Είναι ο πιο πολυδιαβασμένος μπλόγκερ στον κόσμο κι ωστόσο δεν τον γνωρίζει κανείς. Κάθεται σε ένα μικρό καφέ στη Σαγκάη, μιλώντας για την κατά λάθος σταδιοδρομία του: «Δεν επεδίωκα να γίνω συγκεκριμένα μπλόγκερ. Ανέκαθεν πίστευα πως ένας μπεστσελερίστας δεν θα έπρεπε να προσφέρει τα γραπτά του στους αναγνώστες δωρεάν. Οι άνθρωποι όμως βρίσκουν στο πρόσωπό σου την ελπίδα. Γι' αυτό και ξεκίνησα να γράφω».
Εάν ο αποδέκτης του φετινού Νόμπελ λογοτεχνίας, ο 57χρονος Κινέζος Μο Γιαν, είναι ένας από τους πυλώνες της κινεζικής γραφής, τότε ο μόλις 30χρονος Χαν Χαν είναι το ανερχόμενο αστέρι της – ένας χαρακτηρισμός στον οποίο ο ίδιος δεν αρέσκεται.
Παρ' όλα αυτά, η φήμη και η επιτυχία ήλθε πολύ νωρίς για το νεαρό Κινέζο, όταν στα 17 του παράτησε το σχολείο για να δημοσιεύσει ένα μυθιστόρημα, ενώ στη συνέχεια παρέκαμψε ολόκληρο το κινεζικό εκπαιδευτικό σύστημα, κυνηγώντας την εκδοτική επιτυχία.
Ενθαρρυμένος από την πρώιμη επιτυχία του, ο Χαν έγραψε κι άλλα βιβλία και, βλέποντας τη φήμη του να εκτοξεύεται, αποφάσισε να σταδιοδρομήσει και ως οδηγός αγώνων ταχύτητας.
Αυτό όμως που άγγιξε τις ευαίσθητες χορδές του νεανικού ιντερνετικού αναγνωστικού κοινού του ήταν τα τολμηρά, ανευλαβή και άκρως κυνικά blog posts του με αντικείμενο την κινεζική κοινωνία και πολιτική.
Μετά από 580 εκατομμύρια κλικαρίσματα (!), μία συλλογή των δημοσιευμάτων του έχει ήδη μεταφραστεί στην αγγλική γλώσσα και θα είναι η πρώτη εκδοτική έξοδός του στον αγγλόφωνο κόσμο.
Το διαδίκτυο είναι ακόμη σχετικά «φρέσκια» υπόθεση στην Κίνα, με τους κυβερνητικούς λογοκριτές να «κατεβάζουν» δημοσιεύσεις του και τους συντηρητικούς κριτικούς να τον κατηγορούν ανοικτά για λογοκλοπή, θυμίζοντας παλιές εποχές Μαοϊκής Πολιτιστικής Επανάστασης.
«Στην Κίνα δεν υπάρχει παράδοση στο διάλογο και την ανοχή στην ανταλλαγή απόψεων. Υπάρχει διάχυτη η αντίληψη πως αν οι απόψεις σου διαφέρουν, θα επιχειρήσουν να σε καταστρέψουν», ομολογεί ο Κινέζος μπλόγκερ, προσθέτοντας πως οι άνθρωποι δεν ενδιαφέρονται και τόσο για τους άλλους, ώστε να μπορεί να χτιστεί μία πραγματική δημοκρατία.
Παρ' όλα αυτά, παραμένει αισιόδοξος, αν και πραγματιστής, για την επίτευξη μιας πιο ανοικτής και ανεκτικής κινεζικής κοινωνίας.