"Ναζί κανείς ή να μη ζει;" Όταν ο Τρίερ αγάπησε τον Χίτλερ και η Εύα Χερτζίγκοβα, επαναπροσδιόρισε τη φράση «σέξι μαμά».
Ο Τάσος Θεοδωρόπουλος (terra_gelida@hotmail.com ) επιστρέφει για πολλοστή φορά στο γαλλόφωνο παραλιακό τόπο του εγκλήματος και σας μεταφέρει την παρακμιακή γκλαμουριά του φεστιβάλ των Κανών τρώγοντας μεθυσμένο κεμπάπ δίπλα στον Μπραντ Πιτ (ναι, ξέρω που πάει και το τρώει). Κάθε μέρα, στην www.ifemireda.gr , οι Κάνες όπως δε θα θέλανε να ξέρουνε ότι τις ξέρουμε.
18/05/2011
Ένα τσιγγανάκι με μπιχλιμπίδια πλησιάζει τον Ούγκι εκεί που έχουμε κάτσει να φάμε. Σ’ εμένα δεν έρχεται γιατί όπως μου είπανε γυαλίζει το μάτι μου συν του ότι ο Ούγκις είναι ο ορισμός του άκακου και γλυκού ανθρώπου, και μαζί όταν βγαίνουμε κάνουμε αντίθεση καρτούν. Αφού το τσιγγανάκι δοκιμάσει τις (ανευ ορίων ομολογουμένως) αντοχές του Ούγκι προσπαθώντας να του πουλήσει βραχιόλια, στρογγυλές φωτεινές μπάλες και μαϊμούδια, εισπράττοντας μια στωική αρνητική απάντηση και κοιτάζοντας φοβισμένα προς την πλευρά μου μη φάει καμιά μπάτσα, ρωτάει αν έχουμε τσιγάρα (έχουμε και του δίνουμε) και μετά αν έχουμε καμιά πρόσκληση για επίσημη προβολή (έχουμε αλλά δεν του δίνουμε).
Κόκκαλο ο Ούγκις που είναι και ψυχοπονιάρης ήταν έτοιμος να του δώσει τη δική του αν δεν επενέβαινα σωτήρια για όλους μας και κυρίως για το ίδιο το τσιγγανάκι. Γιατί η προβολή αφορούσε στο «Melancholia” του Λαρς Φον Τρίερ. Κι επειδή η ταινία από μόνη της δεν πολυφτουρούσε ούτε δημιουργούσε κανένα σκάνδαλο σαν αυτά που μας έχει συνηθίσει ο Λαρς, ο σκηνοθέτης αποφάσισε να το κάνει μόνος του δηλώνοντας στη συνέντευξη τύπου ότι αισθάνεται ναζί, κατανοεί τον Χίτλερ και σκέφτεται η επόμενη του ταινία να αφορά στην Τελική Λύση, η οποία δεν είναι άλλη από τους Εβραίους (και τα τσιγγανάκια) φουρνιστούς στο Άουσβιτς. Άφωνες η Κίρστεν Ντανστ και η Σαρλότ Γκένσμπουργκ στην συνέντευξη τύπου κοιταζόντουσαν με τη μούρη πεσμένη στα πατώματα. Παγωμένος ο κόσμος και το ίδιο το φεστιβάλ που εξέδωσε ανακοίνωση ζητώντας συγγνώμη. Η αλήθεια βέβαια είναι κάπου στη μέση, εφ’ όσον όλοι όσοι γνωρίζουν την μούρλα του Λαρς (με πτυχίο κι όλας εφ’ όσον ήταν διαγνωσμένος με βαριάς μορφή κατάθλιψη για χρόνια πριν τον προπέρσινο «Αντίχριστο») καταλαβαίνουν ότι το περιστατικό δεν ήταν τίποτα άλλο από μια ακόμα ακραία stand up comedy performance του σκηνοθέτη, στα πλαίσια ερωταπαντήσεων που αφορούσαν στις γερμανικές του ρίζε, με αφορμή τη εβραϊκή καταγωγή της συμπατριώτισσας του σκηνοθέτιδας Σούζαν Μπίερ.
Εννοείται ότι καλόγουστη πλάκα δεν τη λες, αλλά take it or leave it, προσωπικά γουστάρω την μούρλα του όταν κάνει τα δυσκοίλια πρόσωπα όλων των μαλακισμένων σοβαροφανών κριτικών εδώ στις Κάνες να πανιάζουν. Από κει και πέρα βέβαια, η συγκεκριμένη πλάκα είχε και ορισμένες καθ’ όλα σοβαρές παρενέργειες. Αφ’ ενός τόσο το Ισραήλ όσο και κάποιες άλλες χώρες ακύρωσαν την αγορά της ταινίας του, αφ’ ετέρου δεν τον βλέπω να παίρνει Φοινικιά. Θα μου πεις, ήταν η ταινία για Φοινικιά; Ναι, Όχι, Δεν Ξέρω, Μπορεί, Ίσως. Προσωπικά βαρέθηκα, ένιωσα σαν να βλέπω ακόμα μια ιαματική (για τον ίδιο και την κατάθλιψη του) εκδοχή του «Αντίχριστου», χωρίς όμως τη βία, την πρόκληση, το ενδιαφέρον και τη πόλωση της προαναφερθείσας ταινίας. Ξεκινάει με αριστουργηματικές super slow motion σεκάνς σαν αυτές του «Αντίχριστου», τρώει μια ώρα σε ένα γάμο που παντρεύται η Κίρστεν Ντανστ η οποία όμως παθαίνει κατάθλα και αρχίζει τα κουλά, πηδιέται με έναν ξώμπαρκο , κάνει βόλτα με το νυφικό στο δάσος και ποζάρει με ύφος ξινίλας, και η δεύτερη ώρα, αφορά σε έναν πλανήτη που ονομάζεται «Μελανχολία» ο οποίος μπορεί να μπορεί και να μην συγκρουστεί με τη γη, και η Ντανστ που έχει καταρρεύσει από την κατάθλιψη και δεν μπορεί καν να φάει, μαζί με την Σαρλότ Γκένσμπουργκ και τον Κίφερ Σάδερλαντ, είναι απομονωμένοι σε ένα σούπερ λουξ αρχοντικό με φόντο τη θάλασσα, παρατηρούν τον πλανήτη, λένε φιλοσοφικές πίπες τύπου «η γη είναι κακή και αν καταστραφεί δε θα λείψει σε κανέναν» και υστεριάζουν με χάρη και με φωτογένεια. Aτμόσφαιρα πάντως υπάρχει και με το παραπάνω που σε παρασύρει όπως σε παρασύρει και ο ίδιος ο Λαρς σαν άνθρωπος, μερικές φορές με τραγικά αποτελέσματα.
Το λέω αυτό, γιατί αργά το βράδυ, είχα μια συνάντηση που επαγγελματική δεν τη λες αφού δεν φοράγαμε τα ρούχα μας για να γιορτάσω την αποχώρηση από τις Κάννες του Ούγκι, του Κινέζου και της Ραπούνζελ που αν θυμάσαι είχε καταλάβει το διπλό κρεβάτι του σπιτιού που μένω για να απλώνει τα μαλλιά της και από εκδίκηση που κοιμόμουνα στρωματσάδα, είπα να της το μαγαρίσω πανηγυρικά το κρεβάτι τώρα που το έκανα δικό μου. Καλό το παλληκάρι της συνάντησης κι υπομονετικό, αν και εστίασε πολύ νωρίς στο ότι είμαι τρελός όπως κοιτάζω και φέρομαι, γι αυτό κι εγώ είπα να του το επιβεβαιώσω, λέγοντας του επηρεασμένος από τα τεκταινόμενα της μέρας ότι λατρεύω τους Ναζί, όλοι μου οι πρώην γκόμενοι ήταν Ναζί κι αν είναι κι αυτός Ναζί, τον παντρεύομαι. Δε χρειάζεται νομίζω να σου πω Καννολόγιο μου σε πόση ώρα είχε σηκωθεί από το κρεβάτι κι είχε βγει στο δρόμο με τα βρακοζώνια στο χέρι, με ματιάσανε ο Λαρς και η κατάρα της Ραπουνζέλ. Με τούτα και με εκείνα, πέρασε και αυτή μου η μέρα στο χωριό, στο οποίο την παράσταση έκλεψε η Λετίσια Κάστα, η πρώην του Κλούνεϊ, Ελιζαμπέτα Κανάλις και φυσικά η Εύα Χερτζίγκοβα που τη συνάντησα την επομένη το πρωί στο lounge της Choppard. H γυναίκα δεν παίζεται ειλικρινά, έχει γεννήσει ένα μόλις μήνα πριν το δεύτερο μωρό της και όπως μπορείς να δεις κι από την photo, είναι μισή εγώ στην μπάκα και πολύ πιο όμορφη από πέρσι που την ξανείχα συντευξιάσει μάλλον λόγω μητρότητας. Μεγάλη αμαρτία φίλε αυτό το lounge της Choppard και μην τους το πεις ότι σου το είπα, αλλά αρχίζω να πιστεύω ότι κλείνω συνεντεύξεις συνέχεια εκεί (με τη βοήθεια της φοβερής Βίκυς Παλαιολόγου που φέτος είναι εθισμένη στα σπαράγκια και μόλις ο σερβιτόρος βγάλει σπαράγκια στον μπουφέ αποκτάει το βλέμμα του τζάνκι) μόνο και μόνο για να τρώω τα φαγιά τους. Δεν καταλαβαίνω τι τρώω, αλλά είναι όλα απίστευτα, να τα βλέπει ο βλάχος ο αγράμματος της γκουρμοσύνης (δηλαδή εγώ) και να παθαίνει πολιτισμικό σοκ.
Για τα μάτια της όμορφης Εύας, δεν πήγα στην δημοσιογραφική προβολή της νέας ταινίας του Αλμοντόβαρ «Τhe Skin I Live In» αλλά θα την δω αύριο ότι και να γίνει στην επαναληπτική γιατί κάτι με τρώει μέσα μου ότι επειδή οι Κάνες του τη χρωστάνε τη Φοινικιά, κι ο Πέντρο έχει γίνει πια λίγο γριά, αν η ταινία είναι καλή μπορεί και να κερδίσει. Πάντως ως τώρα, στις προτιμήσεις συνεχίζει να πηγαίνει μπροστά το «Le Havre» του Καουρισμάκι (που σαν σκηνοθέτης έχει πάρει διακρίσεις στις Κάνες αλλά ούτε αυτός ποτέ τον Χρυσό Φοίνικα), «Το Παιδί με το Ποδήλατο» των Νταρντέν (δύο φορές κάτοχοι του Χρυσού Φοίνικα), το «The Artist» και το «Tree of life» του Μάλικ που δεν το βλέπω να φεύγει αβράβευτο για λόγους που δεν άπτονται ακριβώς της καλλιτεχνικής του καλοσύνης όπως σου έχω ήδη πει. Τι μας μένει για το γκραν (γκινιόλ) φινάλε; Καθ’ όλου λεφτά («πάντα στηριζόμουνα στην καλοσύνη των ξένων» όπως λέει και η Μπλανς Ντιμπουά) και πέντε ακόμα ταινίες, εκ των οποίων ανυπομονώ να δω το 3D, σαμουράι action του cult Τακάσι Μίικε και φυσικά τα τρία γερά χαρτιά του φινάλε, τον απρόβλεπτο, ασυμβίβαστο και δυναμικό Νίκολας Γουίντινγκ Ρεφν στο «Drive», τον Ιταλό Πάολο Σορεντίνο με πρωταγωνιστή τον Σον Πεν στο «This Must Be The Place» και τον Τούρκο Τσειλάν, στο «Οnce Upon A Time In Anatolia».
1.Η επίσημη τσάντα του φεστιβάλ των Κανών, φοριέται σε όλες τις περιπτώσεις, και βοηθάει στις δύσκολες στιγμές τον μεροκαματιάρη ανταποκριτή.
2. Η Εύα Χερτζίγκοβα γελάει με τη μυταρόλα του Τάσου Θεοδωρόπουλου στο lounge της Choppard.
3. Όλοι του δρόμου είμαστε, με μια αποσκευή.
4. Τα «Cars» της Pixar, εισβάλουν στο Carlton.
5. Εκδήλωση διαμαρτυρίας του συλλόγου Αντιρρησιών Τεκνών Συνείδησης Αμάνικων (ΑΤΣΑ) στην απαίτηση του φεστιβάλ για επίσημο ένδυμα του.
(photos by Tassos)