Συναντήσαμε τον Άκη Βογιατζή από τους Sigmatropic στο ινδικό του πεζόδρομου της Τζαβέλα. Ο αέρας της αντίστασης βαρύς σαν ινδικό καρύκευμα έπεσε στο τραπέζι και κάθε λέξη του Άκη πυροδότησε και μια καινούρια αλυσιδωτή αντίδραση, ένα ντόμινο που ανακατέταξε το περιοδικό πίνακα, μια αντίδραση sigmatropic. Η μουσική χημεία είναι η ειδίκευση του Άκη ο οποίος παρά τη θετική παιδεία του αναγνωρίζει την αξία της ποίησης στη καθημερινότητά μας, χορεύει μπλουζ με τη καμένη κονσόλα του υπολογιστή του και οραματίζεται μεγάλες παρέες να δημιουργούν πάνω στην ιονισμένη ατμόσφαιρα της πόλης. Η χημική αντίδραση των sigmatropic είναι άλλο ένα χαϊκού, ένα ανέκδοτο χαριτωμένο, από αυτά που λένε στις παρέες, ένα αστείο ελαφρό αλλά ποτέ ρατσιστικό, ένα χιούμορ λευκό μα βουτηγμένο διακριτικά σε βάθη σκέψης, επενδυμένο με σκοτεινές κιθάρες και λέξεις του Σεφέρη.
Φωτο: Manteau Stam
Τι σημαίνει sigmatropic;
Είναι είδος χημικών αντιδράσεων που αφορούν τη γεωμετρία των μορίων που παίρνουν μέρος στις αντιδράσεις αυτές. Είμαι καθηγητής χημείας, βλέπεις, και συχνά αντλώ τη θεματική μου από το χώρο αυτής της επιστήμης.
Συνδυάζεται η χημεία με τη μουσική;
Μόνο ως γενικότερο ιδεολογικό πλαίσιο: χημεία ,δηλαδή, υπό την ιδιότητα της θετικής επιστήμης. Μας απασχολούν ζητήματα που αφορούν τις επιδράσεις της επιστήμης στην καθημερινότητα μας, τι μας προσφέρει, τι αφαιρεί. Για να είμαι ειλικρινής, όταν ξεκίνησα να ασχολούμαι με τη μουσική, περίμενα πως η επικοινωνία των δύο αυτών πεδίων (μουσικής και επιστήμης) θα ήταν πιο ζωντανή, πιο έντονη. Δεν είμαι σίγουρος όμως κατά πόσο μπορεί κανείς να το πετύχει αυτό. Η τέχνη είναι ένας γαλαξίας εντελώς διαφορετικός από την επιστήμη. Επικοινωνεί μόνο μέσω κάποιων τεχνικίστικων καναλιών. Ο χώρος στον οποίο διδάσκω (Τμήμα Συντήρησης Αρχαιοτήτων και Έργων Τέχνης) είναι στην ουσία χώρος τέχνης. Στην προκειμένη περίπτωση ,όμως, η επιστήμη επεισέρχεται προκειμένου να αντιμετωπίσεις το αντικείμενό σου ορθολογικά και όχι αισθητικά. Αν δεν ασχοληθείς με το κομμάτι της φυσικής του ήχου, το κομμάτι της παραγωγής ή με το κομμάτι της σύνθεσης, τότε δεν υπάρχουν πολλά περιθώρια να παίξεις με την αλληλεπίδραση μουσικής και επιστήμης. Ακόμα το ψάχνω όμως.
Το νέο cd λέγεται «Dead computer blues».
Είναι ένα είδος αυτοσαρκασμού. Βασικό όχημα της μουσικής μου ήταν ο υπολογιστής. Σε περιόδους που δεν είχα συνεργάτες, ο υπολογιστής ήταν ένας πολύ καλός σύντροφος. Με τον τρόπο του, μεθόδευσε τα πράγματα σε βαθμό που ούτε εγώ περίμενα. Όλη αυτή τη σχέση μου με τον υπολογιστή τη σαρκάζω στο άλμπουμ. Η στάση μου πλέον απέναντι στον υπολογιστή είναι μάλλον κριτική. Προσπαθώ να καταργήσω σε ένα βαθμό την εξάρτησή μου από αυτόν, σε πολλές περιπτώσεις όμως είναι δύσκολο να ξεφύγεις: πάντα θα στοιχειώνει τη δουλειά σου και θα επεμβαίνει ως από μηχανής… μηχανή!
Πότε θα κυκλοφορήσει;
Βρισκόμαστε στο στάδιο ηχογράφησης των κομματιών. Ο δίσκος θα αργήσει λίγο ακόμα, ίσως φταίει που είμαι λίγο control freak, και θέλω να έχω τα πάντα σε τέλεια μορφή. Το ζήτημα είναι ότι ο όγκος των κομματιών που έχουμε ετοιμάσει είναι πολύ μεγάλος, οπότε πρέπει να κάνουμε μια διαλογή. Θέλουμε να διευρύνουμε τον ήχο μας και έχουμε κάνει ένα υπερσύνολο κομματιών από τα οποία θα προκύψει η τελική σύσταση του δίσκου. Αυτή τη στιγμή υπάρχουν 20 με 22, από τα οποία μόνο 12 περίπου θα μπουν στο δίσκο. Είναι δύσκολο όμως να διαλέγεις κομμάτια. Το πιο άτοπο πράγμα που μπορείς να κάνεις είναι να προσπαθείς να κρίνεις την ίδια σου τη δουλειά. Πρέπει να έχεις ένα άτομο το οποίο να εμπιστεύεσαι και έχει κάποια πείρα και κάποια κριτήρια ώστε να ξεσκαρτάρει τη δουλειά σου. Αυτό το άτομο είναι ο παραγωγός. Έχει την ευθύνη των πάντων: οι ενορχηστρώσεις, ο τρόπος που θα εκφέρεις το λόγο, το promotion, όλα περνούν από το χέρι του. Δεν ψάχνουμε την τέλεια παραγωγή. Αυτό με ενδιέφερε παλιότερα. Αλλά η δουλειά του παραγωγού είναι μεγάλο κεφάλαιο στη μουσική δημιουργία.
Παραγωγό έχετε;
Όχι! Στις προηγούμενες δουλειές μας είχαμε post producers. Κάναμε δηλαδή όλη τη δουλειά μόνοι μας και στο τέλος καλούσαμε έναν παραγωγό (στα «ελληνικά χαϊκού» ήταν ο Coti K και στη διεθνή έκδοση των χαϊκού ήταν ο Αντώνης Λιβιεράτος). Οι άνθρωποι αυτοί έπερναν το υλικό σχεδόν τελειωμένο, δεν είχαν πολύ ελευθερία να κάνουν πράγματα. Μη νομίζεις, μπορεί να φαίνεται ότι θέλω να ελέγχω τα πάντα όσον αφορά τη μουσική μου, αλλά θα ήθελα πολύ να έχω έναν παραγωγό που να είναι άνθρωπος εμπιστοσύνης και να αναλάβει από την αρχή όλο το project.
Τι μουσική παίζουν οι Sigmatropic; Μία σύντομη περιγραφή τύπου Myspace.
Υπάρχει ο όρος shoe gazing: είναι τα τυπάκια που παίζουν συνεσταλμένη μουσική και νοιώθουν άβολα στη σκηνή, γι αυτό «κοιτούν τα παπούτσια τους». Εμείς είμαστε αντί-shoe gazing. Δεν παίζουμε ντροπαλή μουσική. Αν και δεν είμαστε φωνακλάδες, θέλουμε να κοιτάμε ψηλά. Θέλουμε αυτό που παίζουμε να σέβεται τους κανόνες του ροκ ιδιώματος, αλλά παράλληλα να κοιτάμε και προς άλλες κατευθύνσεις. Το ηλεκτρονικό μάς εκφράζει σε μεγάλο βαθμό, η παράνοια στον τομέα της τραγουδοποιίας μας εκφράζει επίσης πολύ. Τελευταία, μας γοητεύει πολύ να έχουμε μια ακουστική συνιστώσα στα κομμάτια μας. Είχα πάντοτε φολκ καταβολές. Κυρίως δυτική φολκ αλλά και η βαλκανική και η ασιατική φολκ ασκεί κάποια γοητεία, χωρίς να ισχυρίζομαι ότι έχω εντρυφήσει ποτέ σε αυτή ιδιαίτερα. Οι αρμονίες μας είναι σαφέστατα δυτικές. Γενικά, θα ήθελα στο μέλλον να ασχοληθώ περισσότερο με αυτή την κουλτούρα που μου διαφεύγει και να κάνω κάτι βασισμένο σε ανατολίτικες ή καθαρά ελληνικές φόρμες, θα ήθελα όμως να βγει κάτι εντελώς καινοτόμο και προσωπικό.
Ποια είναι τα μουσικά σου ακούσματα;
Η σκηνή του πρώιμου punk και new wave είναι πολύ καθοριστικές για εμένα. Συνέπεσαν μάλιστα και με την εποχή που συμμετείχα πρώτη φορά σε συγκροτήματα. Βέβαια, ξεκίνησα με το καθαρόαιμο ροκ που άκουγα πιτσιρικάς: Led Zeppelin, T-Rex και τη λεγόμενη glam rock: τον David Bowie και τον Lou Reed ,αν θες. Επίσης οι Pere Ubu υπήρξαν σημαντική επιρροή για μένα. Πέρασα λίγο και από φάση goth. Ωστόσο η σημαντική στροφή έγινε τη δεκαετία του ‘90, με την επανάσταση των ηλεκτρονικών μέσων παραγωγής της μουσικής. Τελικά, μέσα σε αυτή την κατεύθυνση ενέταξα όλη μου την άποψη περί μουσικής. Σήμερα όλο αυτό το σκηνικό με την ηλεκτρονική μουσική έχει χρεοκοπήσει. Ο σκληροπυρηνικός τρόπος ηλεκτρονικής παραγωγής δεν αποδίδει πια. Δεν νομίζω πως υπάρχει μια νέα μαζική τάση, ένα κίνημα. Βγαίνουν καλά παραδείγματα μουσικής, το επίπεδο όμως δεν είναι το ίδιο όπως πριν μια δεκαετία, έγινε μια μεγάλη καμπή γύρω στο 2005.
Υπήρχε χρυσή εποχή στη μουσική;
Πολλές: το 1976-1982 ήταν μια πολύ καλή εποχή, όπως και το 1992-1996 και το 1999-2003 είχαν βγει πολύ καλά κομμάτια. Σήμερα όμως υπάρχει σοβαρή ύφεση στην παραγωγικότητα της μουσικής. Η σοβαρή κρίση που περνά ο κόσμος έχει φέρει τη μουσική σε μια αμηχανία. Η τραγουδοποιία έχει κάνει μια ενδοσκόπηση που ακόμα δεν έχει βγάλει κάτι πολύ-πολύ καλό. Θεωρώ ότι οι καλύτεροι καλλιτέχνες αυτή την περίοδο κινούνται στο χώρο του singer-songwritter, το σύγχρονο φολκ ιδίωμα. Ακόμα περιμένω πολλά από αυτούς.
Ζεις από το επάγγελμα αυτό;
Όχι. Ήταν όμως επιλογή μου σε κάποιο βαθμό. Θα μπορούσα να παίζω μουσική, όχι τη δική μου, αλλά να δουλεύω ως session μουσικός και να είχα τα πράγματα τα δικά μου να κινούνται παράλληλα. Με τη δική μου μουσική όμως, αποκλειστικά, δεν θα επιβίωνα οικονομικά.
Ποιο δικό σου cd θα έδινες σε έναν αμύητο στη μουσική σου;
Θα έδινα το πιο ριζοσπαστικό για μένα. Τα «16 ελληνικά χαϊκού και άλλες ιστορίες». Πρόκειται για μελοποίηση της συλλογής «16 χαϊκού» του Σεφέρη. Είναι κάτι που δεν το περίμενε κανείς να κυκλοφορήσει. Άλλοι ξετρελάθηκαν και άλλοι στάθηκαν αμήχανα απέναντί του. Συμβίβασε τα θεωρητικά ασυμβίβαστα, αλλά ήταν πάνω απ’ όλα μια ειλικρινής προσπάθεια.
Ποια είναι η σχέση σου με την ποίηση;
Παρακολουθώ τον χώρο της ποίησης και είχα κατά καιρούς πολλούς φίλους ποιητές.
Η επιτυχία των δύο δίσκων με τα χαϊκού πώς σας επηρέασε;
Είναι δύσκολο να πω αν άλλαξε κάτι. Η πιο έντονη περίοδος από άποψη μουσικής ήταν η περίοδος παραγωγής του άλμπουμ (παραγωγής της διεθνούς εκδοχής). Μέσα σε αυτό εντάχθηκε όλη αυτή η κινητικότητα της συνεργασίας με ξένους μουσικούς, η αναπροσαρμογή των κομματιών, όλη αυτή η δημιουργικότητα και ο ενθουσιασμός έχουν σημαδέψει για μένα αυτή την περίοδο. Είχαμε κάνει προτάσεις σε ανθρώπους που δεν περιμέναμε να δεχτούν (βλέπε Cat Power και Robert Wyatt). Η περίοδος των συναυλιών ήταν εξίσου έντονη καθώς πολλοί καλεσμένοι μάς ακολούθησαν στο tour. Επίσης πήγε και καλά εμπορικά. Όλο το πλαίσιο αυτής της δουλειάς ήταν τόσο έντονο που όταν άρχισε να καταλαγιάζει σκέφτηκα ότι ήθελα κάτι πιο χαμηλών τόνων από εκεί και πέρα, και αυτό ουσιαστικά οδήγησε στο Dark outside, το οποίο δεν ήταν σε καμία περίπτωση concept album· ήταν μια λιτή, low profile παραγωγή. Θα ήθελα να θυμάμαι αυτή την περίοδο, όχι ως μια μανιέρα, μια καλή συνταγή για να συζητιόμαστε, ούτε είπα ποτέ «ποιος είναι ο επόμενος καλός ποιητής για να μελοποιήσουμε». Και η φάση με τον Σεφέρη δεν έγινε καν με τέτοια λογική. Μου είχαν μείνει κάποια τραγούδια στο συρτάρι από τη δεκαετία του ’90, τα οποία επανήλθαν στην επιφάνεια κάπου μεταξύ 2001-2002 όταν έπεσε το μάτι μου στη συλλογή του Σεφέρη με τα 16 χαϊκού και σκέφτηκα ότι κατά ένα μαγικό τρόπο ταίριαζαν μεταξύ τους.
Θα ασχοληθείς στο μέλλον με την ποίηση;
Το κάνω ήδη. Πρόκειται για ένα project που έχω ξεκινήσει πάρα πολύ καιρό τώρα και το δουλεύω παράλληλα. Η ποίηση αυτού του project όσο και η περιρρέουσα ατμόσφαιρα είναι πολύ επιβλητικές. Να φανταστείς, όταν ασχολούμαι πολύ εντατικά με αυτό, αρχίζω και χάνω την αίσθηση με τα πράγματα, και αυτός είναι ο λόγος που καθυστερεί τόσο να ολοκληρωθεί, είναι δύσκολο εγχείρημα. Ο ποιητής αυτός είναι ο Ηλίας Λάγιος, είναι ποιητής της λεγόμενης τελευταίας γενιάς, που είχα γνωρίσει αλλά δεν ζει πια. Για να καταλάβεις, είχαμε δουλέψει μαζί, εγώ με την κιθάρα και αυτός δίπλα με το χαρτί, να σκαρώνουμε στίχους και μελωδίες. Έχω ,όμως, βάλει και μουσική πάνω σε στίχους του που προϋπήρχαν. Έχει γίνει μια μεγάλη δουλειά. Έχω κάνει μουσική για 18, 19 ποιήματά του, αλλά δεν ξέρω πότε θα ολοκληρωθεί. Δεν θα κυκλοφορήσει με την επωνυμία των sigmatropic, γιατί διαφέρει σημαντικά με το ύφος του συγκροτήματος. Στον Σεφέρη παντρέψαμε την ελληνικότητα του ποιητή με το ύφος των sigmatropic, που αν μη τι άλλο δεν είναι καθαρόαιμα ελληνικής αισθητικής. Η δουλειά με τον Λάγιο είναι πιο πολύ προσαρμοσμένη στην ποίηση του.
Πόσο σημαντική είναι η ποίηση στην καθημερινότητά μας;
Επειδή ακριβώς η ποίηση λείπει πάρα πολύ από την εποχή μας, η έλλειψη αυτή είναι σημαντικός παράγοντας των προβλημάτων που μας περιτριγυρίζουν. Δεν είναι αφορισμός αυτός, βάζω και τον εαυτό μου μέσα. Εγώ, αν και έχω ασχοληθεί ως ένα βαθμό, δεν παραχωρώ το χώρο που αξίζει στη ποίηση μέσα στην καθημερινότητά μου. Είναι μεγάλο έλλειμμα για τον μέσο άνθρωπο η ποίηση στην εποχή μας.
Δουλεύεις ως καθηγητής στο Τμήμα Συντήρησης Αρχαιοτήτων και Έργων Τέχνης του ΤΕΙ Αθήνας. Ποια είναι η άποψή σου για το σύστημα παιδείας;
Έχει πολλά τρωτά σημεία το σύστημα παιδείας. Έχει όμως και μια σωστή αρχή: πρέπει να υπάρχει φιλτράρισμα σε όσους περνούν στην ανώτερη παιδεία. Ονόμασέ το όπως θες: εισαγωγικές, πανελλήνιες κλπ. Αυτό που πρέπει να αυξηθεί είναι η κριτική ικανότητα. Όποιος μπαίνει σε ακαδημαϊκό χώρο πρέπει να έχει την ευχέρεια να αξιοποιεί ό,τι γνώση έχει για να βγάλει λογικά συμπεράσματα. Αυτής της ικανότητας στερείται πολύς κόσμος.
Πώς είναι η νέα γενιά;
Είναι αρκετά υποψιασμένη. Κρατάω μία επιφύλαξη στο κατά πόσο μπορούν να φιλτράρουν όλο αυτό τον όγκο πληροφορίας. Σίγουρα τον φιλτράρουν καλύτερα από εμάς τους παλιότερους. Είναι σαν να έχουν αποκτήσει ένα είδος ενστίκτου στη διαχείριση της πληροφορίας.
Πού μένεις;
Κυψέλη, λίγο πιο κάτω από την Πατησίων. Είναι μία δύσκολη περιοχή, η πληθυσμιακή σύνθεση έχει αλλάξει ραγδαία τα τελευταία 10 χρόνια. Έχει όμως πάρα πολύ ενδιαφέρον και θέλει μια πολύ μικρή προσπάθεια για να γίνει μια πολύ καλή περιοχή. Επειδή όμως η προσπάθεια δεν γίνεται, τα πράγματα είναι ακόμη ρευστά. Υπάρχει ένας σχετικός κίνδυνος, υπάρχουν οι φασιστικές κορώνες. Δεν είναι, όμως, τόσο έντονες οι αντιθέσεις όπως στον Άγιο Παντελεήμονα. Εκεί είναι άλλο σύμπαν. Είναι λίγο πιο υποσχόμενη η ζωή στα Πατήσια.
Πώς βλέπεις τις πορείες της Χρυσής Αυγής;
Είναι μία από τις πιο θλιβερές περιόδους που περνά η Αθήνα. Ίσως είναι πιο θλιβερή και από το Δεκέμβρη του 2008. Είναι, δυστυχώς, πολύ βαθιά η ιδεολογική σύνθεση του μέσου ανθρώπου. Συζητάς με κόσμο και συνειδητοποιείς ότι όλη αυτή η γκρίζα πραγματικότητα, το δυσοίωνο σύννεφο πάνω από τα κεφάλια μας, μας έχει κάνει να λέμε πράγματα αδιανόητα. Υπάρχει ένα υπαρκτό πρόβλημα, κανείς δεν είναι άνετος πια στην πόλη και αμοιβαία οι δύο πλευρές πιέζονται κυρίως οικονομικά. Όπως λέμε, όπου φτώχεια και γκρίνια. Η βία σαφέστατα δεν οδηγεί πουθενά. Δεν ξέρω πώς μπορεί κανείς να αποκόψει από τη βία ανθρώπους που δεν έχουν στο μυαλό τους την ποίηση και την τέχνη (αν και δεν είναι λίγοι οι καλλιτέχνες που ασκούν βία).
Υπάρχει κάποια λύση;
Νομίζω, χρειάζεται ψυχραιμία. Δεν υπάρχουν έτοιμες απαντήσεις, μία εφικτή λύση ίσως να ήταν να καθίσουν όλες οι ομάδες μαζί: Έλληνες, ψευτοέλληνες, ελληνάρες, ξένοι από αραβικές χώρες, ξένοι από Βαλκάνια και να δουν την πραγματικότητα πιο δημιουργικά, να βρουν πώς μπορεί να ξεφύγει η κατάσταση από αυτό τον τεράστιο βραχνά που λέγεται επιβίωση.
Έχει επηρεάσει η κρίση την τέχνη;
Η φτώχεια είναι μια μεγάλη παγίδα που μπορεί να οδηγήσει την τέχνη να γίνει πολυτέλεια, αυτό είναι η μεγαλύτερη καταστροφή. Δεν είναι όμως θέμα παιδείας το έλλειμμα τέχνης, είναι θέμα βιωμάτων: ξέρεις πόσοι αγράμματοι ζωγραφίζουν μοναδικά; Φτιάχνουν φανταστική μουσική; Μόνο τα βιώματα υπάρχουν, όλα τα άλλα είναι στολίδια που κάτι προσθέτουν και κάτι αφαιρούν στον άνθρωπο.
Τι πρέπει να γίνει για να αντιμετωπιστεί η κρίση;
Ίσως να πρέπει να πιάσουμε πραγματικά πάτο. Δεν έχουμε δώσει την ευκαιρία να καυτηριαστούν όλες αυτές οι κακοφορμισμένες πηγές. Ίσως θα έπρεπε να αφεθεί η κατάσταση σε μια βαθειά αποδημητική σφαίρα, στην πλήρη κατάρρευση. Ίσως να μην έπρεπε να μην έρθουν τα πακέτα βοηθείας. Δεν εμπιστεύομαι ούτε τις πολιτικές δυνάμεις αλλά ούτε και τον μέσο Έλληνα. Επειδή σαν λαός είμαστε άνθρωποι που δεν αρκούμαστε σε καμία πρωτοβουλία και είμαστε πολύ κακεντρεχείς; Πρέπει να βρούμε λύσεις μόνοι μας, να φτάσουμε στον πάτο ώστε να αντικρίσουμε την κατάστασή μας κατάματα και να αναγκαστούμε να δημιουργήσουμε από την αρχή.
Οι διαδηλώσεις βοηθούν;
Όχι, οι διαδηλώσεις δεν έχουν λόγο ύπαρξης, γιατί δεν είναι ειλικρινείς. Με θίγει όταν δίπλα μου διαδηλώνει κάποιος που χάνει κάποια παράνομα οφέλη. Τα κεκτημένα μας έχουν παγιωθεί με στραβό τρόπο. Έχουμε ένα άπειρο σύνολο επιδομάτων, τα οποία ποτέ δεν εντάχθηκαν στον βασικό μισθό. Έχουμε κατακερματισμένο δημόσιο και διεφθαρμένες ΔΕΚΟ. Συνειδητά έχω επιλέξει να μη συμμετάσχω σε καμία από τις διαδηλώσεις τον τελευταίο 1 χρόνο. Αν θες μία δική μου λύση, θα σου έλεγα για μια δραστική πρωτοβουλία που να ξεκινούσε από τα υψηλά κλιμάκια, ένα κλάδεμα.
Τι αξία έχει το φυσικό περιβάλλον;
Η ποιότητα ζωής στην πόλη είναι πολύ χαμηλή λόγω φυσικού περιβάλλοντος. Η πτώση του ηθικού φρονήματος, η γκρίνια έχουν βασική αιτία την υποβάθμιση του περιβάλλοντος. Ίσως ο δρόμος για ένα καλύτερο αύριο να περνά και από το φυσικό περιβάλλον. Δεν λέω ότι είναι πανάκεια, όμως έχει πολλά να προσφέρει. Μέσα σε ένα καλύτερο φυσικό περιβάλλον ίσως να δεις τον κόσμο πιο αδελφωμένο, πιο δημιουργικό. Μη με παρεξηγήσεις, δεν είμαι χίπι!
Τι φάρα είναι αυτοί οι Αθηναίοι τελικά;
Είναι πάρα πολύ ατομιστές και πρόσφατα ανακαλύψαμε ότι είναι και ρατσιστές. Ένα σύντομο ανέκδοτο που έλεγαν οι παρέες πριν το ‘90 και την έλευση των μεταναστών ήταν «παλιοαμερικάνοι/ εγγλέζοι παλιορατσιστές». Είναι εύκολο να μιλάς έξω από το χορό. Τώρα χορεύουμε. Είναι ένα ενδιαφέρον παιχνίδι με τη φωτιά, είναι όμως και επικίνδυνο, είναι πολύ πιθανό τελικά να καούμε.
Με ποιον καλλιτέχνη θα ήθελες να κάτσεις να γράψεις παρέα μουσική;
Διεθνή καλλιτέχνη θα διάλεγα τον Brian Eno, ενώ Έλληνας που θα ήθελα να συνεργαστώ είναι ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου. Υπάρχει μια συμπάθεια μεταξύ μας, έχει έρθει σε συναυλίες μας και έχουμε πάει σε δικές του. Είναι από τους ανθρώπους που έχουν ταράξει για τα καλά τα νερά της ελληνικής μουσικής και αξίζει κανείς να παρακολουθήσει.
Αν μπορούσες να διαλέξεις κάποιον σκηνοθέτη να φτιάξει ένα μουσικό ντοκιμαντέρ για τους sigmatropic, ποιον θα έπαιρνες;
Πιστεύω ότι ο Θόδωρος Αγγελόπουλος θα μπορούσε να πάρει μια στιγμή των sigmatropic και να την κάνει κόσμημα.
Θα πήγαινε και στις Κάννες;
Με τον Αγγελόπουλο; Και τον Φοίνικα θα παίρναμε!
Οι Sigmatropic παίζουν σήμερα Πέμπτη 19 Μαΐου στο Six D.O.G.S. Αβραμιώτου 6-8 Μοναστηράκι.