Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις της ευρωζώνης «θα πρέπει να διαπραγματευτούν επώδυνες παραχωρήσεις προκειμένου να ελαφρύνουν το φορτίο εξυπηρέτησης του ελληνικού χρέους», αναφέρει σήμερα η Αμερικανική εφημερίδα Wall Street Journal.
Και αυτό γιατί ο βαθμός απόκλισης της Ελλάδας από το σχέδιο διάσωσης ύψους 173 δισ. ευρώ, το οποίο συμφωνήθηκε με τους πιστωτές της τον Μάρτιο που μας πέρασε, δεν επιτρέπει στην Τρόικα να ελπίζει...
Τα συμφωνηθέντα μέτρα λιτότητας και οι οικονομικές μεταρρυθμίσεις, συμπεριλαμβανομένων των αποκρατικοποιήσεων, δεν έχουν πραγματοποιηθεί ακόμα με αποτέλεσμα την καθυστέρηση της αναμενόμενης δόσης ύψους 31 δισ. ευρώ, τη στιγμή που η ελληνική κυβέρνηση πιέζει για διετή παράταση της εφαρμογής του προγράμματος.
«Τους τελευταίους μήνες η Ελλάδα καταβάλει προσπάθεια να πείσει τους δανειστές της ότι η διετής παράταση δεν σημαίνει και περισσότερο χρήμα. Οι πιστωτές όμως δεν τσιμπάνε... Όλοι γνωρίζουν ότι περισσότερος χρόνος σημαίνει περισσότερο χρήμα» το οποίο κανένας από τους πιστωτές δεν είναι διατεθειμένος να δώσει.
Εκεί όπου αξιωματούχοι της ευρωζώνης τάσσονται υπέρ της παράτασης της λήξης των ελληνικών ομολόγων από την ΕΚΤ ή της δέσμευσης ότι η τελευταία θα αγοράσει νέα ομόλογα με τη λήξη των παλαιών, αξιωματούχοι της ΕΚΤ έχουν διαφορετική άποψη καθώς κάτι τέτοιο συνιστά παράνομη χρηματοδότηση κρατικού χρέους.
Μένει το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο στο οποίο η Ελλάδα χρωστάει 9,5 δισ. ευρώ για το 2014 και 10,8 δισ. ευρώ για το 2015, με την Ευρώπη να προτίθεται να ασκήσει πιέσεις προκειμένου να καθυστερήσει η αποπληρωμή των δόσεων – κάτι που δεν βρίσκει σύμφωνους τους αξιωματούχους του οργανισμού.
Μία τελευταία λύση θα ήταν να καλύψει η ίδια η Αθήνα το κενό, πουλώντας ομόλογα σε ιδιώτες επενδυτές. Λόγω όμως της χαμηλής ζήτησης, συνέπεια των υψηλών επιτοκίων, αυτή η λύση δεν κρίνεται η πλέον ενδεδειγμένη.
Σύμφωνα με την Αμερικανική εφημερίδα, εκτός από μία ξαφνική ανάκαμψη της ελληνικής οικονομίας, δεν μένει τίποτα άλλο από μία νέα αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους, η οποία θα επιβαρύνει τους Γερμανούς, Ολλανδούς και Φινλανδούς φορολογούμενους με δεκάδες δισ. ευρώ.
Επιπλέον, «ένα από τα σενάρια που συζητούνται είναι η διαγραφή μέρους από τα 53 δισ. ευρώ που δόθηκαν με τη μορφή διμερών δανείων από ευρωπαϊκές κυβερνήσεις στην Αθήνα κατά το πρώτο πρόγραμμα διάσωσης τον Μάιο του 2010... Η Γερμανία και Γαλλία ωστόσο δεν επιθυμούν να προβούν σε ένα τόσο μεγάλο βήμα».
Προς το παρόν, όμως, προτειραιότητα δεν έχει η ελληνική κρίση, αλλά η διάσωση μεγαλύτερων οικονομιών, της ιταλικής και ισπανικής.