Μικροομολογιούχοι: O Βενιζέλος ξέχασε όσα υποσχόταν και βρίσκεται σε σύγχυση

Σκληρή απάντηση στον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ, Ευάγγελο Βενιζέλο, δίνουν οι μικροομολογιούχοι κατηγορώντας τον ότι τους κατέστρεψε, μη τηρώντας όσα υποσχέθηκε, και ότι βρίσκεται σε σύγχυση.

Ειδικότερα, σε δελτίο Τύπου οι μικροομολογιούχοι απαντούν ουσιαστικά στο άρθρο του κ. Βενιζέλου την προηγούμενη Κυριακή, στο οποίο σημείωνε ότι ο ίδιος έκανε ότι καλύτερο μπορούσε. «Ο κ. Βενιζέλος βρίσκεται σε σύγχυση» γράφουν οι συντάκτες του δελτίου Τύπου σημειώνοντας ότι ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ «έχει ξεχάσει τις δικές του υποσχέσεις όταν ήταν υπουργός Οικονομικών, σύμφωνα με τις οποίες τα φυσικά πρόσωπα που αποταμίευσαν σε τίτλους του Ελληνικού Δημοσίου θα βρεθεί τρόπος να καλυφθούν απολύτως (Βουλή 23/2/2012)».

Και συνεχίζουν: «Οκτώ μήνες έχουν περάσει από τότε, και ενώ ο ίδιος είναι ένας από τους τωρινούς κυβερνητικούς εταίρους, τα φυσικά πρόσωπα που συμμετείχαν στο PSI+ έχουν μείνει απολύτως εκτεθειμένα». «Έχει μπερδέψει τους έλληνες αποταμιευτές που εμπιστεύθηκαν το ελληνικό κράτους με τους διεθνείς κερδοσκόπους και τους θεσμικούς επενδυτές» υπογραμμίζουν.

Στη συνέχεια, οι μικροομολογιούχοι αναφέρουν το παράδειγμα ενός ηλικιωμένου δικαιούχου: «Θεωρεί ότι η καλύτερη λύση για τον κ. Γιώργο των 82 ετών, που τα αποταμιευτικά του ομόλογα έληγαν σε ένα έτος, είναι να χρησιμοποιήσει τα ρέστα σε ψιλά που του έδωσε το παντελώς αναξιόπιστο ελληνικό κράτος μετά το PSI+ για να αγοράσει περισσότερα ομόλογα του 2042 με σκοπό να ρεφάρει σε 30 χρόνια. Ξεχνάει ότι είναι απίθανο ο κ. Γιώργος να ζει το 2042, οπότε η επιλογή αυτή είναι σαν να μην υπάρχει για αυτόν. Επίσης δεν γνωρίζει καν οτι τα νέα ελληνικά ομόλογα του Δημοσίου έχουν διαβάθμιση CCC και δεν είναι εγγυημένα από τον EFSF όπως με δήλωσή του υποστηρίζει».

Και καταλήγουν: «Βρίσκεται σε σύγχυση διότι ξεχνάει, ότι η πρόταση για την επανεπένδυση των μετρητών του EFSF δεν προήλθε από αυτόν, αλλά από τον ίδιο μας το Σύλλογο. Με μία όμως βασική προϋπόθεση! Όλα τα ομόλογα λήξης 2042 που θα είχαμε στην κατοχή μας μετά τη συναλλαγή (αυτά που θα αγοράζαμε και αυτά που μας έδωσαν με το ζόρι) ύψους 140% να τα ανταλλάσσαμε με ομόλογα ή κατάθεση ή άλλο τραπεζικό προϊόν αξίας 100%, αλλά που θα έληγε σε εύλογο χρονικό διάστημα (π.χ. σε πέντε χρόνια ή σε λιγότερο). Έτσι το κράτος θα μείωνε το ονομαστικό του χρέος (από 140% σε 100%) και εμείς θα παίρναμε τα χρήματά μας όσο ακόμα είμαστε εν ζωή και όχι μετά θάνατον».