Δεν ξέρω αν o James Blake είναι ένας ακόμα weird πιτσιρικάς ή μια μουσική ιδιοφυία. Στα 21 του, όμως, είδε το όνομα του να διογκώνεται από τα μουσικά media, περισσότερο και από αυτό του Yorke, να του απονέμεται ο τίτλος του πρίγκιπα του dubstep και να βρίσκεται στα χείλη όλων των μουσικόφιλων και μη.
Βέβαια ο James Blake μας είχε απασχολήσει αρκετά και πέρσι, όταν κυκλοφόρησε 3 ep, στα οποία το pitchfork χάρισε μεγάλους βαθμούς, αλλά ειλικρινά, τα έβρισκα πολύ βαρετά και τον θεωρούσα σαν μια από τις πιο υπερεκτιμημένες περιπτώσεις του 2010.
Φέτος, όμως, με αποστόμωσε. Δεν θεωρώ τον εαυτό μου cool με το να δείξω ότι συμπαθώ τον Άγγλο πιτσιρικά ή να δείξω με τον πιο σύντομο τρόπο πόσο cool είμαι επειδή τον γουστάρω, όπως κάνει στο σύνολό της blog-οσφαιρα, ούτε αποδέχομαι τους χαρακτηρισμούς που του έχουν αποδωθεί από τα media.
Μ’ αρέσει όμως, και θεωρώ ότι έχει βγάλει έναν από τους δύο σπουδαίους δίσκους της χρονιάς μέχρι τώρα (ο άλλος είναι των Radiohead) για δύο λόγους. Ο πρώτος και ο κυριότερος είναι ότι όταν πρωτάκουσα τον δίσκο του μου δημιούργησε το ίδιο αίσθημα που ένιωσα κι όταν άκουσα για πρώτη φορά τον πρώτο δίσκο των Portishead και των Massive Attack, τα οποία θεωρώ ως δύο από τα καλύτερα άλμπουμ που έχω ακούσει ποτέ στη ζωή μου.
Ο δεύτερος λόγος που συμπαθώ τον Blake είναι ότι τραγουδάει σαν παλιός crooner, συγκινητικά, απλοϊκά γκόσπελ, φτιαγμένα με τέτοια λιτότητα που είναι αξιοθαύμαστη, ελιτίστικη ίσως, σε ένα μεγάλο μέρος μόνο με τη φωνή του γυμνή, με ελάχιστα όργανα να τη συνοδεύουν: ένα πιάνο, τα synth, χαλαρά beat που πάντα είναι σε δεύτερο ρόλο και τόσο διακριτικά που σχεδόν δεν τα προσέχεις. Mπορεί να θυμίζει συνειρμικά τον Antony Hegarty στα καλά του, με αυτό το κλαψιάρικο παράπονο ή να σου θυμίζει για ποιο λόγο αγάπησες την Bjork (τώρα και τους δύο προσωπικά δεν τους αντέχω), ακόμα και τον Richard Hawley (ακόμα αγαπημένος και του συγχωρώ το τελευταίο στραβοπάτημα).
Αυτό που παίζει, όμως, δεν έχει καμία σχέση με dubstep. Προφανώς τα περσινά του eps ήταν μέσα στα όρια του dubstep, αλλά ο ήχος στο ντεμπούτο του άλμπουμ είναι κάτι διαφορετικό. Δεν είναι σόουλ, δεν είναι r&b. Μπορεί να είναι indie χωρίς μπίχλα. Mainstream, αλλά χωρίς να μπορείτε να το τραγουδήσετε. Δεν μπορείς να κατηγοριοποιήσεις τον ήχο του. Το να προσπαθείς να αναλύσεις τον ήχο του Blake είναι μάταιο. Ο Blake παίζει με την ανάγκη μας να ακούσουμε ένα βαθύτατα απεγνωσμένο, αλλά τρανό και όμορφο album. Απλά αρκέσου σε αυτό που είπε ο Geoff Barrow (Portishead) : "θα θυμόμαστε αυτή την δεκαετία ως την δεκαετία που το dubstep συνάντησε τους τραγουδιστές που άκουγες παλιά στις pub".
Μπορεί ο Blake να είναι one LP wonder, ή να συνεχίσει να κάνει και άλλους αριστουργηματικούς δίσκους, η ιστορία θα το δείξει. Το παρόν όμως δείχνει ότι το όνομα του παίζει ανάμεσα σε αυτά του Burial και του Thom Yorke.
Άγγελος Κ.