Τα νέα της επαγγελματικά σχέδια ανάπτυξε στο Down Town Κύπρου η Βίκυ Καγιά. Εκεί όπου μίλησε για το εργαστήρι μόδας που διευθύνει και τα δάκρια που έχει ρίξει.
«Η τηλεόραση ήταν ένα ευχάριστο διάλειμμα στην καριέρα μου, ένα καταπληκτικό «δώρο» που μου έμαθε πολλά πράγματα, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει ότι θα πρέπει να είναι και η δουλειά της ζωής μου και να είμαι 15 χρόνια στο γυαλί. Δεν το είδα ποτέ έτσι. Δοκίμασα διάφορα πράγματα -κάποια από αυτά μου πήγαν κάποια όχι- και, αν μου τύχει κάτι στο μέλλον, έχω κάθε καλή διάθεση να το δοκιμάσω». Αυτό δήλωσε στον δημοσιαγράφο Γιάννη Χατζηγεωργίου η Βίκυ Καγιά στα πλαίσια της συνέντευξης που έδωσε στο Down Town Κύπρου.
Αφορμή το Fashion Workshop που έχει ξεκινήσει στο Ψυρρή «Αυτή η σχολή προέκυψε από μία δική μου εσωτερική ανάγκη. Μαζί με φίλους μου-κομμωτές, στυλίστες, φωτογράφους, σχεδιαστές, μακιγιέζ-, συζητούσαμε πώς αυτός ο μαγικός χώρος της μόδας θα μπορέσει να μεταλαμπαδευτεί σε νέα παιδιά αφού- και λόγω της οικονομικής κρίσης αλλά και λόγω του ότι πολύ καλοί επαγγελματίες βρέθηκαν στο εξωτερικό-, υπάρχει ανάγκη στο χώρο για νέο αίμα, νέους ταλαντούχους ανθρώπους».
Όσον αφορά την δική της καριέρα και πως αισθάνθηκε όταν επέστρεψε στην Ελλάδα, η Βίκυ Καγιά δε δίστασε να παραδεχτεί ότι «Στην αρχή έκλαιγα πολύ, έλεγα ''γιατί έφυγα από τη Νέα Υόρκη, εκεί όπου είχα τους φίλους και τη ζωή μου;'', στην Ελλάδα, όμως, ήταν άλλα τα δώρα: Έκανα δύο ταινίες, έπαιξα στο θέατρο με τον Σταμάτη Φασουλή, έκανα τηλεόραση, άνοιξα τη δική μου τη σχολή. Απλά, όλοι μας θα πρέπει να συλλογιστούμε κάποια στιγμή ότι ποτέ δεν μπορούμε να έχουμε συνεχώς το ''καλάθι'' μας γεμάτο. Έχασα μεν το lifestyle της Νέας Υόρκης που όλα λειτουργούν με σύστημα και με τη σειρά τους, ήρθα σε μία πόλη που όλα είναι λίγο φλου, όμως κέρδισα πολλή δημιουργία εδώ, πολλή γνώση, μπήκα σε ξένα λημέρια, άκουσα, έμαθα και νιώθω ευλογημένη που έδωσα την ευκαιρία στον εαυτό μου να ζήσω σε αυτό τον μαγικό ελληνικό κόσμο τα τελευταία 5 χρόνια».
Τέλος, συγκεκριμένα για τις δυσκολίες που αντιμετώπισε μέχρι να καθιερωθεί, είχε να πει: «Ο ανταγωνισμός του εξωτερικού ήταν θυμάμαι κάτι που είχε σοκάρει, διότι μέχρι τότε εγώ ήμουν τύπου «η μικρή πριγκίπισσα της μόδας» στην Ελλάδα που μου τα είχαν όλα έτοιμα. Θυμάμαι να περιμένω στις ουρές με πανέμορφα κορίτσια, που κανέναν δεν ένοιαζε ποια είμαι και τι είχα καταφέρει στην Ελλάδα, που μου μιλούσαν ακόμη και άσχημα κάποιες φορές και απότομα... Τα πρώτα μου χρόνια στο Παρίσι ήταν ένα πολύ γερό ''χαστούκι''- θυμάμαι να έχω κλάψει άπειρες φορές και ακατάπαυστα. Αλλά αυτό είναι τελικά και μεγάλη κάθαρση».