Την οργάνωσή του θα τη ζήλευε ακόμη και ο Λένιν, καθώς αποτελεί πιστό αντίγραφο του συστήματος που ο ίδιος είχε σχεδιάσει για την επομένη της Επανάστασης των Μπολσεβίκων. Από άποψη κλίμακας και ισχύος αποτελεί κυριολεκτικά «φαινόμενο» με πάνω από 70 εκ. μέλη. Ο λόγος για το Κομμουνιστικό Κόμμα της Κίνας που αλλάζει ηγεσία. Και όταν αλλάζει κάτι σε αυτό το Κόμμα, τίποτα δεν μένει ανεπηρέαστο στον κόσμο...
Σήμερα, λοιπόν, λαμβάνει χώρα σε βαρύ κλίμα η συνάντηση των ανώτατων αξιωματούχων της Κίνας, με σκοπό την προετοιμασία του 18ου συνεδρίου του Κομμουνιστικού Κόμματος, στο οποίο θα επικυρωθεί από τα 500 μέλη της Κεντρικής Επιτροπής του κόμματος αφενός η διαδοχή του σημερινού προέδρου της χώρας Χου Τζιντάο από τον Σι Τζινπίνγκ, αφετέρου η διαγραφή του Μπο Σιλάι, ο οποίος ενεπλάκη στο μεγαλύτερο σκάνδαλο διαφθοράς των τελευταίων χρόνων στην Κίνα. Η συνεδρίαση θα λάβει χώρα σε κεντρικό ξενοδοχείο του Πεκίνου και αναμένεται να διαρκέσει αρκετές ημέρες, υπό δρακόντεια μέτρα ασφαλείας.
Ο ρόλος του κόμματος - τις τελευταίες τρεις δεκαετίες - στην ανάδειξη της Κίνας σε παγκόσμια πολιτική και οικονομική υπερδύναμη, ικανή να «κοιτάξει στα μάτια» το μεγάλο αντίπαλον δέος (ΗΠΑ), υπήρξε καταλυτικής σημασίας. Η διαδικασία μάλιστα μετεξέλιξής της υπήρξε τέτοιων διαστάσεων που δικαίως παρομοιάζεται με την αντίστοιχη Βιομηχανική Επανάσταση στη Δύση.
Όσοι, δε, ισχυρίζονται ότι η Κίνα είναι κομμουνιστική μόνο κατ' όνομα, σφάλλουν οικτρά. Διότι δεν πρόκειται για Κόμμα που «κυβερνά» απλά μια χώρα. Τα πλοκάμια του διεισδύουν σε κάθε επίπεδο της κυβερνητικής διάρθρωσης, από τις μεγαλύτερες και πλουσιότερες πόλεις μέχρι και τα πλέον λιλιπούτεια χωριά του Θιβέτ και της επαρχίας Ξιν Γιανγκ στη βόρεια Κίνα, διατηρώντας υπό τον απόλυτο έλεγχό του όλες τις επίσημες θρησκείες, το σύνολο των δικαστικών αρχών, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και το στρατό. Επιπλέον, ηγείται των πλουσιότερων και μεγαλύτερων κρατικών επιχειρήσεων, «ανεβάζοντας» και «κατεβάζοντας» κατά βούληση ανώτατα διευθυντικά στελέχη, πολλά εκ των οποίων «φιγουράρουν» στην κορυφή της λίστας Fortune 500.
Παρά το καπιταλιστικό «περίβλημά» της, παρά το όχι πια και τόσο κομμουνιστικό οικονομικό της σύστημα, παρά τη φιλελευθεροποίηση της οικονομίας της, παρά το γεγονός ότι ο κομμουνιστικός μηχανισμός κεντρικού σχεδιασμού έδωσε τη θέση του σε ένα σύμπλεγμα εμπορικά προσανατολιζόμενων κρατικών επιχειρήσεων συνεργαζόμενων με έναν αυστηρά ελεγχόμενο ιδιωτικό τομέα – παρ' όλα αυτά, σε επίπεδο πολιτικού συστήματος, η Κίνα αποτελεί άμεσο προϊόν της κομμουνιστικής-Λενινιστικής δομής του Κόμματος.
Όλα αυτά τα χρόνια η ηγεσία του έχει καταφέρει να κρατήσει τα πολιτικά ηνία της χώρας, μέσω του ελέγχου της «ραχοκοκαλιάς» της: του κυβερνητικού προσωπικού, των μηχανισμών προπαγάνδας και του Λαϊκού Απελευθερωτικού Στρατού, ο οποίος – ας σημειωθεί – είναι του Κόμματος και όχι της χώρας.
Σε αντίθεση με τις δυτικές χώρες όπου η πολιτικοποίηση του στρατού αντιμετωπίζεται ως αρνητικό φαινόμενο, στην Κίνα ισχύει το αντίστροφο: η αποπολιτικοποίηση του στρατού αποτελεί μείζονα απειλή για το κόμμα, κάτι που φάνηκε στα γεγονότα του 1989, όταν ένας αρχιστράτηγος αρνήθηκε να βγάλει τους στρατιώτες του στους δρόμους του Πεκίνου για να «καθαρίσει» την πλατεία Τιενανμέν από τους συγκεντρωμένους φοιτητές.
Όσον αφορά τα ΜΜΕ, το Κόμμα ακολουθεί την παλιά καλή Σοβιετική συνταγή: στην κεφαλή της διαχείρισης πληροφοριών δεσπόζει το Τμήμα Προπαγάνδας, το οποίο ελέγχει από το πρώτο mail και sms μέχρι και την τελευταία τηλεφωνική κλήση.
Τέλος, το Κόμμα ορίζει όλους τους διορισμούς στελεχών σε υπουργεία, εταιρείες, εκπαιδευτικά ιδρύματα και ΜΜΕ, μέσω ενός σκαιού κομματικού οργάνου που φέρει το όνομα Τμήμα Οργάνωσης και το οποίο ελέγχει κάθε σημαίνουσα θέση από τη μία άκρη της χώρας μέχρι την άλλη, κάνοντας πράξη το φθέγμα του Στάλιν: τα ανώτατα επίλεκτα στελέχη είναι πάντα εκείνα που αποφασίζουν.