Με την υπογραφή του στην πρώτη 3D ταινία που μπαίνει στο διαγωνιστικό των Καννών, ο Ιάπωνας σκηνοθέτης αιματοβαμμένων υπερθεαμάτων όπως το Ichi the Killer και το Visitor Q, θέλει να γυρίσει στα λημέρια της φρίκης με την καινούρια του τρισδιάστατη κάμερα.
Λιγάκι αδικημένος απ’ την ευρύτερη δυτική μεριά του πλανήτη, που τον ξέρει σχεδόν αποκλειστικά σαν έναν από τους ανθρώπους, που πήγαν τον τρόμο σε απάτητα πεδία βιαιότητας, ο Takashi Miike συμβαίνει να είναι ένας από τους παραγωγικότερους σκηνοθέτες που έχουν περπατήσει ποτέ στον πλανήτη Γη. Με πάνω από 80 ταινίες στη φιλμογραφία του, ο 50άρης σκηνοθέτης μπορεί να παραδίδει δυο-τρεις ταινίες τη χρονιά με την ίδια άνεση που μπορεί να πηδάει απ’ το δράμα στην πολεμική ταινία κι απ’ το νουάρ στην κωμωδία.
«Γι’ αυτό θεωρώ τον εαυτό μου περισσότερο τεχνίτη, παρά auteur», λέει στην iefmerida λίγες ώρες μετά την πρώτη δημοσιογραφική προβολή της νέας του δουλειάς. Ένα ζοφερό δράμα που ξεδίπλωσε στην Κυανή Ακτή τη ιστορία ενός σαμουράι που επαναστατεί απέναντι στους άρχοντες του τόπου και υπεύθυνους για τον εκφυλισμό των ζωών ολόκληρων χωριών, το Hara-Kiri: Death of a Samurai αποτελεί μεταφορά νουβέλας του Yasuhiko Takiguchi, που είχε μεταφραστεί ξανά σε κινηματογραφική εικόνα θρυλικά από τον Masaki Kobayashi με το Seppuku (1962), κερδίζοντας τότε ειδικό βραβείο της επιτροπής του ίδιου φεστιβάλ στο οποίο παρουσίασε την ταινία του κι ο Miike.
«Είναι μια πολύ απλή ιστορία, για την τραγωδία μιας οικογένειας σαμουράι», λέει ο Miike για το κείμενο που τον ενέπνευσε, «και βέβαια δεν είμαστε στην εποχή των σαμουράι, αλλά ο πόνος που αναγκάστηκαν να υποστούν αυτοί οι ήρωες, είναι κάτι που ένιωσα και κατάλαβα, όπως και την ιστορία τους και τους χαρακτήρες τους ίδιους. Η θλίψη, όπως και η χαρά των ανθρώπων, είναι πράγματα οικουμενικά και αναλλοίωτα στο χρόνο».
Απ’ την απόφαση μέχρι την υλοποίηση όμως, η διαδρομή δεν είναι εύκολη ούτε και για έναν σκηνοθέτη με την ευελιξία και την αποτελεσματικότητα του Miike. «Στη γενιά μας δυστυχώς δεν έχουμε ανθρώπους με ικανότητες στις απαιτήσεις που έχει μια ταινία εποχής», σημειώνει, «γιατί υπήρξε μια περίοδος που είχαμε ένα κενό στην παραγωγή τέτοιων ταινιών και οι ταινίες εποχής απαιτούν έναν βαθμό εκπαίδευσης τόσο για τους τεχνικούς, όσο και για τους ηθοποιούς, πράγμα που κοστίζει. Δυστυχώς η κινηματογραφία μας ξέχασε να κάνει αυτήν την επένδυση και πλέον δεν υπάρχει κανένα στούντιο όπου να μπορείς να γυρίσεις ταινίες εποχής, ενώ παλιότερα είχαμε πολλά τέτοια», θυμάται. «Ακόμη υπάρχουν όμως μερικοί εξειδικευμένοι άνθρωποι που είχαν μαθητεύσει πλάι στους παλιούς ειδικούς και φτιάξαμε την ταινία μαζί τους», σημειώνει.
Απέναντι στον Miike, ως μέλος της φετινής κριτικής επιτροπής βρίσκεται ένας άλλος Ασιάτης, ο Χονγκογκέζος Johnnie To. Όχι ξένος στην επένδυση χρόνου και επιμονής που χρειάζεται η δημιουργία ξεχωριστού κινηματογραφικού σύμπαντος, «ο Το είναι ένας άνθρωπος που κάνει αυτές τις ταινίες γιατί ήταν το πεπρωμένο του να δημιουργεί αυτούς τους πολύ ιδιαίτερους κόσμους κι αυτό πιστεύω είναι ένα κατόρθωμα από μόνο του», λέει για τον 56χρονο σκηνοθέτη ο Miike, που κι αυτός δηλώνει άγνοια για το πώς κατορθώνει να κινείται ανάμεσα σε τόσα διαφορετικά είδη. «Δεν ξέρω πως το κάνω», παραδέχεται, «δεν είναι στόχος μου να ανοιχτώ σε όσο μεγαλύτερη ποικιλία μπορώ, απλώς τυχαίνει, ανάλογα και με τους ανθρώπους που συνεργάζομαι και την ιστορία που χειρίζομαι να αλλάζει και το στυλ και το ύφος των ταινιών».
Ετούτη τη φορά, ο Miike αποφάσισε να βάλει στη φαρέτρα του την αιχμή της κινηματογραφικής τεχνολογίας, φέρνοντας και στις Κάνες το πάντρεμα arthouse και 3D. Επισημαίνει όμως ότι «τα εφέ βάθους και τα πράγματα που πηδάνε από την οθόνη, είπα να τα αφήσω στις χολιγουντιανές ταινίες», σημειώνοντας ότι ο κύριος λόγος που το έκανε, ήταν γιατί μπορούσε: «3D κάμερες μπορείς να βρεις οπουδήποτε, δεν είναι τίποτα το ιδιαίτερο πια και μιας και δεν το είχα ξανακάνει, είπα να το δοκιμάσω».
Για την εμπειρία του με τις κάμερες που έχουν αναστήσει ταμεία στην Δύση, σημειώνει ότι μιας και «είναι πολύ μεγάλες ακόμη, απαιτούν περισσότερο χρόνο για να τις ετοιμάσεις για κάθε σκηνή, και σαν αποτέλεσμα, απλοποίησα το γύρισμα, έτσι ώστε να μην τραβάω τίποτα που να μην χρειάζομαι. Μ’ αυτόν τον τρόπο μπόρεσα να «αδυνατίσω» την ταινία από τα περιττά της και πιστεύω πως αν την είχα γυρίσει σε 2D θα ήταν τελείως διαφορετική». Όσο για το τί θα κερδίσεις εσύ απ’ αυτό, πέρα απ’ το να δεις το Hara-Kiri με πλαστικά γυαλιά; «Ήταν μια πολύ ωραία εμπειρία και το διασκέδασα πολύ», σημειώνει, υποσχόμενος ότι «τώρα που κατάλαβα πώς λειτουργεί το 3D, θέλω να το δοκιμάσω στη βία και κάνω συναντήσεις με πολλούς ανθρώπους για να το κάνω πραγματικότητα. Θέλω να φτάσω σε τέτοια επίπεδα που ο κόσμος να ουρλιάζει για να σταματήσω». Κύριε Miike, περιμένουμε.