Με τον Vahakn Arslanian είμαστε φίλοι από παιδιά. Ο Vahakn, ως παιδί, είχε βίαια ξεσπάσματα σχεδόν καθημερινά. Συχνά έκανε κακό στον εαυτό του ή και στους δυο μας και κατέληγε να σπάει πράγματα σε μια κατάσταση ανυπόφορης αναστάτωσης. Δεν ήταν σε θέση να επικοινωνήσει φυσιολογικά. Σε ηλικία τεσσάρων χρονών διαγνώστηκε πως πάσχει από αυτιστική διαταραχή (επιπλέον είχε 50% κώφωση στο ένα αυτί και 80% στο άλλο). Η βία ήταν το αποτέλεσμα της βαθιάς επιθυμίας του να εκφράσει τις ανάγκες του. Η αναζήτηση ενός τρόπου επικοινωνίας τον ωθούσε να ψάξει πέραν της φωνής του. Στα πέντε του ξεκίνησε να μαθαίνει τη νοηματική γλώσσα κι ανακάλυψε την πνευματική ικανοποίηση που προσφέρει η τέχνη. Μες στα επόμενα 30 χρόνια, ο Vahakn έχει καταφέρει να ξεπερνάει τις καθημερινές προκλήσεις στη ζωή του και να τις εκμεταλλεύεται προς όφελος της τέχνης του. Οι εμμονές του κατέληξαν σε μια εκκεντρική αφοσίωση στη λεπτομέρεια και ή κώφωσή του έγινε ένα καταφύγιο – ένας τρόπος να μη διασπάται η προσοχή του και να επικεντρώνεται εντατικά στα χρώματα και τις εικόνες του. Πλέον, ο Vahakn Arslanian είναι ένας υπέροχα παραγωγικός καλλιτέχνης με δέκα ατομικές εκθέσεις και μια ρετροσπεκτίβα στο ενεργητικό του.
Πώς έμαθες να ζωγραφίζεις
Ξεκίνησα μαθήματα ζωγραφικής με την καλλιτέχνιδα Sermin Kardestuncer σε ηλικία εφτά χρονών. Ήταν η δασκάλα μου για δεκατρία ολόκληρα χρόνια.
Θυμάσαι πότε ήταν η πρώτη φορά που έφτιαξες ένα έργο τέχνης;
Νομίζω πως πρέπει να ήμουν πέντε χρονών. Η μητέρα μου είχε αγοράσει ένα μεγάλο καμβά και τον είχε απλώσει πάνω στο γρασίδι. Εγώ τον γέμισα με μπογιές και με χαλίκια από τον δρόμο του σπιτιού μας. Λίγο αργότερα, έμαθα να ζωγραφίζω και να σχεδιάζω κανονικά.
Ζωγραφίζεις πουλιά, αεροπλάνα και κεριά τα τελευταία δέκα χρόνια.
Μ’ αρέσει να ζωγραφίζω πουλιά και κεριά γιατί μ’ αρέσουν πολύ τα χρώματα. Σαν παιδί είχα πάντοτε πουλιά σε κλουβιά. Μ’ άρεσε να τα παρατηρώ και ν’ ακούω τη μουσική τους. Είχα σώσει μάλιστα δυο περιστέρια από ένα κοτοπουλάδικο κοντά στη γέφυρα Williamsburg. Επρόκειτο να πουληθούν ως τροφή. Πλέον το κατάστημα έχει κλείσει.
Και τ’ αεροπλάνα;
Μ’ αρέσουν τ’ αεροπλάνα γιατί μ’ αρέσει ο ήχος των μηχανών. Κάποια μέρα θα ’θελα να χύσω μπογιά μες στη μηχανή ενός αεροσκάφους κι όταν αυτή πάρει μπρος να εκτοξευτεί η μπογιά πάνω σ’ έναν καμβά. Θα ’θελα να το δοκιμάσω μ’ ένα Boeing 747 και μ’ ένα Airbus 340.
Και τα κεριά;
Μ’ αρέσει το χρώμα που εκπέμπουν. Βγάζουν πανέμορφα χρώματα. Προτιμώ τους παραδοσιακούς τρόπους κατασκευής των πραγμάτων. Όπως τα τζαμωτά παράθυρα. Μ’ αρέσει το φυσητό γυαλί. Μ’ αρέσουν βέβαια και τα ολοκαίνουρια γυαλιά, αλλά μόνο αν πρόκειται να τα σπάσω για να τα χρησιμοποιήσω σε κάποιο έργο μου.
Πιστεύεις στο Θεό;
Ναι.
Με τι ασχολείσαι αυτό τον καιρό;
Αγοράζω παράθυρα πιλοτηρίων από προμηθευτές ανταλλακτικών αεροσκαφών. Κι ύστερα τους ανοίγω μια τρύπα. Μέσα σ’ αυτή την τρύπα χώνω ένα σκίτσο ή μια ζωγραφιά ενός αεροπλάνου.
Ποιος είναι ο αγαπημένος σου καλλιτέχνης;
Ο Σαλβαντόρ Νταλί. Είναι πολύ αστείος κι έχει φοβερή φαντασία.
Κείμενο και συνέντευξη από την Jade Berreau για λογαριασμό του περιοδικού Purple Fashion.
Η συνέντευξη έγινε στην αμερικανική νοηματική γλώσσα.