Μπόλικα σάλια, κουβάδες ιδρώτα, ανυπόφορες σωματικές οσμές, ποτάμια προσπερματικών και κολπικών υγρών, δάκρυα με το τσουβάλι, ενίοτε αίμα (όλων των αποχρώσεων), ζωώδεις βρυχηθμοί και πνιχτές κραυγές, πόνος και «βρώμικα» λόγια, κοκκινίλες και σημάδια... Μήπως τελικά υπάρχει πράγματι λόγος που ο πολιτισμός το αποστρέφεται, περιβάλλοντάς το με κάθε λογής ωραία slick ενδύματα και εξευγενισμένα Βερθερικά παραληρήματα;
Στο όχι και τόσο μακρινό παρελθόν, ο Φρόυντ είχε επιχειρήσει να εξηγήσει την προέλευση αυτής της τάσης του πολιτισμού να απωθεί συστηματικά το ορμονικό ολοκαύτωμα που αποκαλούμε «σεξ», υποστηρίζοντας πως έχει να κάνει με τη διαδικασία ορθοπόδησης του ζώου γνωστού εδώ και χιλιάδες χρόνια ως «άνθρωπος».
Η ιστορία είναι απλή και μοιάζει αρκετά λογική: καθώς κάποτε περπατούσαμε στα τέσσερα, ο τρόπος με τον οποίο αντιλαμβανόμασταν τον κόσμο και το περιβάλλον μας διέφερε πολύ από τον τρόπο με τον οποίο αρχίσαμε να τον αντιλαμβανόμαστε από τότε που σταθήκαμε όρθιοι στα δύο πόδια.
Όταν είσαι στα τέσσερα, το σώμα σου βρίσκεται κοντύτερα στο έδαφος, πράγμα που σημαίνει ότι οι κύριες αισθήσεις με τις οποίες αντιλαμβάνεσαι τον κόσμο είναι η όσφρηση, η γεύση και η αφή. Η μύτη, το στόμα και το δέρμα ήταν τα βασικά όργανα που μας παρείχαν κάποτε όλες τις αναγκαίες πληροφορίες για να προσανατολιστούμε στον κόσμο.
Για ένα μεγάλο μέρος της ιστορίας μας, η πραγματικότητά μας υπήρξε κυρίως οσφρητική, γευστική, απτική. Και εύκολα αντιλαμβάνεται κανείς πως οι μυρωδιές και οι γεύσεις από τις οποίες λαμβάναμε τις πληροφορίες δεν ήταν και οι πιο ευχάριστες. Κόπρανα, ούρα και κάθε είδους οργανική εκροή ήταν για μας η πρώτη ύλη με την οποία οργανώναμε την εμπειρία μας. Και αυτά όχι μόνο τα μυρίζαμε, αλλά τα γευόμασταν κιόλας!
Για το τετράποδο ανθρωποειδές, η γνώση του κόσμου περνούσε αναγκαστικά μέσα από το «βρώμικο», το «χαμερπές», το «χαμηλό», το «αηδιαστικό» και το «απεχθές». Γι' αυτό δεν πρέπει καθόλου να μένουμε έκπληκτοι όταν βλέποντας το κατοικίδιό μας να μυρίζει τα κόπρανά του, να γλύφει τα παπάρια του ή όταν στη βόλτα δεν παραλείπει να «χαιρετίσει» τους τετράποδους αδελφούς του κολλώντας τη μύτη στον κώλο τους, νιώθουμε ότι κάτι μας θυμίζει!
«Σκυλιά» ήμασταν κάποτε και τέτοια παραμένουμε σε μεγάλο βαθμό ακόμη και σήμερα, παρά το γεγονός ότι οι κύριες αισθήσεις μας είναι πλέον η όραση και η ακοή, οι οποίες προϋποθέτουν μία ορισμένη απόσταση από την πηγή των λαμβανόμενων ερεθισμάτων.
Η όραση και η ακοή εισήγαγαν στον κόσμο του ανθρώπου την έννοια της καθαρότητας και του καθαρού βλέμματος που έχει απομακρυνθεί από τα αντικείμενα του «βρώμικου» κόσμου, άσχετα από το αν σε αυτόν τον οπτικό, πολιτισμένο κόσμο της απόστασης τα πάντα μας ωθούν να θέλουμε να «απλώσουμε το χέρι» και να «χώσουμε τη μύτη μας» στα «πράματα».
Μέσα σε αυτό το πλαίσιο προβληματισμού, μία ερευνητική μελέτη η οποία δημοσιεύτηκε την Τετάρτη που μας πέρασε στην online επιστημονική επιθεώρηση PloS ONE από ομάδα του Τμήματος Κλινικής Ψυχολογίας και Πειραματικής Ψυχοπαθολογίας του Πανεπιστημίου του Χρόνινγκεν στην Ολλανδία, επιχειρεί να διαλευκάνει τους ψυχολογικούς μηχανισμούς που οδηγούν τις σεξουαλικά ερεθισμένες γυναίκες να εμπλέκονται με τεράστια προθυμία σε δραστηριότητες και «καταστάσεις» που κάτω από άλλες συνθήκες θα τους προκαλούσαν αισθήματα αηδίας και αποστροφής.
Η ερευνητική ομάδα χώρισε 90 γυναίκες φοιτήτριες του πανεπιστημίου σε τρεις ομάδες: η πρώτη ομάδα παρακολουθούσε «φιλικές προς τις γυναίκες» ερωτικές ταινίες, η δεύτερη παρακολουθούσε ένα βίντεο με extreme sports με σκοπό να τις «ανάψει» και η τρίτη το βίντεο ενός τραίνου, το οποίο είχε ως στόχο την πρόκληση ουδέτερων αντιδράσεων.
Εν συνεχεία, ζητήθηκε από τις γυναίκες να επιδοθούν σε 16, ως επί το πλείστον μη θελκτικές, δραστηριότητες: παραδείγματος χάρη, τους ζήτησαν να πιουν μία γουλιά από ένα ποτήρι με χυμό μέσα στο οποίο επέπλεε ένα ψεύτικο (κάτι που οι ίδιες δεν γνώριζαν) μεγάλο έντομο, να σκουπίσουν τα χέρια τους με ένα χρησιμοποιημένο χαρτομάντηλο, όπως επίσης να φάνε μία μπουκιά από ένα μπισκότο δίπλα στο οποίο υπήρχε ένα σκουλήκι. Επίσης, τους ζητήθηκε να επιδοθούν σε διάφορες άλλες δραστηριότητες που σχετίζονταν με το σεξ, όπως λόγου χάρη τη λίπανση ενός δονητή.
Οι γυναίκες της «ξαναμμένης» ομάδας είπαν πως βρήκαν τόσο τις δυσάρεστες όσο και τις σχετικές με το σεξ δραστηριότητες λιγότερο αηδιαστικές απ' ό,τι οι γυναίκες των άλλων ομάδων. Επιπλέον, κατάφεραν να επιτελέσουν το μεγαλύτερο μέρος των δραστηριοτήτων, υποδεικνύοντας έτσι πως ο σεξουαλικός ερεθισμός όχι μόνο μειώνει τις αντιστάσεις και το αίσθημα της αποστροφής, αλλά και πως επιδρά άμεσα στο βαθμό προθυμίας τους να «κάνουν πράγματα».
Σύμφωνα με τον καθηγητή Ψυχολογίας στο Πανεπιστήμιο του Ώστιν, Ντάνιελ Κέλι, ο οποίος δεν έλαβε μέρος στην έρευνα, οι γυναίκες έχουν τεράστιο θέμα με το αίσθημα της αηδίας και μάλιστα νιώθουν συχνότερα και εντονότερα αηδία για οτιδήποτε σεξουαλικό απ' ό,τι οι άντρες - κάτι που μπορεί να υποδεικνύει την ύπαρξη ενός ψυχολογικού μηχανισμού άμυνας.
Πιο συγκεκριμένα, πρόκειται για έναν μηχανισμό που τις αποτρέπει να κάνουν σεξ με τους «λάθος» άντρες – άντρες, δηλαδή, οι οποίοι μπορεί να είναι φορείς ασθενειών ή να μην δίνουν μεγάλη σημασία στην υγιεινή τους.
Το ενδιαφέρον με την εν λόγω έρευνα είναι η διαπίστωση ότι αυτός ο αμυντικός μηχανισμός «πάει περίπατο» όταν ο σεξουαλικός ερεθισμός των γυναικών είναι ιδιαίτερα έντονος, όπως επίσης ότι η έλλειψη ή η ανεπάρκεια του σεξουαλικού ερεθισμού μπορεί να επηρεάσει τη σεξουαλική λειτουργικότητα της γυναίκας κατά τη σεξουαλική πράξη, στο βαθμό που η επιτυχία της τελευταίας εξαρτάται από τον παράγοντα «προθυμία» και άρα από την απροβλημάτιστη αποδοχή του «ακάθαρτου» χαρακτήρα της.