Τα μουσικά περιοδικά συνηθίζουν να κάνουν λίστες με διάφορα θέματα. Η πιο πρόσφατη είναι από το αμερικανικό Flavorwire που μας παρουσιάζει τα αγαπημένα μουσικά κομμάτια του Κερτ Κομπέιν των Νιρβάνα.
Αυτή η λίστα είχε ήδη δημοσιευτεί το 2002 στο βιβλίο Ημερολόγιο του Κερτ Κομπέιν αλλά πέρασε απαρατήρητη.
Στη λίστα του λοιπόν βρίσκουμε πολλά γκαράζ κομμάτια αλλά και :
Το Combat Rock των Clash,
Το Meet the Beatles των Beatles,
Το War των Black Flag,
Το Dry της P.J Harvey,
Το The man who sold the world του David Bowie,
και το It Takes A Nation Of Millions To Hold Us Back των Public Enemy.
O Κερτ Ντόναλντ Κομπέιν γεννήθηκε στις 20 Φεβρουαρίου 1967 στο Αμπερντίν της πολιτείας Ουάσιγκτον. Ο χωρισμός των γονιών του στην παιδική του ηλικία επέφερε δραματικές αλλαγές στην ψυχοσύνθεση του.
Σε γρήγορο χρονικό διάστημα, κλείστηκε στον εαυτό του και η μουσική ήταν για εκείνον μια διέξοδος. Στα δεκατέσσερά του άρχισε να μαθαίνει ακόρντα των «AC/DC» και των «Cars» στην ηλεκτρική κιθάρα που του είχε χαρίσει ο θείος του. Είχε πάρει την απόφαση να γίνει μουσικός.
Η επιτυχία δεν άργησε να έρθει. Με το συγκρότημά του Nirvana βρέθηκε στην πρωτοπορία του μουσικού κινήματος Grunge στις αρχές της δεκαετίας του '90. Ενα κράμα Punk και Heavy Metal μουσικής.
Το 1991 οι πωλήσεις του άλμπουμ Nevermind, που περιείχε τον ύμνο του συγκροτήματος «Smells like Teen Spirit», ξεπέρασαν τα 14 εκατομμύρια αντίτυπα. Κανένα άλμπουμ στη σύγχρονη ιστορία δεν είχε τόσο καταλυτική απήχηση σε μια ολόκληρη γενιά.
Το 1992 ο βασιλιάς και η βασίλισσα του grunge Κόρτνει Λαβ παντρεύτηκαν στη Χαβάη, εκείνος με πράσινες καρό πιτζάμες και ένα ταγάρι, «γιατί βαριόμουνα να φορέσω σμόκιν» και εκείνη, ήδη στους πρώτους μήνες της εγκυμοσύνης, με ένα σατέν φόρεμα όμοιο με αυτά που φορούσε η Φράνσις Φάρμερ στις ταινίες της.
Τρία χρόνια μετά, ο 27χρονος Κερτ, απέκτησε προβλήματα εθισμού στην ηρωίνη και δεν άντεξε την επιτυχία και τη μεγάλη δημοσιότητα. Έβαλε τέλος στη ζωή του με μια σφαίρα στο κεφάλι. Το πτώμα του βρέθηκε στις 8 Απριλίου 1994 από έναν ηλεκτρολόγο σε ένα από τα σπίτια του στο Σιάτλ. Στο αποχαιρετιστήριο σημείωμά του, γραμμένο με κόκκινο μελάνι, δεν παρέλειψε να ευχαριστήσει τους πιστούς «από τα βάθη του αηδιασμένου, φλεγόμενου στομαχιού μου, δεν έχω το πάθος πλέον, οπότε, να θυμάστε, είναι προτιμότερο να καείς, παρά να ξεθωριάσεις».