«Και τότε έφτασε η μέρα, μια μέρα όχι σαν τις άλλες, όταν οι τρανοί ήρωες της Ελλάδος ένωσαν τις δυνάμεις τους υπό ένα κοινό σκοπό, ενάντια σε κοινό εχθρό. Τη μέρα εκείνη γεννήθηκε η λίγκα των εθνικιστών Τιμωρών, με ανειλημμένη αποστολή να προασπίσουν την τιμή του Έθνους. Με τα χρόνια, η συντροφιά τους μεγάλωσε, ουκ ολίγες φορές άλλαξε, μα η δόξα τους παρέμεινε αμείωτη! Ας εισακουστεί το κάλεσμα σε ολόκληρη την πλάση – οι Τιμωροί Σωτήρες είναι δω για τώρα και για πάντα!»
[Ελαφρώς παραλλαγμένη απόδοση του προλόγου που συνόδευε τις εικονογραφημένες περιπέτειες των υπερηρώων Avengers τη δεκαετία του 1970]
Κατ' αρχάς, το καστ των ηρώων: Κωνσταντίνος Μπαρμπαρούσης (aka Karaiskakis). Γιώργος Γερμενής (aka Kaiadas), Γιάννης Λαγός (aka Tha Ginw Pygmahos sti Vouli), Ηλίας Παναγιώταρος (aka Tha Pesei Ksylo sti Vouli), Ηλίας Κασιδιάρης (aka Le Protégé), Νίκος Μιχαλολιάκος (aka The Boss)...
Έξι αλάνθαστοι αφουγκραστές της ιστορικής συγκυρίας. Μέχρι πρότινος, σιωπηλοί παρατηρητές της σήψης και της παρακμής της ελληνικής κοινωνίας. Ευαίσθητοι αποδέκτες της λαϊκής απαίτησης. Μα πάνω απ' όλα, έξι απλοί, καθημερινοί Έλληνες της διπλανής πόρτας. Αθόρυβοι, επί μακρόν απαξιωμένοι, υπομονετικοί.
Αυτά την ημέρα. Διότι, με το λυκόφως μεταμορφώνονται. Γίνονται ατρόμητοι τιμωροί, ακατάβλητοι σωτήρες, αφυπνισμένοι ήρωες, δίχως μπέρτες, δίχως μάσκες μήτε υπερόπλα, ειδικές ασπίδες και προωθητήρες στα πόδια.
Μοναδικό τους όπλο οι γυμνές γροθιές. Άντε και κανένα καδρόνι. Στις καρδιές τους για πάντα χαραγμένες αξίες ξεχασμένες: η ύψιστη αρχή της σύγκρουσης, η αξία της αντρίκειας σώμα με σώμα μάχης, η απαράμιλλη απόλαυση του αιματοκυλίσματος, η γρανιτένια θέληση που επιτάσσει η βίαιη συντριβή των αδυνάτων. Αλλά και η αγνή αγάπη. Διότι, έτσι είναι οι πολεμιστές: κατά βάθος ρομαντικοί, επιθετικοί λόγω ευαισθησίας, βάναυσοι λόγω υψηλών ιδεωδών, προσβλητικοί από ανάγκη, εγκληματικοί μόνο και μόνο επειδή ο σκοπός αγιάζει τα μέσα – και οι ακραίοι καιροί μας απαιτούν αναμφισβήτητα ακραία μέσα.
Αδικαιολόγητα παραγκωνισμένοι από τον πολιτικό κόσμο,ανεπανόρθωτα παρεξηγημένοι από τους εξευτελισμένους δημοσιογραφίσκους, ταπεινωμένοι από τα εβραιοκρατούμενα μέσα μαζικής ενημέρωσης, ανελέητα κυνηγημένοι από τις αρχές, μόνη τους παρηγοριά ο κατατρεγμένος λαός, θύμα μιας διεφθαρμένης εξουσίας.
Μόνο αυτός τους αγαπάει – αληθινά και όχι γιατί τους φοβάται. Είναι το απάγγειο λιμάνι τους. Ο ενθαρρυντικός του λόγος είναι εκείνος που κάνει αυτά τα παιδιά να μην εγκαταλείπουν τα όπλα και τη μάχη.
Τους λένε αναλφάβητους και ακαλλιέργητους. Γιατί, όμως; Επειδή κάθε φορά που ακούνε τη λέξη «κουλτούρα» τραβάνε πιστόλι; Επειδή έχουν παντελή άγνοια της ελληνικής γραμματικής και σύνταξης, αυτό τους κάνει λιγότερο Έλληνες; Οι πράξεις ανέκαθεν μιλούσαν δυνατότερα από τις λέξεις, ειδικά όταν οι πρώτες είναι ποινικά κολάσιμες. Και οι δικές τους αψηφούν κάθε νόμο και αρχή.
Οι λακέδες των μασόνων και των μεγάλων συμφερόντων τους – ναι, όλοι εμείς συνάδελφοι δημοσιολόγοι – τους έχουν πολλάκις χαρακτηρίσει νεοναζιστική οργάνωση, άσχετα από το αν οι ίδιοι έχουν υπάρξει ξεκάθαροι ως προς την ταυτότητά τους. Μήπως δεν το έχουν πει επανειλημμένως: «ΔΕΝ είμαστε ΟΡΓΑΝΩΣΗ, αλλά κόμμα»; Βλέπετε πουθενά σε αυτή τη φράση τη λέξη «νεοναζιστική»;
Την έχουν βρει όλοι τώρα την καραμέλα και τους αποκαλούν φασίστες, μαφία, εγκληματική οργάνωση που πρέπει να τεθεί εκτός Βουλής, μία άποψη που υποστηρίζεται λάβρα από τους απανταχού εβραιομαρξιστές πολιτικάντηδες ακόμη και της αλλοδαπής.
Κι όμως, ποιος μπορεί να υποστηρίξει ότι ο Karaiskakis είναι πραγματικά παρών στις ολομέλειες της Βουλής; Νομίζετε ότι τον ενδιαφέρουν οι διαδικασίες και τα λογύδρια; Όχι, αλλού τρέχει ο νους του, καθώς στρίβει το τσιγκελωτό μουστάκι του – οι φωτογραφίες άλλωστε από τα έδρανα της Βουλής το αποδεικνύουν. Το μυαλό του είναι στο δρόμο. Στην έμπρακτη εφαρμογή της πολιτικής στο πεζοδρόμιο. Πάνω από τα διαλυμένα χαρτόκουτα ανεπιθύμητων Αφρικανών και βδελυρών Πακιστανών.
Εκεί φαίνεται ο πραγματικός πολιτικός. Στο δρόμο, με τα χέρια στις τσέπες να παίζει τα ψιλά, ενίοτε να ξύνει και τα «καμπανέλια», τα μαϊμού Ray-Ban Aviator να προσδίδουν αυστηρότητα και κύρος και τους συντρόφους-συμπολεμιστές να διαδραματίζουν ρόλο ελεγκτών του ΣΔΟΕ.
Ή μήπως είναι πραγματικά εντός Βουλής ο Kaiadas; Νομίζετε πως επειδή τον βλέπουμε στο έδρανο, επειδή κάνει πως προσέχει, σαν σκράπας μαθητής του 5 που ξέρει ότι για να τη βγάλει καθαρή στην τάξη οφείλει να δείχνει ότι κρέμεται από τα χείλη του καθηγητή, είναι πραγματικά παρών; Γελιέστε. Τη λίστα με τα προστάγματα σε σωστά αρχαία που του έδωσε ο ηγήτοράς του έχει κατά νου, για να μην καταλήξει ξανά καλεσμένος νυχτερινής ψυχαγωγικής εκπομπής να απολογείται για ασέλγεια σε νεκρή γλώσσα.
Η ατρόμητη ομάδα των πέντε βουλευτών υπερηρώων, υπό τη σιδηρά ηγετική χείρα του The Boss, δεν ανήκει στην κονίστρα της πολιτικής. Γενέθλιος τόπος της και φυσικός της χώρος είναι η δημόσια ζωή.
Όπου τους καλέσει το καθήκον – σε γιορτές και πανηγύρια σε ρόλο ελεγκτών του ΣΔΟΕ, σε υποβαθμισμένες συνοικίες σε ρόλο περιπόλων ασφαλείας, σε τραίνα, τραμ, τρόλεϊ και λεωφορεία σε ρόλο ελεγκτών εισιτηρίων, σε σχολικές αίθουσες σε ρόλο επιτηρητών πανελληνίων, σε ταβέρνες, εστιατόρια και μπαρ-ρεστοράν σε ρόλο κριτικών κουζίνας, σε πρωϊνή εκπομπή σε ρόλο γλάστρας – οπουδήποτε και αν κληθούν, αυτοί θα είναι εκεί!
Φτάνει να ακούσουν το κάλεσμα:
Avengeeeers Asseeeemble...