Οι προβολείς σιγά-σιγά σβήνουν και οι ζητωκραυγές κοπάζουν. Οι Αμερικανοί επανεξέλεξαν στον προεδρικό θώκο τον Μπαράκ Ομπάμα και το ερώτημα που αρχίζει να πλανάται στον αέρα είναι το εξής: Έμαθε κάτι από τα σφάλματα της πρώτης του θητείας; Υπάρχουν σοβαροί λόγοι που υποδεικνύουν πως κάτι τέτοιο δεν ισχύει, υποστηρίζει δημοσίευμα ανταποκριτή της Deutsche Velle στην Ουάσινγκτον.
Το γνωρίζουν άλλωστε και οι Αμερικανοί ψηφοφόροι, οι οποίοι δεν άφησαν ετούτη τη φορά να τους συνεπάρει το κύμα ευφορίας που τους κατέλαβε την πρώτη φορά, όταν ο Ομπάμα φάνταζε η νέα μεγάλη ελπίδα για τις ΗΠΑ. Η ωμή, οικονομική και πολιτική πραγματικότητα, απογύμνωσε τον Πρόεδρο από τη μαγεία του, σημειώνει το δημοσίευμα, επισημαίνοντας ότι η Αμερική ψήφισε περισσότερο κατά του Ρόμνεϊ παρά υπέρ του Ομπάμα και ότι αν οι ρεπουμπλικάνοι είχαν βρει καλύτερο υποψήφιο, ο σημερινός νικητής δεν θα είχε καμία ελπίδα.
«Αυτός ο πρόεδρος πρέπει να αποτινάξει την αλαζονεία και να μάθει από τα λάθη του, ειδάλλως το πέρασμά του από την προεδρία θα καταγραφεί στην ιστορία ως μία διαδοχή αποτυχημένων προσπαθειών. Η ανεργία παραμένει σε υψηλά επίπεδα. Το εθνικό χρέος σπάει το ένα ρεκόρ μετά το άλλο. Οι υποδομές παρακμάζουν. Η πανεπιστημιακή παιδεία τείνει να γίνει προνόμιο των πλουσίων. Οι μεταρρυθμίσεις που επέφερε στο σύστημα ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης βοήθησαν εκατομμύρια Αμερικανούς, όχι όμως δίχως σημαντικό κόστος»
Μέσα στα επόμενα χρόνια, ο Ομπάμα είναι υποχρεωμένος να επικεντρωθεί στην οικονομία και να ηγηθεί, να μην περιοριστεί στο ρόλο του μεσολαβητή. Σε αντίθεση με τον Ρόμνεϊ δεν έμαθε ποτέ του να ηγείται.
Προτού γίνει πρόεδρος, ο Ομπάμα ήταν απλά άλλος ένας τοπικός πολιτικός και όχι κυβερνήτης, όπως ο Ρόμνεϊ. Μάλιστα ακόμη και σήμερα άνθρωποι του περιβάλλοντός του περιγράφουν τον πρόεδρο ως ξένο στο ίδιο του το γραφείο, με το επιτελείο του να αναμένει μάταια ξεκάθαρες εντολές.
Οι επιδόσεις του στην εξωτερική πολιτική είναι απογοητευτικές: «Άραβες, Αφγανοί, Ιρανοί και Πακιστανοί περίμεναν περισσότερα από τον Πρόεδρο. Εκείνος όμως δεν κατάφερε καν να κρατήσει την υπόσχεσή του να κλείσει τις φυλακές του Γκουαντάναμο. Τέλος, αναγκάστηκε να λήξει τον πόλεμο στο Ιράκ, επειδή πολύ απλά δεν μπορούσε να τον κερδίσει, αλλά και επειδή το ίδιο αναμενόταν να γίνει και με το Αφγανιστάν».
Το μεσανατολικό είναι ένα πραγματικό καρφί στην καρέκλα του Προέδρου. Όσο συχνά και αν συνομιλεί τηλεφωνικώς με τον Ισραηλινό πρωθυπουργό Βενιαμίν Νετανιάχου – και όντως οι συνομιλίες τους είναι πολύ συχνές – μόνο κακά πράγματα έχουν να πουν ο ένας για τον άλλο.
Την ίδια στιγμή, ο εμφύλιος πόλεμος που μαίνεται στη Συρία απειλεί να εξαπλωθεί και στις γειτονικές χώρες. Οι Χριστιανοί της Μέσης Ανατολής υφίστανται ολοένα και μεγαλύτερες πιέσεις, ενώ κατά εκατοντάδες χιλιάδες αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους σε Ιράκ, Συρία και Λίβανο. Αυτό όμως ελάχιστα ενδιαφέρει τον Ομπάμα.
Με λίγα λόγια, τα μέτωπα παραμένουν ανοικτά για τον παλιό-νέο Πρόεδρο και είναι πολλά για να καταφέρει να τα διευθετήσει μέσα στα επόμενα τέσσερα χρόνια...