Η γνωστή μεταφράστρια Χίλντα Παπαδημητρίου μοιράζεται μαζί μας τη λίστα με τους 10 δίσκους της ζωής της, με αφορμή το πρώτο της μυθιστόρημα, το αστυνομικό "Για μια χούφτα βινύλια", που μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Μεταίχμιο.
Οι 10 δίσκοι που σημάδεψαν τη ζωή μου (…όπως νιώθω αυτή τη στιγμή. Αύριο μπορεί να αλλάξει η σειρά ή η λίστα – εκτός της πρώτης τριάδας).
10. Abbey Road (Beatles)
Είναι ο δίσκος τους που αγαπώ πιο πολύ (τον προτιμώ κι από το Sgt Peppers’), ίσως επειδή ήταν ο τελευταίος τους. Ή ίσως επειδή εκείνο το medley στο τέλος δείχνει πόσα πράγματα θα μπορούσαν να μας έχουν χαρίσει, αν…
9. Tapestry (Carol King)
Το άλμπουμ αυτό μου έμαθε πόσο σοβαρή υπόθεση μπορεί να είναι η pop. Οι στίχοι της Carole King και η λιτή ενορχήστρωση του Lou Adler έφτασαν την κατάλληλη στιγμή, δηλαδή σε μια εποχή που το rock νόμιζε ότι, για να είναι σοβαρό, έπρεπε να γίνει πομπώδες. Αρκεί η πιανιστική εισαγωγή του δίσκου για να διαλύσει τις art-rock φανφάρες.
8. Remain in Light (Talking Heads)
Ο δίσκος που έσκασε σαν βόμβα στην post-punk εποχή και μας ξανάφερε την ελπίδα - ότι το rock δεν πεθαίνει, και μπορεί να γραφτεί από διανοούμενους, χωρίς να χάσει το νεύρο και το δυναμισμό του.
7. Exodus (Bob Marley & the Wailers)
Ο πρώτος σούπερ σταρ του Τρίτου Κόσμου γλύκανε την ψυχή μου με την ανθρωπιά και το πάθος του. Και μου άνοιξε τις πύλες μιας άλλης μουσικής παράδοσης, στην οποία καταφεύγω όταν η μελαγχολία μού πέφτει πολύ βαριά. Βάλσαμο για τα αυτιά και για την ψυχή.
6. What’s goin’ on (Marvin Gaye)
Η κορυφαία στιγμή της soul πριν αρχίσει να παίρνει την κατηφόρα μαζί με το κίνημα της Μαύρης Δύναμης – και τον ίδιο τον Marvin Gaye. Οι περίφημοι Funk Brothers δίνουν τα ρέστα τους στα στούντιο της Motown, ενώ ο Marvin Gaye αναρωτιέται: “What’s goin’ on?”. Πράγμα που αναρωτιόμαστε ακόμα.
5. Blue Lines (Massive Attack)
Το Μπρίστολ, όπως πολύ παλιότερα το Λίβερπουλ, απέδειξε ότι οι Βρετανοί είναι πολύ καλοί μαθητές, κι ενίοτε ξεπερνούν τους δασκάλους τους. Ο υπνωτιστικός ήχος του trip-hop έδεσε ιδανικά με τη θλίψη που στιγμάτισε το τέλος του προηγούμενου αιώνα.
4. Live in Cook County Jail (B.B. King)
Blues is the teacher… όπως λένε. Τα blues είναι η πηγή όλης της μουσικής του 20ού αιώνα, κι εδώ ο BB King παραδίδει μαθήματα δεξιοτεχνίας στους τροφίμους των φυλακών της κομητείας Cook, του Σικάγο. Περιέχει την πιο συγκλονιστική εκτέλεση του «The Thrill is Gone» που έχω ακούσει.
3. Highway 61 Revisited (Bob Dylan)
Ο φόρος τιμής του ποιητή στο δρόμο που ο Robert Johnson πούλησε την ψυχή του στο διάβολο. Ένας δίσκος που θα μπορούσε να είναι best of του Dylan. Με μουσικούς όπως ο Mike Bloomfield και ο Al Kooper, εκσφενδονίζει στίχους γεμάτους ειρωνεία, πόνο και οργή: «But something is happening here / But you don't know what it is / Do you, Mister Jones ?»
2. After the Goldrush (Neil Young)
Το grunge πριν το grunge, οι ανεξιχνίαστοι στίχοι, οι λυρικές μπαλάντες, το alternative πριν χρειαστούμε τον όρο. Ο Young με τη συνοδεία των Crazy Horse, Jack Nitzsche και Nils Lofgren, φτιάχνει το πρώτο του αριστούργημα. Θα ακολουθήσουν πολλά ακόμα.
1. London Calling (Clash)
…and punk is the preacher. Ένα punk πολιτικό, ευφυές και οργισμένο, απαλλαγμένο από το μηδενισμό των ομοτέχνων των Clash. Αναφορές σε σύγχρονα και παλιότερα πολιτικά γεγονότα, στοιχεία από πολλά μουσικά είδη, και ο Strummer να δίνει την ψυχή του. The only band that (still) matters.
Το mixtape του βιβλίου:
Monday, Monday, The Mamas & the Papas
A Hard Day’s Night, the Beatles
Living in the Past, Jethro Tull
The Man Comes Around, Johnny Cash
One Too Many Mornings, Bob Dylan
Atlantic City, Bruce Springsteen
Your Mother Should Know, the Beatles
If you could read my mind, Gordon Lightfoot
Bird on the Wire, Leonard Cohen
Spinning Wheel, Blood, Sweat & Tears
At Seventeen, Janis Ian
Stand by your man, Tammy Wynette
Games People Play, Joe South
We Gotta Get Out of This Place, Animals