιατρών (ένα μήνα πριν από την παραγραφή του αδικήματος) και πέντε χρόνια σχεδόν μετά την εισαγωγή στο χειρουργείο.
Στις 12 Ιανουαρίου 2010 ο κατηγορούμενος γιατρός Δημήτρης Αγγελιδάκης θα δέσει τη γραβάτα που φορούσε στη χειρολαβή του αυτοκινήτου του και κάνοντας βίαιους ελιγμούς θα απαγχονιστεί. Σύμφωνα με το ρεπορτάζ η ΕΔΕ του νοσοκομείου τον άφησε ακάλυπτο αφού εκείνος δεν συμμετείχε στην επέμβαση ως κύριος χειρουργός αλλά ως θεράπων ιατρός.
Η Αλεξία Έβερτ έγραψε βιβλίο με τίτλο «Το ιατρικό λάθος» και περιγράφει την οδυνηρή της εμπειρία μετά την περιπέτεια του συζύγου της Γιώργου Αλβέρτη.
Συγκεκριμένα γράφει:
Τον άνδρα μου τον Γιώργο Αλβέρτη, τον γνώρισα σε ένα πάρτι στο οποίο δεν ήθελα να πάω- το είχα όμως υποσχεθεί σε μια φίλη μου, ήταν μοιραίο... Τώρα πια είμαστε μαζί ένδεκα και μισό χρόνια και ο γιος μας, ο Γιώργος θα κλείσει τα ένδεκα σε τρεις μήνες. Ο Γιώργος Αλβέρτης σταμάτησε να εργάζεται για την τράπεζα τον Ιανουάριο του 2005, λόγω σοβαρότατων επιπλοκών στην υγεία του, έπειτα από εγχείρηση κύστης στον εγκέφαλο. Το χειρουργείο και η μετεχειρητική παρακολούθηση έκαναν πολλούς γιατρούς να κουνάνε τα κεφάλια και να σιγοψιθυρίζουν για το θράσος, την απροσεξία και την αμέλεια των υπευθύνων συναδέλφων τους-πάντοτε όμως πίσω από κλειτές πόρτες.
Όταν σκαλίζεις τις πληγές, πληγές που δεν κλείνουν με το χρόνο, επόμενο είναι να πονέσεις. Αυτό τον πόνο, τον βαθύ και βουβό, προσπαθώ σε όποια κλίμακα με διαπερνά την κάθε μου μέρα, να τον δαμάσω. Με πνίγουν αναπάντητα ερωτήματα που με στοιχειώνουν, με πρώτο και πιο ααπλό αλλά και πιο γοερό, το γιατί; Ένα βροντερό πώς; Μετά την επέμβαση όλοι οι γιατροί μας διαβεβαίωσαν ότι όλα θα πάνε καλά.Δεν πήρε κανέανας μερίδα ευθύνης. Ένας μάλιστα μου τον αποκάλεσε άτυχο.
Όταν τα βιώνεις όλα αυτά, είσαι χαμένος. Κρέμεσαι από τα χείλη του γιατρού. Όταν, εξουθενωμένοι από την παράνοια, καλέσαμε έναν από τους καλύτερους νευρολόγους της Ευρώπης, ήταν πια πολύ αργά. Είπε με θλίψη στην αδερφή μου όταν είδε τις μαγνητικές: "Τι κρίμα!" Γιατί ήταν ήδη αργά για τον Γιώργο μας, που μπήκε όρθιος στην κλινική και αφέθηκε γεμάτος εμπιστοσύνη στα χέρια των γιατρών.
Την πραγματική κατάσταση του Γιώργου την συνειδητοποίησα 100% τον Ιούνιο, όταν πήγα στη Γερμανία και ο νευροχειρούργος- στενός συνεργάτης του νευρολόγου του οποίου είχε έρθει εδώ να δει τον Γιώργο-μου είπε μια κουβέντα που με έκανε να χάσω τη γη κάτω από τα πόδια μου. "Λυπάμαι κυρία Αλβέρτη..." Αποφασίσαμε ότι ήταν καλύτερα να τον φροντίσουμε σπίτι και όχι σε κέντρο αποκατάστασης. Και εμείς μέρα με τη μέρα, με αγάπη που περισσέυει, να προσπαθούμε να βοηθήσουμε τον αγαπημένο μας να γίνει και πάλι αυτός που ονειρεύτηκαν και κατάφεραν οι γονείς του μέσα από κόπους μιας ζωής.
Ο Γιώργος πολλές φορές είναι σε έναν κόσμο όπου δεν ξέρω τις σκέφτεται. Ποτέ δεν επιβάρυνε άλλουςμε δικά του προβλήματα κι ούτε τώρα το κάνει. Δεν έχει αίσθηση χώρου και χρόνου, ούτε πρόσφατη μνήμη-αυτή προσπαθούν να ενισχύσουν στο πρόγραμμα της ΕΛΕΠΑΠ. Δεν ξέρει πού είναι, τι κάνει. Δεν σκέφτηκα ποτέ "Γιατί συνέβη αυτό σε μένα;" Αναρωτήθηκα γιατί συνέβη στον άνδρα μου.