Γόνος βαθύπλουτης οικογένειας η Αμαλία Μουτούση είναι μάλλον από αυτούς που μπορούν να δικαιολογήσουν την περιουσία τους αρκεί να δικαιολογήσουν, βεβαίως, ότι έχουν φορολογηθεί γι'αυτήν.
Είναι κόρη της ηθοποιού Νόνικας Γαληνέα και πατριός της υπήρξε ο Αλέκος Αλεξανδράκης.Η Νόνικα Γαληνέα είχε μητέρα την Ντορέτα Καραϊωσηφόγλου η οποία υπήρξε μία από τις αριστοκράτισσες των Αθηνών καθώς ήταν γόνος οικογένειας βιομηχάνων (Μύλοι Αγίου Γεωργίου) και τα τελευταία χρόνια ζούσε μόνιμα στο Παρίσι όπου και άφησε την τελευταία της πνοή, πλήρης ημερών.
Η ίδια η Νόνικα Γαληνέα κινείται μεταξύ Λονδίνου και Παρισιού, εκεί όπου μένει μόνιμα η ετεροθαλής αδελφή της Ελένη Αθανασιάδη. Στην Ελλάδα η chic κυρία του θεάτρου έπειτα από πολλά χρόνια αποφάσισε μάλιστα να αποχωριστεί το μοναδικού γούστου σπίτι της στην Κηφισιά και να εγκατασταθεί στο κέντρο της Αθήνας. Ένα μικρό παλατάκι στην οδό Βασιλέως Γεωργίου, σε απόσταση αναπνοής από το Μέγαρο Μαξίμου, είναι το νέο απόκτημα της κυρίας Γαληνέα, η οποία το διακοσμεί με πολύ μεράκι.
Για τη μητέρα της Νόνικα Γαληνέα, την οποία θαυμάζει, η Αμαλία Μουτούση αναφέρει σε συνέντευξή της : «Κλέφτηκε με τον παππού, έκανε τρεις γάμους, που για την εποχή της και την οικογένειά της ήταν πράγματα ασύλληπτα».
«Κακομαθημένο και οκνηρό πλουσιόπαιδο»
Η Αμαλία Μουτούση κάνει τη δική της μεγάλη καριέρα στο θέατρο. Για πολλά χρόνια έπαιξε στο πλευρό του σκηνοθέτη Μιχαήλ Μαρμαρινού, πρώην συντρόφου της στη ζωή και στην τέχνη.
Οταν την ερωτούν σε συνέντευξη αν υπήρξε αυστηρή μητέρα η Γαληνέα απαντά :
«Ναι, και με τις τρεις μας (σ.σ.: τις αδελφές της, Αριέττα και Αλέξια), ειδικά σε θέματα αγωγής και αρχών. Οχι σε θέματα καθωσπρεπισμού. Ούτε για τους καλούς βαθμούς στο σχολείο. Ηταν πολύ αυστηρή στο θέμα της προσπάθειας, την ενδιέφερε να ζοριζόμαστε επειδή ήθελε να αποφύγει να γίνουμε κακομαθημένα και οκνηρά πλουσιοκόριτσα. Δεν μας άφησε ούτε στιγμή να θεωρήσουμε ότι είχαμε δεμένο τον γάιδαρό μας και λυμένο το πρόβλημά μας. Νομίζω ότι μας έδωσε μια, καλώς εννοούμενη, αστική διαπαιδαγώγηση. Μια ανατροφή που απουσιάζει ως επί το πλείστον σήμερα από την Ελλάδα. Που έχει αντικατασταθεί από τον σουρεαλιστικό συνδυασμό μικροαστικής νοοτροπίας και νεοπλουτίστικης συμπεριφοράς, όπου οι γονείς δεν θέλουν τα παιδιά τους να ζορίζονται. Και νομίζω ότι αυτός είναι ένας από τους λόγους για τους οποίους φθάσαμε ως εδώ».
Στην ίδια συνέντευξη η Αμαλία Μουτούση αποκαλύπτει τα παιδικά της χρόνια στο Κολωνάκι :
Μεγάλωσα στην οδό Καρνεάδου, στο Κολωνάκι. Η πρώτη μου ανάμνηση είναι ένα γωνιακό, πολύ μεγάλο μπαλκόνι στο σπίτι μας, γεμάτο γεράνια, κι εγώ, μ' ένα ποτιστήρι που ήτανε πιο μεγάλο από μένα και με μια αλογοουρίτσα πιασμένη με μια πασχαλίτσα, να προσπαθώ να ποτίσω. Θυμάμαι το κίτρινο λεωφορείο του σχολείου να με αφήνει μεσημέρι στη γωνία μπροστά από τη Λυκόβρυση και να με περιμένει η μαμά μου, τρώγοντας τυρόπιτα με τη φίλη της, την Ελένη Χατζηαργύρη, ενώ εγώ έτρεχα στο διπλανό μαγαζί για να πάρω αυτόγραφο από τον ηθοποιό που έπαιζε στον «Άγνωστο Πόλεμο».
Τότε το Κολωνάκι ήταν γειτονιά. Θυμάμαι πως ήταν πολύ λίγα τα περίπτερα και ξέραμε τους περιπτεράδες με τα μικρά τους ονόματα, όπως επίσης ότι στα σπίτια που μέναμε υπήρχαν θυρωροί με τον οποίων τα παιδιά μεγαλώσαμε μαζί και παίζαμε «μήλα» στην άδεια πλατεία Κολωνακίου.
Δεν ήθελα να ξέρουν οι άλλοι άνθρωποι τι γίνεται μέσα στο σπίτι μας, να ασχολούνται με τη μητέρα μου. Είχα ανάγκη, όπως κάθε παιδί, από ιδιωτικότητα. Ήμουν πολύ αρνητική σε οτιδήποτε ή οποιονδήποτε πήγαινε να εισβάλει στη ζωή μου επειδή ήμουν κόρη της Νόνικας Γαληνέα ή επειδή πατριός μου ήταν ο Αλέκος Αλεξανδράκης.
Με τον Μιχαήλ Μαρμαρινό γνωριστήκαμε το 1985, στο Θέατρο Ριάλτο. Έπαιζα στον Βυσσινόκηπο του Τσέχωφ, σε σκηνοθεσία Γιάννη Μαργαρίτη με το Θέατρο της Άνοιξης. Μου είχε πει η Άντζελα Μπρούσκου ότι θέλει να μου γνωρίσει τον Μιχαήλ Μαρμαρινό, γιατί είναι πολύ σημαντικός. «Ψάχνει», μου είπε. Ήρθε λοιπόν στην παράσταση και μετά πίσω στα καμαρίνια. Θυμάμαι έντονα τη χειραψία μας. Κάπως έτσι ξεκίνησε η κοινή μας πορεία.
Μου αρέσει που μπορώ αργά το βράδυ και μισή ώρα πριν φύγω το πρωί για τη δουλειά μου ν' ακούσω έναν κόκορα. Μου αρέσει πολύ να ανοίγω το παράθυρο του δωματίου μου και να βλέπω το χώμα. Αν δεν ήμουν ηθοποιός, θα ήθελα να κάνω κάτι με τα χεριά μου και το χώμα».