Η γαλλίδα ψυχολόγος και ψυχοθεραπεύτρια Μπεατρίς Κόππερ-Ρόγιερ, στο βιβλίο της «Την ημέρα που τα παιδιά φεύγουν» διαπιστώνει ότι η αναχώρηση των παιδιών από την οικογενειακή εστία βυθίζει τους γονείς σε θλίψη, συχνά στον αλκοολισμό. Αυτό το μπέιμπι-μπλουζ, γράφει η ψυχολόγος, αποκαλείται «σύνδρομο της άδειας φωλιάς».
Η μετάβαση των γονιών είναι εξίσου δύσκολη με αυτή των παιδιών που εγκαταλείπουν το σπίτι, γράφει η Ρόγιερ. Οι γονείς τρέμουν για τις δυσκολίες που θα συναντήσουν τα παιδιά τους σ'ένα κόσμο με τεράστιες αβεβαιότητες και ανασφάλειες. Σε αυτό το φόβο προστίθεται όμως και η αγωνία να ευρεθούν αντιμέτωποι με τον εαυτό τους και μόνοι με τον σύντροφό τους !
Το βιβλίο περιλαμβάνει τη μαρτυρία της Λόρα Μαρτινέζ, του τελευταίου παιδιού μιας οικογένειας που εγκατέλειψε την πατρική στέγη πριν από τρία χρόνια. «Οταν ανακοίνωσα την απόφασή μου να φύγω από το σπίτι και να εγκατασταθώ 500 χιλιόμετρα μακριά, με το φίλο μου, άρχισαν τα κηρύγματα και τα αρνητικά σχόλια. Η πρώτη χρονιά ήταν δύσκολη. Κάθε μέρα λάμβανα ένα SMS ή ένα mail από τους γονείς μου που μου έλεγαν πόσο είχαν στενοχωρηθεί από την απουσία μου» θυμάται η νεαρή κοπέλα. Τελικά οι γονείς συνήλθαν από το σοκ και βρήκαν ενδιαφέρον στο περπάτημα.
Οι γονείς, γράφει η ψυχολόγος, γνωρίζουν πρωτοφανείς δυσκολίες γιατί εγκαταλείπουν τον ρόλο του προστάτη των παιδιών τους. Οι φίλοι ή οι πρώην έρωτές τους παίρνουν σιγά-σιγά αποστάσεις. Οι γονείς αισθάνονται περιττοί και συχνά πιστεύουν ότι οι έφηβοι που απομακρύνθηκαν είναι αχάριστοι. Η στιγμή είναι επικίνδυνη γιατί πολλοί γονείς καταφεύγουν στο αλκοόλ.
«Η στιγμή που το ζευγάρι βρίσκεται πάλι τετ-α-τετ είναι πολύ επικίνδυνη» δηλώνει στο βιβλίο η ψυχοθεραπεύτρια Ζενεβιέβ Τζενατί. Το επιβεβαιώνει η μαρτυρία του Ζαν Μαρκ Φιορεντίνο που δηλώνει ότι «όταν έφυγε και το μικρότερο παιδί, η σχέση με τη σύζυγό μου διαλύθηκε οριστικά» και προσθέτει ότι οι κόρες του ήταν γι'αυτόν ο λόγος ύπαρξής του. «Στα 54 χρόνια μου εκτιμώ ότι δεν αξίζω τίποτα πιά στα μάτια τους. Δεν μπορώ να το ξεπεράσω, η τρελή αγάπη που έχω για τα παιδιά μου με εμποδίζει».
Στην περίπτωση που οι γονείς έχουν χωρίσει και ξαναπαντρευτεί η αναχώρηση των παιδιών είναι ακόμη πιο επώδυνη. «Αυτοί οι έφηβοι έχουν τα περισσότερα προβλήματα όταν φεύγουν από το σπίτι. Έχουν περάσει δύσκολες στιγμές να «δέσουν» ως οικογένεια, με τα υπόλοιπα παιδιά των γονιών, και μόλις βρίσκουν την ισορροπία πρέπει να φύγουν» διαπιστώνει η ψυχολόγος. Για τους γονείς τους η αναχώρηση βιώνεται πιο δύσκολα γιατί πάντα μένει η ενοχή ότι ο έφηβος δεν χωράει στην οικογένεια.