Ξεχάστε προς στιγμή τους αντιαισθητικούς τηλεοπτικούς αρχαιολάγνους που ουρλιάζουν μπροστά από σωρούς βιβλίων, διαλαλώντας την πραμάτεια τους στην καθαρεύουσα σαν φουσκωμένα από περηφάνεια κοκκόρια. Διαγράψτε από τη μνήμη σας όλους εκείνους τους γραφικούς καρνάβαλους που αυτοαποκαλούνται «δωδεκαθεϊστές» και μαζεύονται κάθε Αύγουστο υπό το φως του φεγγαριού για να αναβιώσουν αρχαία ελληνικά έθιμα. Από αυτούς δεν πρόκειται να ακούσετε ποτέ τις λέξεις «σεξ» και «έρωτας» πλάι στις λέξεις «αρχαίος ελληνικός πολιτισμός».
«Ως καλλιτέχνης, πάντα επηρεαζόμουν από διάφορες μυθολογίες. Φυσικά η ελληνική μυθολογία ήταν πάντα πολύ σημαντική για εμένα. Διαβάζω και ξαναδιαβάζω τον Όμηρο συνεχώς. Τουλάχιστον ένα από τα βιβλία μου, το «Ο Κόσμος κάτω από τα πόδια της» είναι γραμμένο πάνω στη δομή του μύθου του Ορφέα. Αυτό που με ενδιαφέρει ιδιαίτερα στον πολυθεϊσμό –και που περιέχουν και οι Ελληνικοί αλλά και οι Ρωμαϊκοί μύθοι– είναι η στιγμή όπου οι Θεοί αποτραβιούνται από τη ζωή των θνητών. Οι θεοί πάνε πάλι πίσω στο βουνό και δεν ξανακατεβαίνουν. Και ύστερα είμαστε ολομόναχοι. [...] Οι περισσότερες θρησκείες δεν είναι καλές με το σεξ... Γενικά ο πολυθεϊσμός είναι καλύτερος από το μονοθεϊσμό στα θέματα του έρωτα».
Η παραπάνω δήλωση ανήκει στον, προερχόμενο από οικογένεια μουσουλμάνων, Ινδό συγγραφέα Σάλμαν Ρούσντι και ειπώθηκε στο πλαίσιο συνέντευξης που έδωσε στις 26/9/2012 στην εφημερίδα Athens Voice, με αφορμή την έκδοση στα ελληνικά της αυτοβιογραφίας του από τον εκδοτικό οίκο Ψυχογιός.
Ανάμεσα στα όσα ενδιαφέροντα καταγράφονται στη ροή της συνέντευξης υπάρχει και αυτή η ενδιαφέρουσα δήλωση-ομολογία που αν και δεν διεκδικεί πρώτο βραβείο πρωτοτυπίας, ωστόσο έχει ενδιαφέρον ότι διατυπώνεται από κάποιον που έχει νιώσει «στο πετσί» του τον βασανιστικό τροχό του σκληροπυρηνικού μονοθεϊσμού.
Γιατί, λοιπόν, οι μονοθεϊστικές θρησκείες – ο χριστιανισμός, ο ιουδαϊσμός, ο ισλαμισμός, ο σιχισμός – δεν είναι και τόσο καλές με το σεξ; Γιατί στέκονται, σε μεγάλο βαθμό, εχθρικές προς τον σαρκικό έρωτα και τα πάθη του σώματος;
Γιατί η ιστορική μετάβαση και απομάκρυνση από τους πολλούς, παλαιούς θεούς στον Έναν και Μοναδικό σήμανε ταυτόχρονα και τη σταδιακή απομάκρυνση από το σώμα, τη συρρίκνωσή του, την απογύμνωσή του από το φορτίο αισθησιασμού του;
Πολλοί θα σπεύσουν να ισχυριστούν – και δικαίως – πως δεν είναι ιστορικά ορθό να στοιβάζει κανείς όλους μονοθεϊσμούς σε ένα τσουβάλι, εξισώνοντάς τους. Πως οι ποιοτικές διαφορές τους είναι τέτοιες και τόσες που πρέπει κανείς να τις εξετάσει από πολύ κοντά για να αντιληφθεί τη σχέση που έχει ο καθένας με το σώμα, καθώς και τον τρόπο με τον οποίο το αντιμετωπίζει.
Παρά τις όποιες δίκαιες και ορθές αντιρρήσεις, παρά τις όποιες διαφορές, υπάρχει μία κοινή δομή που συνδέει την ιστορική διαμόρφωση αυτών των θρησκειών.
Όπως ακριβώς οι γλώσσες διαφέρουν η μία από την άλλη (άλλες λέξεις, άλλοι ήχοι, άλλοι τρόποι άρθρωσης), αλλά παρ' όλα αυτά οι περισσότερες βασίζονται σε κάποιες κοινές γραμματικές και συντακτικές δομές (π.χ., το γεγονός ότι οι περισσότερες έχουν ένα υποκείμενο, ένα ρήμα και ένα αντικείμενο), έτσι και οι μονοθεϊστικές θρησκείες μοιράζονται ένα κοινό δομικό υπόστρωμα: το γεγονός ότι οργανώνονται γύρω από το Ένα, το Μοναδικό, το Απαράλλαχτο, το Ύψιστο, το Απόλυτο.
Η τάση μάλιστα της μονοθεϊστικής επιδημίας είναι τέτοια που καταφέρνει να τρυπώσει ακόμη και μέσα στους κόλπους της επιστήμης: εφόσον – σου λένε – η σύγχρονη επιστήμη έχει αποδείξει ότι τα πάντα στο σύμπαν είναι αλληλένδετα, τότε το σύμπαν τείνει προς το Ένα και το Όλον.
Γιατί όμως θα πρέπει υποχρεωτικά το «αλληλένδετο» των πραγμάτων να συνεπάγεται την ύπαρξη Μίας Δύναμης πίσω από αυτά; Γιατί θα πρέπει να καταλήγει κάπου; Γιατί κανείς δεν μένει στην πολλαπλότητα, στην ετερογένεια, στο πλήθος των αλληλένδετων πραγμάτων, αλλά ψάχνει μία μονοθεϊστική αρχή;
Αποκλείεται, δηλαδή, το σύμπαν να είναι μία αλυσίδα αλληλένδετων διαφορών και ποικιλομορφιών που δεν καταλήγουν σε καμία Ύψιστη μονοθεϊστική αρχή; Αποκλείεται να είναι μία πολυθεϊστική συνύπαρξη πολλών αλληλένδετων διαφορετικών πραγμάτων, χωρίς κοινή υπέρτατη Ρίζα; Αποκλείεται να είναι ριζώματα που αναπτύσσονται και συνδέονται με άλλα ριζώματα, σχηματίζοντας μία πολλαπλότητα την οποία εμείς θέλουμε να την υποτάξουμε σε Έναν Θεό;
Το ίδιο ισχύει και για τη μονοθεϊστική αντίληψη περί σεξ και ερωτισμού: αποκλείεται το σεξ και ο ερωτισμός να μην έχουν ως κατάληξη τη διαιώνιση του είδους και την τεκνογονία, αλλά την Τέχνη; Τον εξωραϊσμό της σεξουαλικής πράξης και τον εμπλουτισμό της με νέες μορφές; Ένα είδος «Τέχνης για την Τέχνη»;
Άλλωστε, η στρατευμένη τέχνη, υπηρέτρια Ενός σκοπού ή Μίας Ιδέας, ήταν ανέκαθεν γκρίζα και βαρετή.
Στο μονοθεϊσμό δεν υπάρχει περιθώριο επιλογής: τα πάντα είναι εκφάνσεις του Ενός.
Στον πολυθεϊσμό, απεναντίας, έχεις πολλές επιλογές «παρεκτροπής» και δημιουργικότητας, μη συμπεριλαμβανομένων των άπειρων συνδυασμών που προκύπτουν από την ανάμειξη των πολλών.
Από τον Έναν άντε να προκύψουν το πολύ Τρεις, δηλαδή και πάλι ένας ομοούσιος...
Από αυτή την άποψη, χωρίς πολυθεϊσμό δεν θα υπήρχε όχι μόνο ο έρωτας, αλλά ούτε και τα μαθηματικά!