Είναι πολιτικό «παιδί» του Αλέκου Αλαβάνου και τον προορίζουν να γίνει ένας νέος Τσίπρας σε ακόμη πιο ριζοσπαστική βερσιόν, διατεθειμένος να τα πει έξω από τα δόντια για το ευρώ και την Ευρωπαϊκή Ενωση.
Κάποιοι στον ΣΥΡΙΖΑ που βλέπουν μακριά ισχυρίζονται ότι ο Νίκος Τριανταφύλλου προορίζεται από τους ακραίους αριστερούς του κόμματος που συμμετέχουν στο Αριστερό Ρεύμα (Παναγιώτης Λαφαζάνης, Δημήτρης Στρατούλης, Αλέκος Καλύβης κ.ά) να τον χρησιμοποιήσουν για επικεφαλής νέου κόμματος το οποίο θα μπορούσε να προκύψει μετά το εαρινό Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ. Αν στο Συνέδριο, ισχυρίζονται οι ίδιες πηγές, ο Αλέξης Τσίπρας συνεχίσει την φιλο-ευρωπαϊκή του πορεία και διευρύνει τα πολιτικά «ανοίγματα» προς την κεντροαριστερά τότε ενδέχεται να προκληθεί σχίσμα, οι αντι-ευρωπαιστές του Αριστερού Ρεύματος να αποχωρήσουν και επικεφαλής του νέου σχήματος να τεθεί ο Νίκος Παπατριανταφύλλου, ο νέος αντι-Τσίπρας.
Σε αυτό το σενάριο, ισχυρίζονται οι ίδιες πηγές, θα χωρούσαν οι ακραίοι αριστεροί του ΑΝΤΑΡΣΥΑ ενώ θα υπήρχε χώρος και για τμήματα του ΚΚΕ με το οποίο μοιράζονται τις ίδιες απόψεις.
Κλειδί στις εξελίξεις ο Αλαβάνος
Σε αυτό το νέο πολιτικό σχήμα, αναφέρουν οι ίδιες πηγές, το οποίο θα έχει σαφή αντι-ευρωπαική τροχιά και θα τίθεται ανοιχτά υπέρ της εξόδου της Ελλάδας από το ευρώ θα μπορούσε να συμμετάσχει και ο Αλέκος Αλαβάνος, πρόεδρος του «Μετώπου Αλληλεγγύης και Ανατροπής». Ο πρώην ηγέτης της αριστεράς δραστηριοποιείται έντονα εσχάτως επαναφέροντας την θεωρία του για το Σχέδιο Β', ζητώντας δηλαδή την έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ και την επιστροφή στη δραχμή. Είχε αποχωρήσει από τον Συνασπισμό με εκκωφαντικό τρόπο το 2010 δημιουργώντας δικό του πολιτικό σχήμα με τίτλο «Μέτωπο Αλληλεγγύης και Ανατροπής».
Νέα γενιά επαναστατών
Ο Νίκος Παπατριανταφύλλου κινείται σε αυτή την τροχιά. Εγινε γνωστός πριν από ένα μήνα όταν επελέγη από τους ριζοσπαστικά αριστερούς του ΣΥΡΙΖΑ να εκπροσωπήσει το Αριστερό Ρεύμα στην κεντρική πολιτική επιτροπή του Συνασπισμού. Εκεί ουσιαστικά ξύπνησαν οι γνωστοί εφιάλτες του κόμματος και αναμετρήθηκαν οι δυνάμεις μεταξύ ευρωπαϊστών και ευρωσκεπτικιστών, με βασικό θέμα την παραμονή ή όχι της χώρας στο ευρώ. Αντί του Παναγιώτη Λαφαζάνη που μιλούσε ως τώρα στα κομματικά όργανα μίλησε ο Νίκος Παπατριανταφύλλου και επανέφερε τις απόψεις του Αριστερού Ρεύματος για το δημόσιο χρέος (μιλούν ακόμη και για μονομερή διαγραφή του και αναστολή πληρωμών), τη σχέση με την ευρωζώνη (υποστηρίζουν ότι ως κυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει να εφαρμόσει την πολιτική του ανεξαρτήτως του τι λένε οι ευρωπαίοι εταίροι) και τις συμμαχίες του κόμματος (μιλούν για συνεργασία με ΚΚΕ και ΑΝΤΑΡΣΥΑ).
Δεν το κρύβει ότι είναι επαναστάτης και μαρξιστής. Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1974. Αποφοίτησε το 1992 από τη Γερμανική σχολή και εγγράφηκε στο Οικονομικό του Α.Π.Θ. Το 1996 πήρε δίπλωμα στο πιάνο από το London College of Music με καθηγητή του και το 2001 ολοκλήρωσε το μεταπτυχιακό στη χρηματοδότηση επιχειρήσεων του Πανεπιστημίου Μακεδονίας.
Από το 1995 εργάζεται στην Εθνική Τράπεζα, όπου αναπτύσσει συνδικαλιστική δράση. Το Μάη του 2006 εκλέχτηκε αναπληρωματικό μέλος στο Διοικητικό Συμβούλιο του ΣΥΕΤΕ. Είναι μέλος της Νομαρχιακής Α' Θεσσαλονίκης του Συνασπισμού.
Είναι κρατιστής
Υπάλληλος της Εθνικής Τράπεζας ο Νίκος Παπατριανταφύλλου είναι υπέρ της κρατικοποίησης των τραπεζών. Στο περιοδικό Μαρξιστική Φωνή έγραψε πριν από μια εβδομάδα :
«Το ισχυρό τραπεζικό κεφάλαιο, όχι μόνο ενισχύθηκε σε βάρος της κοινωνίας που συστηματικά αφαίμαξε, όχι μόνο απαλλάχθηκε από σημαντικές υποχρεώσεις, όχι μόνο ανακεφαλαιοποιείται διατηρώντας στα χέρια του την ιδιοκτησία των τραπεζών, αλλά προχωρά και σε μια γιγάντια συγκέντρωση, που δημιουργεί συνθήκες στενού ολιγοπωλίου, σε ένα τραπεζικό σύστημα που ούτως ή άλλως χαρακτηρίζεται από πρακτικές "καρτέλ".
Ανησυχία επικρατεί στους εργαζόμενους των δύο τραπεζών, για το εργασιακό τοπίο. Ευνόητη, αφού η μεγάλη αλληλοκάλυψη δικτύου και υπηρεσιών θα οδηγήσει, μετά την ολοκλήρωση της λειτουργικής συγχώνευσης, σε οικονομίες κλίμακας. Δηλαδή, στο κλείσιμο καταστημάτων (περίπου 20%) και συγκέντρωση υπηρεσιών. Συνέπεια θα είναι η μείωση των θέσεων εργασίας.
Και καταλήγει :
Η διατήρηση του ιδιωτικού χαρακτήρα των τραπεζών, παρά τον πακτωλό ενισχύσεων και της ανακεφαλαιοποίησης με δημόσιο χρήμα και με πρόσθετο δανεισμό της χώρας, αποτελεί έτσι κι αλλιώς ένα τεράστιο πολιτικό σκάνδαλο σε βάρος της κοινωνίας...Η μόνη διέξοδος για ένα τραπεζικό σύστημα που θα λειτουργεί με βάση τις ανάγκες της κοινωνίας και της οικονομίας, βρίσκεται στην πλήρη υπαγωγή του υπό δημόσιο, κοινωνικό και εργατικό έλεγχο, με πρώτο βήμα την εθνικοποίηση-κοινωνικοποίηση των τραπεζών.