Breach-Laughing At Kollapsed Timez!
Θεωρώ ότι όποιος έστω και μια φορά θέλει να λέει ότι έχει ασχοληθεί με τον posthardcore–experimental–avantdark–heavy (κτλ, κτλ) ήχο και δεν έχει αντιληφτεί τον ογκόλιθο -και σχεδόν την αρχή της φάσης-, τους εκ Lulea (της Σουηδίας) BREACH, τότε, ή είναι περαστικός που είδε φως και μπήκε από της αναλαμπές των Isis και των cult of Luna στο δωμάτιο κάποιου φίλου του την ώρα που την έπιναν, ή απλώς η σύγχρονη postmetal (;) πλέμπα τον έχει τυφλώσει και δεν μπορεί να αντιλήφθη ακόμα την σπουδαιότητα αυτών εδώ των σκοτεινών τύπων, που πίνει νερό κρυφά στο όνομα τους όλη αυτή η καινούργια μετά 2005post πλέμπα, η οποία άφησε μούσια και πίνει ουίσκι στο σαν Φραντζέσκο ή τσίπουρο στο γκάζι Σάββατο βράδυ, στα παρτέρια που με τόσο κόπο έφτιαξε ο δήμαρχος της Αθήνας.
Αν και οι δυο πρώτοι δίσκοι των εν λόγω κύριων, το Outlines του ’94 και το Friction του ’95 επικεντρώνονταν πιο πολύ στο πρωταρχικό hardcore καύσιμο των πρώιμων μπαντών όπου έπαιζαν (αν και στο Friction όχι τόσο πολύ), εν τούτοις, οι μαύρες και απάνθρωπες hardcore δυναμικές τους ξέφυγαν κατά πολύ από τον κλασικό hardcore ήχο, σε σημείο να αποκτούν μια δικιά τους ταυτότητα σιγά-σιγά.
Τα It’s Me God (απόλυτος τίτλος ), Venom, και βέβαια το θεϊκό Kollapse που ήταν και το τελευταίο τους πόνημα, έγραψαν ιστορία.
Στο It’s Me God, το εισαγωγικό κομμάτι φανερώνει τον πόνο και την κατεύθυνση όλου του άλμπουμ. Ένα μπάσο που σαλπάρει σε αχαλιναγώγητα σύννεφα, ψάχνοντας κάτι που έφυγε και δεν ξαναγύρισε ποτέ. Η hardcore νοοτροπία συναντά το prog και το χάσιμο. Στο Venom, όμως, ο πόνος, η απελπισία, το σκοτάδι, η αβεβαιότητα, αλλά και η φιλοσοφία του “θα την παλέψω” ενώνονται μαζί σε μακάβριο καμβά. Πιο δομημένος ήχος, πιο πολλή μαύρη σοβαρότητα ενώνουν το παζλ ενός ιδιόρρυθμου μυαλού που αναζητά απαντήσεις. αναζητά αποδείξεις για το κακό του κόσμου, για τα μαύρα πεδία της σκέψης, για αυτό το ανεβοκατέβασμα της τύχης, για το τίποτα και για τα πάντα μαζί.
What lies ahead is destined. Eίναι έτσι όντως, ή στην τελική μπορούμε κι εμείς να βάλουμε ένα χέρι στην ζωή μας;
Το μαύρο-γκρι διαμάντι που κυκλοφόρησε το 2001, το Kollapse, ήταν το πιο άψογο και αριστουργηματικό άλμπουμ που έβγαλαν ποτέ. Μακριά από το hardcore, βουτηγμένοι μέσα στην μαύρη μελαγχολία και τα επαναληπτικά μοτίβα των Swans, μαζί με Godflesh-ικη χροιά σε μερικές συνθέσεις του δίσκου, παρουσίασαν το magnum opus τους. Πολύ πιο ατμοσφαιρικοί, με ένα τραγούδι που εξυμνεί το σουηδικό ροκ ν ρολ, το Lost Crew ή το Old Ass Player, καθώς και οι προηγούμενοι δίσκοι του αδικοχαμένου σχήματος θα μείνουν να μας θυμίζουν το ποιος και γιατί άρχισαν αυτήν την ιστορία και πώς θα πάει. Ακούστε το Αlarma και αν δεν σας θυμίσει όλα αυτά που βγαίνουν τώρα, μάλλον είστε νεκροί και απλώς δεν το ξέρετε ακόμα!!!
Υ.Γ. Αδικοχαμένοι έγραψα. Χμμμ, γράψε λάθος, γιατί οι THE OLD WIND, όσο και οι TERRA TENEBROSA που βγήκαν από την στάχτες των Breach έχουν ακόμα καιρό για να μας απασχολήσουν.
Loste1980gmail.com
http://towardthedarkfuneral.tumblr.com/