Τι έκαναν οι Γάλλοι με την «λίστα Λαγκάρντ», που δεν έκανε ποτέ η Ελλάδα

Τον Δεκέμβριο του 2010 η λίστα Λαγκάρντ παραδίδεται στην ελληνική κυβέρνηση. Έξι μήνες μετά, στη Βουλή ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου αρνείται ότι την έχει, η λίστα «χάνεται» για έναν και πλέον χρόνο και εμφανίζεται τώρα στα χέρια του Ευάγγελου Βενιζέλου. Αντίθετα, στη Γαλλία μόλις πήραν την αντίστοιχη λίστα, την δημοσιοποίησαν μαζεύοντας 1,2 δισ. σε φόρους.

Τον Αύγουστο του 2009 ο γάλλος υπουργός Οικονομικών, Ερίκ Ουέρτ, ανακοινώνει επίσημα ότι η κυβέρνηση Σαρκοζί έχει στα χέρια της μια λίστα με 3.000 γάλλους μεγαλοκαταθέτες σε ελβετική τράπεζα. Οι γαλλικές οικονομικές αρχές ξεκινούν ελέγχους ζητώντας περισσότερα στοιχεία από την τράπεζα χωρίς όμως θετική απάντηση. Κι αυτό διότι αφ' ενός η φοροδιαφυγή δεν αντιμετωπιζόταν ως αδίκημα στην Ελβετία και αφ' ετέρου λόγω της έντονης καχυποψίας μεταξύ των δύο κρατών – ο προγραμματιστής Ερβέ Φαλσιάνι που είχε υποκλέψει τη λίστα είχε άλλωστε βρει καταφύγιο στην νότια Γαλλία, πράγμα που δεν παραδεχόταν η κυβέρνηση Σαρκοζί.

Σε αυτό το σημείο η Γαλλία έκανε δύο πράγματα. Η κυβέρνηση απείλησε επίσημα ότι θα ζητήσει να μπει η Ελβετία στη «μαύρη λίστα» των φορολογικών παράδεισων του ΟΟΣΑ ενώ ο κ. Ουέρτ σε αλλεπάλληλες συνεντεύξεις τύπου τόνιζε ότι όσοι Γάλλοι φορολογούμενοι περιέχονται στη λίστα και προσέλθουν αυτοβούλως να τακτοποιήσουν τις υποχρεώσεις τους θα αντιμετωπιστούν ευνοϊκά.

Αυτές οι ανακοινώσεις σε συνδυασμό με την πίεση που ασκήθηκε με διαρροές στον Τύπου, ώθησε περίπου... 4.200 Γάλλους φορολογούμενους να προσέλθουν στις εφορίες και να «τακτοποιήσουν» το θέμα με τις καταθέσεις τους στην Ελβετία. Ανάμεσα στις υποθέσεις που είδαν το φως της δημοσιότητας ήταν εκείνες του οικονομικού διαχειριστή της Λιλιάν Μπετανκούρ, μετόχου της L' Oreal, της Αρλέτ Ρίτσι, κληρονόμου οίκου αρωμάτων και του Ζαν-Σαρκ Μαρσιάνι, συνεργάτη του πρώην υπουργού Εσωτερικών Σαρλ Πασκουά.

Σύμφωνα με εκτιμήσεις, η γαλλική κυβέρνηση μάζεψε τελικά περίπου 1,2 δισ. ευρώ. Την ίδια ώρα, στην Ελλάδα η λίστα Λαγκάρντ είχε εξελιχθεί σε τραγέλαφο καθώς είχε ως δια μαγείας «χαθεί», ο ένας υπουργός (Παπακωνσταντίνου) έλεγε στη Βουλή πως δεν την έχει, οι επικεφαλής του ΣΔΟΕ δήλωναν άγνοια ή έπεφταν σε αντιφάσεις, ενώ ο επόμενος υπουργός (Βενιζέλος) την παρέδιδε με ένα χρόνο καθυστέρηση.