Κάννες γκραν (γκινιόλ) φινάλε: 3 κείμενα σε ένα: «Αλμοντοβαρέθηκα», «Είσαι ο Μπαντέρας μου, φέρε με εις πέρας μου», «Aν φοράς με την καπότα σου Σανέλ και Καβάλι, το AIDS μέσα σου δεν θα εισβάλλει».
Ο Τάσος Θεοδωρόπουλος (terra_gelida@hotmail.com ) επιστρέφει για πολλοστή φορά στο γαλλόφωνο παραλιακό τόπο του εγκλήματος και σας μεταφέρει την παρακμιακή γκλαμουριά του φεστιβάλ των Κανών τρώγοντας μεθυσμένο κεμπάπ δίπλα στον Μπραντ Πιτ (ναι, ξέρω που πάει και το τρώει). Κάθε μέρα, στην www.ifemireda.gr , οι Κάνες όπως δε θα θέλανε να ξέρουνε ότι τις ξέρουμε.
19-20-21 / 05 / 2011
ΟΙ ΤΑΙΝΙΕΣ: «ΑΛΜΟΝΤΟΒΑΡΕΘΗΚΑ»
Μία κραυγή αγωνίας ακούγεται από ένα ταπεινό διαμέρισμα α κοτέ (της κότας δηλαδή αλλά στα γαλλικά το μεταφράζεις και δίπλα) στην Κρουαζέτ. Ένα ποθητό, τραγανιστό ψηλόλιγνο παλληκάρι, με σμιλεμένο στέρνο, ατσαλένια μπράτσα ψημένα από τον ήλιο και τη θαλασσινή αλμύρα, θεληματικό πηγούνι, αναγεννησιακά χαρακτηριστικά και πυκνά μαύρα μαλλιά, σέρνεται από καναπέ σε καναπέ, διαλυμένος από την κούραση του 64ου φεστιβάλ των Καννών που έφτασε στο τέλος του, πιάνοντας τα ημίγυμνα, γυμνασμένα μέλη του και φωνάζοντας «πονάω…» Παρά την κούραση του και το σωματικό πόνο μετά από δέκα μέρες συνεχούς κυνηγητού, συνεντεύξεων, ταινιών και κοινωνικών βερνισάζ στον Μπίθουλα της Νότια Γαλλίας, το αγόρι (που νομίζω ότι δε χρειάζεται Καννολόγιο μου να σου πω ότι είμαι εγώ, είναι αντιληπτό από την ακριβή περιγραφή μου που δυο δίνω παραπάνω), ανοίγει αποφασιστικά τον κομπιούτορα του, αποφασισμένο να τελειώσει την αποστολή της περιγραφής των ημερών του στο μεγαλύτερο κοσμικό πανηγύρι της χρονιάς. Αγαπητό μου Καννολόγιο λοιπόν, ήρθε και φέτος η ώρα να αποχαιρετιστούμε και αν η κρίση μας οδηγήσει σε πτώχευση πριν προλάβω να πάρω το αεροπλάνο, μην με περιμένεις να γυρίσω στην πατρίδα, έχω δώσει ήδη τα βιογραφικά μου σε ξενοδοχεία που ψάχνουν καμαριέρες, πιο πολλά θα βγάζω από ότι ως Έλληνας δημοσιογράφος. Μία μόνο μέρα πριν την απονομή του Χρυσού Φοίνικα, οι πράκτορες μου στην επιτροπή, με ενημερώνουν ότι γίνεται ο κακός χαμός του αναποφάσιστου, με καμία ταινία (από τα φαβορί) να μην ξεχωρίζει με διαφορά από τις άλλες. Πράγμα που για το φεστιβάλ σαν φεστιβάλ σημαίνει πάνω κάτω το εξής: Από τη μία ναι, είχε πλούσιο και φροντισμένο πρόγραμμα, από τα καλύτερα των τελευταίων ετών. Από την άλλη όμως, κι ενώ ήταν πολύ λίγες οι κάργα δυσάρεστες κινηματογραφικές εκπλήξεις, καμία σχεδόν ταινία, τουλάχιστον προσωπικά, δε θα έμπαινε στη λίστα μου με τα καλύτερα του 2011, εκτός από τους αφούς Νταρντέν που όμως έχουν πάρει το Χρυσό άλλες δύο φορές. Πράγμα που σημαίνει, ότι όχι, δεν είδα καινούργιο κινηματογραφικό δρόμο να μου ανοίγεται, ούτε βίωσα την ηδονή της ανακάλυψης. Το φεστιβάλ όπως και εγώ σαν θεατής, πατήσαμε πάνω σε σιγουράκια από ήδη καταξιωμένα ονόματα, εκ των οποίων όμως δεν περιμένεις κάτι μεγάλο στο μέλλον γιατί πολύ απλά δεν αποτελούν το μέλλον. Οι Νταρντέν, ο Τέρενς Μάλικ, ο Άκι Καουρισμάκι και το «The artist» του Χαζαναβίσιους συνεχίζουν να παλεύουν για το τιμημένο, με τον Αλμοντοβάρ να μπαίνει κι αυτός γερά στο παιχνίδι με το «The Skin I live in». Μια ταινία που έχει αρέσει ιδιαίτερα σε πολλούς παρουσιάζοντας ένα διαφορετικό, πιο άρρωστο Αλμοντοβάρ, αλλά προσωπικά δεν κατάφερε να με πείσει. Βασισμένο σε ένα πολύκροτο βιβλίο, έχει λίγο από όλα: φαντασία, θρίλερ, βιασμούς, εκδίκηση, απαγωγή, πειράματα πλαστικής μουτσούνας και εξαναγκαστικές επεμβάσεις αλλαγής φύλου, αλλά νομίζει ότι είναι πιο έξυπνο από ότι πραγματικά είναι. Λίγο ψυλλιασμένος να είσαι, έχεις καταλάβει το twist από τα μισά, ενώ σεναριακά, χώνονται αποκαλύψεις και σκηνές(όπως η σχέση της Μαρίζα Παρέδες με τον γιο της και τον Μπαντέρας) που μπορεί στο μυαλό του δημιουργού τους, να έχουν υπόσταση, όμως προκύπτουν εντελώς αδούλευτες, χωρίς καμία θέση στον βασικό αφηγηματικό κορμό. Όσο για την αρρώστια αυτή καθ’ αυτή της υπόθεσης που στο βιβλίο είναι μπόλικη, ο Πέντρο αρέσκεται στο να της χαμηλώσει τις εντάσεις, φετιχοποιώντας τη με μοδάτη όρεξη και σκηνοθετική μαεστρία, στερώντας της όμως τη φουλ δυναμική. Aπογοητευτικά άνισος (παρά τις επί μέρους στιγμές του) ο Πάολο Σορεντίνο με το «This Must Be The Place» και εξαντλητικός στους ρυθμούς του, παρά την αναμφισβήτητη εξελάνς του ο διομισάωρος Τσεϊλάν του «Once Upon A Time in Anatolia», δεν ανήκουν στο μενού που θα πρότεινα ανεπιφύλακτα να φας αν θες να κολυμπήσεις και το αυτό πάει και για το «Drive» του Νίκολας Γουίντινγκ Ρεφν. Αν εξαιρέσεις ότι ξεροσταλιάζεις για χάρη του Ράιαν Γκόσλινγκ που θέλω να τον παντρευτώ, το υπόλοιπο πακέτο είναι μια αργόσυρτη, αλλά ομολογουμένως στιλάτη στο στήσιμο της b movie, που αισθάνεται σοφιστικέ ντε και καλά και στα ζαλίζει με τη βεβαιότητα της για αυτό, με ορισμένα εντυπωσιακά ξεσπάσματα βίας για να γίνει ντόρος και ελάχιστες σκηνές που να αφορούν αυτό που σου υπόσχεται ο τίτλος, δηλαδή την οδήγηση και τα αυτοκίνητα. Κουραστικό βρήκα και το 3D «Χαρακίρι» του Τακάσι Μίικε, που επιχειρεί κάτι ενδιαφέρον, το να χρησιμοποιήσει την τεχνολογία των τριών διαστάσεων σε «εσώκλειστο» δράμα εποχής, που είναι ριμέικ της κλασσικής ομότιτλης ταινίας του 1962 από τον Κομπαγιάσι. Όμως δεν είναι Μίικε, όπως τουλάχιστον τον περιμένεις και όπως τον προμοτάρουν εντελώς λάθος. Είναι μια πολύ αργή στους ρυθμούς της και συγκλονιστική σαν ιστορία εξ’ αιτίας του πρωτότυπου υλικού, σπουδή πάνω στις δυνατότητές δημιουργικής και καλλιτεχνικής ενσωμάτωσης του 3D στην κινηματογραφική γλώσσα, ως μέσου μεταφοράς και επικοινωνίας ατμόσφαιρας και συναισθημάτων, γεγονός που του δίνει μια ιστορικής μορφή αξία, και κρύβει μερικές ευχάριστες σινεφιλικά εκπλήξεις, αλλά ως εκεί.
Ο ΣΤΑΡ: «ΕΙΣΑΙ Ο ΜΠΑΝΤΕΡΑΣ ΜΟΥ, ΦΕΡΕ ΜΕ ΕΙΣ ΠΕΡΑΣ ΜΟΥ»
Πάμε τώρα στις κοσμικοσύνες και τα χάι χούι που γνωρίζω ότι είναι αυτά που πραγματικά σε ενδιαφέρουν Καννολόγιο μου, τα άλλα στην αρχή για τις ταινίες, τα έγραψα για ξεκάρφωμα για να με περάσουν οι κριτικοί για σοβαρό. Ήρθε τελικά ο Σον Πεν στο κόκκινο χαλί για την ταινία του Σορεντίνο, αλλά άφησε πίσω στους σεισμοπαθείς την αραβωνιάρα Σκάρλετ Γιόχανσον να τους κάνει τη νοσοκόμα. Ο Σον είναι ο Σον, με το εκτόπισμα που έχει, το οποίο όμως αν τον δεις να περπατάει θα σου φύγει λίγο σαν εκτόπισμα, εννοώ ότι περπατάει λίγο σαν να έχει σύγκαμα και δεν μπορώ να καταλάβω από τι του προέκυψε το κουσούρι. Σου είπα για τον Ράιαν Γκόσλινγκ, (κόκκινο χαλί να γίνω να με πατήσει μπορώ;) δε σου είπα όμως για τον Μπαντέρας, που στο photo call έκανε μούτες στους δημοσιογράφους σαν μικρό παιδί και τον είδα σήμερα από κοντά στην ταράτσα του Palais Stephanie για μια συνέντευξη που τη χάρηκα απίστευτα τόσο σαν κουβέντα όσο και για τον ίδιο. Ο 50άρης γόης που μεταξύ άλλων μου μίλησε και για την πρόταση που του έχει γίνει να παίξει τον Ζορμπά στο θέατρο σε μια αναβίωση του μιούζικαλ στο Μπρόντγουεϊ, στην ταινία του Πέντρο για έναν περίεργο λόγο μοιάζει να έχει σκατογεράσει λίγο και με στενοχώρησε, όμως από κοντά είναι κούκλος, και ηρέμησα. Ο ιδανικός αθλητικός 50άρης εραστής που θα ήθελες. Επικοινωνιακά χαρισματικός, φιλικός και τρομερά άμεσος, δεν έβαζε γλώσσα μέσα του, με ένα πάθος ζηλευτό και δε συνεχίζω γιατί θα το κάνω το κείμενο πορνό με τις φαντασιώσεις μου.
ΟΙ ΣΤΑΡ: «ΑΝ ΦΟΡΑΣ ΜΕ ΤΗΝ ΚΑΠΟΤΑ ΣΟΥ ΣΑΝΕΛ ΚΑΙ ΚΑΒΑΛΙ, ΤΟ AIDS MEΣΑ ΣΟΥ ΔΕ ΘΑ ΕΙΣΒΑΛΛΕΙ»
Θυμάσαι που την προηγούμενη Πέμπτη που πετούσα για τις Κάννες, σου είχα γράψει ότι γίνεται το AmFar πάρτι για το Aids, και σου είχα αναφέρει και ποιοι ήταν παρόντες; Μπράβο, ρίξε μου τώρα κι ένα φάσκελο. Τελικά το Am Far, έγινε αυτήν την Πέμπτη που μας πέρασε και όχι, αυτοί που σου έλεγα ότι ήταν παρόντες ήταν αυτοί που είχαν δηλώσει ότι θα παραβρεθούν (πάνω κάτω οι ίδιοι) ενώ η Μαντόνα που φημολογείτο ότι θα είναι η οικοδέσποινα δεν ήρθε, ξέρω ‘γω γιατί, μπας και ζοχαδιάστηκε που η Lady Gaga έκλεψε την παράσταση στο ξεκίνημα του φεστιβάλ; Το μεγαλύτερο κοσμικό φιλανθρωπικό event έγινε λοιπόν όπως κάθε χώρα στο μαγικό Hotel Du Cap – Εden , στην Αντίμπ, και μάζεψε για τους σκοπούς της οργάνωσης 10 εκ. δολάρια, πράγμα που το λες απόλυτα λογικό αν σκεφτείς ότι το χέρι στην τσέπη, έβαλαν ο Ρόμπερτ Ντε Νίρο, η τρομερά ανανεωμένη Τζάνετ Τζάκσον, ο Τζουντ Λο, ο πρίγκιπας Αλβέρτος του Μονακό, η Μίλα Γιόβοβιτς, η Καρολίνα Κούρκοβα, η Ούμα Θέρμαν, ο Πάτρικ Ντέμπσι, η Κίρστεν Ντανστ, η Τζέιν Φόντα, ο Καρλ Λάγκερφελντ, η εντυπωσιακά ξανανιωμένη Γκουέν Στέφανι, η αγαπημένη μου Εύα Χερτζίγκοβα, η Κάρντεϊ Λαβ που δεν πρέπει να της έχει φτουρήσει η τελευταία αποτοξίνωση, η Ντονατέλα Βερσάτσε, η Ναόμι Κάμπελ, η Μπρουκ Σιλντς, ο Χάρβεϊ Γουαϊνστάιν, η Φρίντα Πίντο, η Ζανγκ Ζιγί, η Γκόλντι Χόουν που μάλλον το έχει βάλει στόχο να αντικαταστήσει τη Μέλανι Γκρίφιθ ως η πιο παραμορφωμένη από τις πλαστικές ηθοποιά κι ένα καράβι σοσιαλιτέ και ζάπλουτων από όλα τα μέρη του κόσμου που προφανώς και χεστήκανε για όσους υποφέρουν από το Aids, δεν μπορούσαν όμως να αντισταθούν στην παρουσία των φωτογράφων. Με φετινό σύνθημα της χοροεσπερίδας «αν φοράς με την καπότα σου Σανέλ και Καβάλι, το Aids μέσα σου δε θα εισβάλλει» όλοι αυτοί κάνανε τον κόσμο μας καλύτερο. Μια μέρα μετά, όσοι μείνανε ακάλεστοι, μπόρεσαν να πνίξουν τον καημό τους με την απονομή του Σκυλίσιου Φοίνικα (Palm Dog). Δεν σας κάνω πλάκα, υπάρχει και αυτό στις Κάννες, κι απονέμεται στο σκυλί με την καλύτερη ερμηνεία σε ταινία του προγράμματος και φέτος το κέρδισε το αξιάγαπητο τεριέ Ούγκι (καμία σχέση με τον Ούγκι τον συγκάτοικο μου) από το «Τhe artist»
ΤΑ ΑΠΟΔΕΛΟΙΠΑ: H CHOPPARD KAI H MAΓΙΚΗ ΚΑΡΟΛΙΝ
Στο σημείο αυτό θέλω να ευχαριστήσω τον χορηγό μου, τα ελβετικά κλάσικ βιταμινούχα Geriatric που με βοηθάνε να είμαι ντούρος και ντυμένος και γυμνός όσο καιρό ζω εδώ. Και υπερθεματίζω στα Geriatric επειδή ακριβώς είναι ελβετικά και ελβετικός είναι και ο άλλος ανεπίσημος χορηγός μου, ο οίκος κοσμημάτων Chopard, χωρίς την παρουσία και τη βοήθειά του οποίου, οι Κάννες (μου και σας) θα ήταν μισερές. «Σας» γιατί δεν υπάρχει ούτε ένας σοσιαλιτέ και ζάπλουτος που να σέβεται τον εαυτό του και να πατάει το κόκκινο χαλί, χωρίς να φοράει κάτι του οίκου πάνω του, «μου» γιατί μετά από μια ντουζίνα συνεντεύξεων που έκανα φιλοξενούμενος στο lounge του, τρώγωντας και πίνοντας, το λιγότερο που θα μπορούσα να κάνω σαν ευχαριστώ (και το εννοώ) ήταν μια συνέντευξη με τη διευθύντρια - σχεδιάστρια του οίκου Caroline Gruosi Scheufele. Nα στο πω διαφορετικά, χωρίς την Caroline και τη Chopard (που έχει φιλοτεχνήσει και το Φοίνικα που απονέμεται), φεστιβάλ Κανών από άποψη γκλαμουριάς δεν υπάρχει όπως το ξέρουμε. Την Καρολίν μου την είχε γνωρίσει πέρσι σε ένα πάρτι του οίκου στο Martinez η αεικίνητη συνεργάτιδα της, Βίκυ Παλαιολόγου και είχα πάθει πλάκα. Πώς να μην πάθεις δηλαδή όταν συναντιέσαι με την κοσμοπολίτισσα ζάπλουτη επικεφαλή ενός τέτοιου ονόματος, ντυμένη με τα πιο απλό attitude που μπορείς να φανταστείς, να χαμογελάει, να σου μιλάει και να σου κάνει πλάκα με την πιο χαρισματική και χαριτωμένη φυσικότητα, την στιγμή που δύο ώρες πριν δεξιωνόταν (και στόλιζε με τις δημιουργίες της) στο lounge, θυγατέρες προέδρων κρατών, κροίσων και την αφρόκρεμα της σόου μπιζ. Ποια είναι η μεγάλη πλάκα; Από φυσική ντροπαλότητα και γνωρίζοντας ότι τέτοιοι άνθρωποι χαιρετιούνται και μιλάνε καθημερινά με χίλιους που δεν έχουν λόγο να τους θυμούνται, όση ώρα την περίμενα για τη συνέντευξη μας (στην οποία μιλάει για τις εμπνεύσεις της, το σκάνδαλο του Λαρς Φον Τρίερ στις Κάνες, την επιθυμία της να δημιουργήσει μια σειρά κοσμημάτων επηρεασμένη από την Ελλάδα, την οικονομική κρίση και την αγάπη της για το σινεμά) δεν τη χαιρέτησα, έχοντας σίγουρο το ότι σιγά μη με θυμάται. Γυρίζει η Καρολίν ξαφνικά και μου πέφτουνε τα μούτρα όταν μου λέει «σε θυμάμαι εσένα, εσύ δεν είσαι που…» επειδή πέρσι στην τρίτη βότκα της είχα πει «όταν μεγαλώσω θέλω να σας παντρευτώ», δεν κάνω πλάκα, και εκείνη είχε ξεκαρδιστεί. Ναι, οφείλω να ομολογήσω πως μια ο Μπαντέρας, μια η Καρολίν, ήταν ο καλύτερος επίλογος για τις Κάννες μου, Καννολόγιο μου. Γιατί και θα στο πω αυτό κινδυνεύοντας να γίνω μελό, αν σταματήσεις να βλέπεις αυτά που σου χαρίζονται στη ζωή (τα ταξίδια, οι συναντήσεις, οι εμπειρίες που ποτέ σου δεν περίμενες καν ότι θα αποκτήσεις και ποτέ σου δεν τις είχες φανταστεί, σαν παραμύθι και αρχίσεις να τα θεωρείς δεδομένα, την έχασες την μπάλα. Ντρέπομαι που θα το πω γιατί συνήθως είμαι σκατόψυχος, αλλά ναι, μακάρι να είμαι και του χρόνου εδώ στη λουτρόπολη όσο και αν τη βρίζω και αν τη μισώ. Και μακάρι να σε έχω κι εσένα Καννολόγιο μου, και όσους το διαβάζουν και το αγαπούν τόσα χρόνια τώρα.
Υ.Γ: Επίσης θεούλη, μπορώ να έχω και μια σουίτα σε ξενοδοχείο, γιατί αυτή που μου έχει νοικιάσει το σπίτι είναι τρελλή, και βλέπει παντού σημάδια φθοράς και αύριο που πετάω για Ελλάδα θα έρθει λέει να κάνει επιθεώρηση για να δει αν της κακοποίησα το κακορίζικο οίκημα της, επειδή προχτές που ήρθε να μου φέρει σεντόνια και πετσέτες καθαρές, της άνοιξε την πόρτα ο δεν θυμάμαι το όνομά του, που είχε μόλις βγει από το μπάνιο με μια πετσέτα μίνι σάιζ στα αχαμνά του, κι εγώ της είπα στα γαλλικά, «δεν είναι αυτό που νομίζετε» αλλά τα γαλλικά μου είναι πελοποννήσια και δεν νομίζω να με πίστεψε η βλαμμένη; Φχαρστώ.
Πωλείται όπως είναι επιπλωμένο, με χιλιάδες αναμνήσεις φορτωμένο.
Στον απόηχο του Palm Dog (βλ. κείμενο για Σκυλίσιο Φοίνικα) κάτοικος Κανών, ζει την σκυλίσια ζωή.
Φωτογραφικό μήνυμα για τους Έλληνες ηθοποιούς στα χρόνια της κρίσης.
Μπορεί να μην είχαμε ταινίες στις Κάννες, σημαία όμως και περίπτερο είχαμε.
Κάποτε εκεί λουζόταν η Μπριζίτ. Μετά τη γαλλική επανάσταση, η παραλία, ανήκει στο λαό.
Σινεμά στην πλαζ.
Το μοναστηράκι μετακόμισε στις Κάνες.
Ο Γάλλος μπάτσος πάει Καβάλα.
Η υπέροχη Caroline Gruosi Scheufele της Chopard, είναι από μόνη της κόσμημα για όποιον έχει τη χαρά να βρεθεί μαζί της.
Ναι, είναι ο Μπαντέρας. Ναι, είμαι απέναντί του, δηλαδή πίσω από την κάμερα που τον φωτογραφίζει. Ναι, ευτυχώς δε χρειάστηκε να επέμβουν οι σεκιούριτι από τη λύσσα μου μαζί του.
Η Κάρτνεϊ Λαβ λίγο πριν την επόμενη α(μ)ποτοξίνωση της.
«Άμα δεν φας το φαί σου, θα πω στην κυρία Φέι (Νταναγουέι) να έρθει να σου κάνει χαρούλες.
Η Γκουέν Στέφανι, αποδεικνύει πως η μπουνιά στο μάτι, μπορεί να σου κάνει στιλ.