Τα βαθύτερα συναισθήματα που νιώθει ο Ιούδας για τον Ιησού είναι το φιτίλι που πυροδοτεί την εξέλιξη του έργου Corpus Christi του Τέρενς Μαν Νάλι.
Μια ιστορία αμφιλεγόμενη και παλιά που έχει εμπνεύσει πολλά έργα στην τέχνη και που έγινε η αφορμή για τα χθεσινά πρωτοφανή επεισόδια έξω από το θέατρο Χυτήριο. Η παράσταση ανέβηκε για πρώτη φορά τον περασμένο Ιούνιο, προκαλώντας και πάλι αντιδράσεις που έμειναν όμως στο επίπεδο των ανακοινώσεων. Στο Corpus Christi σύμφωνα με το επίσημο δελτίο τύπου, ξετυλίγεται η ιστορία δεκατριών νέων, από την εφηβεία στην ενηλικίωση και η δοκιμασία της σχέσης τους: συναντιούνται σε ένα ταξίδι κατά το οποίο η φιλία τους δοκιμάζεται από τον έρωτα, την αγάπη, την καριέρα και την προδοσία ως την άλλη όψη της θυσίας. Το έργο εντόπισε η ιδιοκτήτρια του θεάτρου Χυτήριο, γνωστή ηθοποιός Βάσια Παναγοπούλου η οποία υπογράφει και τη διασκευή του μαζί με τον Λαέρτη Βασιλείου, σκηνοθέτη της παράστασης.
Ο Λαέρτης Βασιλείου αισθάνθηκε πως το τολμηρό έργο αποτελεί το καλύτερο σχόλιο για το πλέγμα συμπλεγμάτων που χαρακτηρίζει την ελληνική κοινωνία σήμερα. Μιλώντας στο elculture.gr εξήγησε: «Ο Ιούδας και ο Ιησούς αποτελούν τους δύο πόλους του άξονα δράσης της ιστορίας. Ο ένας δε μπορεί να υπάρξει χωρίς τον άλλον. Ο Ιούδας, συμβολίζει μεν την προδοσία, αλλά ήταν ο πιο οικείος και κοντινός άνθρωπος του Ιησού. Είχε επωμιστεί όμως τη δύσκολη αποπεράτωση της ύστατης πράξης. Γιατί ο ηγέτης πρέπει να γίνει Θρύλος. Πρέπει να Θεοποιηθεί. Και χωρίς την πράξη του Ιούδα αυτό δε θα συνέβαινε. Όχι, θεωρώ ότι η Ελλάδα του 12 δεν είναι απαλλαγμένη από θρησκευτικά και ομοφυλοφιλικά ταμπού. Δεν είναι απαλλαγμένη γενικά από το ταμπού της διαφορετικότητας. Το άγνωστο προκαλεί φόβο (ομοφοβία, ξενοφοβία..) και ο φόβος εκφράζεται πολλές φορές με βία: τα παραδείγματα είναι πάρα πολλά στις μέρες μας. Αρκεί νομίζω για να μας πείσει η άνοδος των ακραίων παρατάξεων στην πολιτική σκηνή.»
Στην παράσταση παίζουν μόνο άντρες μια επιλογή συνειδητή αφού σύμφωνα με τους συντελεστές της παράστασης η ιστορία του Ιησού και των Δώδεκα Αποστόλων αφορά κυρίως την ιστορία μίας κοινωνίας ανδροκρατούμενης. «Οπότε όλες οι συμπεριφορές από την έλξη μέχρι την προδοσία –είτε σε επίπεδο ερωτικό είτε σε επίπεδο ιδανικών αξιών- φέρουν την ευθύνη αυτής της ανδροκρατούμενης κοινωνίας. Και στην τελευταία μου όμως παράσταση, στο ένας στους δέκα, οι γυναικείοι ρόλοι υποδύονταν από άνδρες. Κι αυτό, γιατί θέλω να δοκιμάσω αυτό που οι αρχαίοι ημών πρόγονοι ξεκίνησαν στο Θέατρο: με τους άνδρες να υποδύονται όλους τους ρόλους» σημειώνει στην ίδια συνέντευξη ο Λαέρτης Βασιλείου.