Οι Πειρατές της Καραϊβικής σε άγνωστα νερά

O Tάσος Θεοδωρόπουλος κολυμπάει μαζί με τους Πειρατές της Καραϊβικής σε Θολά Νερά και προσπαθεί να αναλύσει κριτικά την κβαντοφυσική ενός κουρασμένου τεταρτημόριου μιας προβληματικής αλλά υπέροχης saga του παρελθόντος.(βαθμολογία: 2 Αστερίες – επειδή είναι και καλοκαίρι πια)Δεν είναι κακό να σε περνάνε για μαλάκα. Μερικές φορές μπορώ να σου πω ότι είναι και βολικό. Κακό γίνεται όταν σου το λένε κιόλας και σου στερούνε το δικαίωμα να πιστεύεις ότι δεν είσαι. Γιατί, ούτε λίγο ούτε πολύ, από τα συμφραζόμενα των δημιουργών και των συντελεστών των 4^ων «Πειρατών», που υποτίθεται ότι ξεμπέρδεψαν ως ολοκληρωμένη τριλογία, είναι ξεκάθαρο ότι το θέμα της ταινίας ανακινήθηκε εντελώς και μόνο για τα φράγκα. Γι’ αυτό και ξεκινάει μια εντελώς καινούργια μυθοπλασία, χωρίς τον Ορλάντο και την Κίρα, μπας και τους φτουρήσει να προκύψει και νέα τριλογία. Υποτίθεται ότι εδώ η ιστορία θα γύρναγε στην αρχική της πλάκα, αποφεύγοντας τους σκοπέλους του νούμερο 2 και 3 όπου κανείς δεν καταλάβαινε τι συμβαίνει. Όμως πλάκα δεν υπάρχει (ο Τζόνι Ντεπ βαριέται φανερά), και προσωπικά, αν θες, προτιμώ να μην καταλαβαίνω τι γίνεται και να περνάω καλά, παρά να καταλαβαίνω (λέμε τώρα, όχι πως η ταινία θα πάρει Όσκαρ σεναριακής συνέπειας) και να βαριέμαι φορώντας τερατοειδή γυαλιά άχρηστου (για άλλη μια φορά) 3D στη μύτη μου. Όταν λέω βαριέμαι, μην το παίρνεις και τοις μετρητοίς, υπάρχουν εντυπωσιασμοί και σκηνικά και πλούτος παραγωγής και απ’ όλα, κι αν ήμουν πιτσιρικάς θα την έκανα ταμάμ. Υπάρχει όμως και ένα βασικό σεναριακό πρόβλημα, ότι δηλαδή εδώ όλα παίζονται μεταξύ «χαλασμένων» πειρατών καρικατούρας και δεν έχεις ένα στόρι κανονικών ανθρώπων ενδιάμεσα, σαν αυτό της Κίρα και του Ορλάντο, για να κάνει αντίστιξη. Η Πενέλοπε Κρουζ είναι κι αυτή πειρατίνα, ερωτευμένη με τον Ντεπ που της φέρθηκε άσχημα στο παρελθόν, αλλά αξιοποιείται ως τουριστικό αξιοθέατο, χωρίς καμία αβάντα, ενώ το εμβόλιμο απαραίτητο ρομάντζο αποκτά διαστάσεις γελοιότητας εφ’ όσον συμβαίνει ανάμεσα σε έναν ιεραπόστολο και μια σαρκοφάγα γοργόνα που για χάρη του πάτερ μαλακώνει και γίνεται λουκουμάς, δηλαδή τύφλα να ‘χει το «Twilight». Ο Ρομπ Μάρσαλ στη σκηνοθεσία δυστυχώς αρχίζει να επιβεβαιώνει (μετά τις αποτυχίες των «Αναμνήσεων Μιας Γκέισας» και του «Εννιά») ότι το οσκαρικό του «Σικάγο» δεν του πέτυχε αλλά έτυχε, εφ’ όσον μεταμορφώνεται σε ρουτινιάρη εντολοδόχο και το μόνο που μένει στο τέλος της ημέρας είναι η καλοπροαίρετη παιδική σου διάθεση ως θεατή που δεν μένει νηστική, η άψογη καλλιτεχνική διεύθυνση και η καλοσύνη των δημιουργών να αποφύγουν τα πολλά ψηφιακά, και να γυρίσουν την ταινία σε κανονικά (και μεγαλοπρεπή) locations στο φόντο.(terra_gelida@hotmail.com)