Το αν και πόσο σημαντικός είναι κάποιος καλλιτέχνης το καταλαβαίνεις πρώτα απ’ όλα από τα αντίγραφά του που αργά ή γρήγορα [και αναπόφευκτα] εμφανίζονται για να δημιουργήσουν «σχολή» και για να δώσουν υπόσταση σε ένα ανύπαρκτο είδος. Ο Burial μπορεί να «πάτησε» σε όλους τους αγγλικούς «αστικούς» ήχους που τον μεγάλωσαν και να μην έκρυψε ποτέ τους μέντορές του [πρώιμους jungle και dubstep-άδες όπως τον A Guy Called Gerald π.χ.], το 2011 όμως μια ολόκληρη γενιά ονειρεύεται να γίνει Burial στη θέση του Burial. Έτσι, ενώ σταδιακά υποφέραμε από μέτριο «ατμοσφαιρικό» έως απαράδεκτα κακό 2step με πιτσαρισμένη κλάψα στα φωνητικά, ξαφνικά το soundcloud γέμισε από κακέκτυπα, που ακόμα κι αν βρίσκεις στον ήχο τους κάποιο ενδιαφέρον, είναι αδύνατο να τους πάρεις στα σοβαρά.
Διαβάζω τις τελευταίες μέρες για το πλαστό άλμπουμ του Ghostek που κάποιος πλάσαρε ως το καινούργιο του Burial. Πήρε δηλαδή κομμάτια από το soundcloud του Ghostek, έβαλε ψεύτικους τίτλους, το ονόμασε Trifle, έφτιαξε κι ένα burial-ικό εξώφυλλο και το έδωσε στο κοινό που ψάχνει μανιασμένα για ακυκλοφόρητα και ηδονίζεται ν’ ακούσει πρώτο τη νέα κυκλοφορία.
Ο Ghostek δεν είναι ο χειρότερος του «είδους», έχει ωραίες στιγμές, είναι τόσο απροκάλυπτα αντιγραφή, πάντως, που προς το παρόν μόνο πίστωση χρόνου του δίνεις για να κάνει κάτι περισσότερο δικό του.
Είναι άγνωστο πόσα fake άλμπουμ θα δούμε ακόμα να εμφανίζονται στα dubstep for a μέχρι να κυκλοφορήσει το δικό του το «πρωτότυπο».
Οι δίσκοι του Moon Wiring Club [κυρίως τα δυο τελευταία του βινίλια που μπορείς να δεις τα σχέδια στο artwork σε όλη τους τη μεγαλοπρέπεια] είναι καλλιτεχνικά κομψοτεχνήματα. Από κάθε άποψη. OK, δεν είναι αυτό που θα ονόμαζε κανείς εμπορική μουσική, είναι από τους χαρακτηριστκούς «νέους» αγλικούς ήχους πάντως, και όσο κι αν απευθύνεται σε ελιτιστές και σε αυτούς που κυνηγούν τα «περίεργα» (στο πιο μεγάλο μέρους του κοινού που κατεβάζει mp3, δηλαδή) είναι μάλλον προσιτή και χαλαρή μουσική που μπορεί να ακούσει ο οποιοσδήποτε. Σοφιστικέ ήχοι για τσάι, αρκεί να πίνεις τσάι (δεν ενδείκνυται για εσπρέσο).
Ο Ian Hodgson –έτσι είναι το πραγματικό του όνομα- εκτός από τη μουσική που φτιάχνει πίσω από το ψευδώνυμο Moon Wiring Club έχει δημιουργήσει κι ένα ολόκληρο σύμπαν με ιδιαίτερη αισθητική, που παραπέμπει ασαφώς στο παρελθόν, ίσως πιο πολύ στις εικονογραφήσεις παιδικών βιβλίων των ’70s. Αν περιηγηθείς στις σελίδες του site του ανυποψίαστος, μπορεί και να πιστέψεις ότι το Clinksell είναι υπαρκτό μέρος, το ίδιο και τα χωριά Peak Distrikt που εμφανίζονται στις εικόνες ή οι ρετρό χαρακτήρες του, που θα μπορούσαν να είναι και ήρωες νουβέλας επιστημονικής φαντασίας. Ονομάζει την αισθητική του ρετροφουτουριστική, όπως και οι δουλειές της συγγενικής του Ghost Box: παραπέμπει στο παρελθόν, αλλά θα μπορούσε άνετα να είναι και απ’ το μέλλον.
Ο Hodgson που φτιάχνει μουσική στον υπολογιστή του, είδε το concept ως όραμα την ώρα που έκανε καλλιτεχνικά μαθήματα: συνειδητοποίησε ότι το μόνο που ήθελε πραγματικά να κάνει ήταν να «σχεδιάζει αριστοκρατικής εμφάνισης γυναίκες με καπέλα, αντί να φτιάχνει καλλιτεχνήματα υψηλής διανόησης».
Οι τρεις τελευταίοι δίσκοι του που κυκλοφόρησαν το τελευταίο εξάμηνο έχουν πίσω τους κι από ένα στόρι, όπως όλοι οι δίσκοι του άλλωστε. Οι δύο που κυκλοφόρησαν λίγο πριν τα χριστούγεννα έχουν τίτλο A Spare Tabby at the Cat’s Wedding και είναι δύο διαφορετικές εκδοχές του ίδιου δίσκου, μία σε βινίλιο και μία σε CD.
«Όταν έφτιαχνα τον συγκεκριμένο δίσκο με ενδιέφερε πολύ η ιδέα της διασκέδασης», λέει στο Fact, «τα παλιά επιτραπέζια παιχνίδια και τα παλιά παιχνίδια με κάρτες. Είναι κάπως σαν περιμένεις με τόση λαχτάρα ένα βιβλίο, ένα CD, ένα LP, ένα DVD που το βλέπεις στα όνειρά σου, και όταν τελικά το πιάνεις τα χέρια σου, δεν έχει καμιά σχέση με αυτό που ονειρευόσουν. Τι συμβαίνει όμως σε αυτή την ‘ονειρεμένη’ εκδοχή; Υπάρχει ακόμη κάπου, έτσι για το συγκεκριμένο δίσκο μου, το βινίλιο είναι ανάμεσα στα άλλα και η ονειρο-εκδοχή του CD. Στην έκδοση του βινιλίου υπάρχει κι ένα παλιό επιτραπέζιο παιχνίδι που ονομάζεται A Spare Tabby At The Cat’s Wedding, και η μουσική είναι η ηχητική σνοδεία για το παιχνίδι. Και του CD το ίδιο, Η έκδοση του LP είναι το ονειρο-mix του CD και μέχρι να τελειώσει να παίζει το CD σε έχει πάρει ο ύπνος, και στον ύπνο σου παγιδεύεσαι μέσα στο LP». Η αλήθεια είναι ότι η μουσική του είναι πολύ πιο απλή από τα στόρι που συνοδεύουν τους δίσκους του, τους βικτωριανούς γάτους που βάζει για πρωταγωνιστές και τα επιτραπέζια παιχνίδια.
Το όνομα Moon Wiring Club προέκυψε από την περιβόητη φράση του Groucho Marx: «δεν θα ήθελα να ανήκω σε ένα κλαμπ που να έχει εμένα ως μέλος». Είναι η διαφορετική όψη του νομίσματος, επειδή το δικό μου είναι ένα κλαμπ που έχει μόνο ένα μέλος: εμένα. Ήθελα επίσης να δημιουργήσω την εικόνα ενός Βικτωριανο-Εδουαρδινού κλαμπ με τζεντλεμαν κι αυτό το πέτυχα μια χαρά. Όταν ξεκίνησα δεν σκόπευα να έχω ψευδώνυμο ή να φαίνεται το όνομά μου. Μου άρεσε η ιδέα να βρει κάποιος τη δουλειά μου μετά από 10-15 χρόνια και να μην ξέρει από πού προέρχεται. Ο Jon Brooks που κάνει μάστερ στις δουλειές μου είναι το μόνο ανθρώπινο πλάσμα που απεκονίζεται στα εξώφυλλα των δίσκων μου».
Ο νέος του δίσκος που κυκλοφόρησε τις ημέρες που η Αγγλία ζούσε τον πυρετό του πριγκηπικού γάμου έχει τίτλο Somewhere a Fox is Getting Married και είναι συμπτωματικά ένα μουσικό σουβενίρ από το γεγονός –ο ίδιος αρνείται ότι το έκανε εσκεμμένα, ο γάμος της αλεπούς απλώς συνέπεσε με του Γουίλιαμ και της Κέιτ. Μπορεί να μην είναι ο καλύτερός του, αλλά από εξώφυλλο σκίζει. Και από χιούμορ.
«Το χιούμορ σε κάθε περίπτωση είναι πολύ σημαντικό», λέει ο Ian, «αν κάτι πραγματικά τρομακτικό ή φρικτό συμβεί, συμβαίνει ταυτόχρονα και κάτι αστείο ή περίεργο».
Εδώ μπορεί να ακούσει κανείς Moon Wiring Club σε χορταστικές δόσεις.
http://mhulotsnothingdays.blogspot.com