Ήταν 104 ετών και κάθε του λέξη ή σχέδιο εξακολουθούσε να συγκλονίζει την παγκόσμια αρχιτεκτονική. Ο Βραζιλιάνος Οσκαρ Νιμέγερ πέθανε χθες προκαλώντας πένθος στην παγκόσμια αρχιτεκτονική κοινότητα και σε εκατομμύρια πολίτες που θαύμασαν τα κτίριά του ή που είχαν την τύχη να ζήσουν σε αυτά.
Περισσότερα από 600 εμβληματικά κτίρια – μουσεία, σχολεία, θέατρα, δημόσια κτίρια- φέρουν την υπογραφή του Νιμέγερ σε ολόκληρο τον κόσμο. Φέρουν τις χαρακτηριστικές καμπύλες που παραπέμπουν στο γυναικείο σώμα, αλλά όχι μόνο: «Είναι οι καμπύλες που βλέπω στα βουνά της πατρίδας μου, στο ελικοειδές σχήμα που έχουν τα ποτάμια της Βραζιλίας, αλλά και σώματα των γυναικών", είχε γράψει ο ίδιος. Τα κτίριά του ήταν τομές, ήταν στοιχεία της φύσης. Μόνο έτσι μπορούσε να τα δει. Περιγράφοντας κάποια στιγμή ένα μουσείο που ήθελε να φτιάξει είπε ότι το όραμα που έχει είναι για ένα μουσείο «που υψώνεται στον ουρανό σαν λουλούδι ή σαν πουλί».
Ο δημιουργός ήταν επίσης βαθιά πολιτικοποιημένος: υπήρξε σχεδόν ιδρυτικό μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος της Βραζιλίας, ενώ δεν έκανε πίσω από τις ιδέες του ούτε μετά την πτώση του του τείχους του Βερολίνου.Έλεγε ότι η αρχιτεκτονική του εκφράζει τις βασικές του αρχές «να είσαι απλός, να δημιουργείς έναν κόσμο που θα τους αντιμετωπίζει όλους ώς ίσους, να δίνεις αισιοδοξία στους ανθρώπους, να τους δείχνεις πως όλοι έχουν ένα ξεχωριστό χάρισμα. Θέλω να υπάρχει γενική, απόλυτη ευτυχία. Είναι κακό αυτό;»
γO Οσκαρ Νιμέγερεννήθηκε στο Ρίο της Βραζιλίας στις 15 Δεκεμβρίου του 1907, γιος μιας οικογένειας με 6 παιδιά. Σπούδασε το 1934 στην Εθνική Σχολή Καλών τεχνών ( Escola Nacional de Belas Artes) στο Ρίο και αμέσς συνδέθηκε με μια ομάδα νέων Βραζιλιάνων αρχιτεκτόνων που συνεργάστηκαν με τον Le Corbusier για τη δημιουργία του νέου Υπουργείου Εκπαίδευσης και Υγείας στο Ρίο. Το πρότζεκτ αυτό ολοκληρώθηκε το 1938 και είχε την ευκαιρία να συνεργαστεί στενά και να επηρεαστεί από τον Le Corbusier – επιρροές που είναι σαφείς στα πρώτα του έργα. Παρόλα αυτά απέκτησε την μοναδική ανεπανάληπτη ταυτότητά του που έμελλε να επηρεάσει την παγκόσμια αρχιτεκτονική: τις καμπύλες που έφεραν στα κτίρια αρμονία, χάρη, ένα κλείσιμο του ματιού στη φύση. Κατόρθωσε να συνδυάσει την μοντέρνα αρχιτεκτονική με ένα μπαρόκ λεξιλόγιο δημιουργώντας μοναδικούς όγκους.
Εργάστηκε στο Ισραήλ, τη Γαλλία, τη Βόρειο Αφρική. Είναι ο αρχιτέκτονας του κτιρίου του κομμουνιστικού κόμματος στο Παρίσι, καθώς και της εφημερίδας L'Humanite. Χαρακτηριστικά έργα του είναι επίσης ο καθεδρικός ναός και το Υπουργείο Εξωτερικών στην Μπραζίλια. Συνέχιζε ως τέλους να δημιουργεί – για παράδειγμα η Εθνική Βιβλιοθήκη της Μπραζίλια (2006) σχεδιάστηκε από τον ίδιο.