«Αντζελίνα, το πολύ σου το μπλαζέ δεν με πείθει για μεζέ»
Ο Τάσος Θεοδωρόπουλος (terra_gelida@hotmail.com) επιστρέφει για πολλοστή φορά στον γαλλόφωνο παραλιακό τόπο του εγκλήματος και σας μεταφέρει την παρακμιακή γκλαμουριά του φεστιβάλ των Καννών, τρώγοντας μεθυσμένο κεμπάπ δίπλα στον Μπραντ Πιτ (ναι, ξέρω πού πάει και το τρώει). Κάθε μέρα, στην www.iefimerida.gr, οι Κάννες όπως δεν θα θέλανε να ξέρουνε ότι τις ξέρουμε.
17/5/2011
Άσχημο πράγμα οι ενοχές, πιο άσχημο δεν έχεις. Μια μέρα είπα να χαμηλώσω το γκάζι των προβολών και να κάνω λίγο τη σουφραζέτα στην Κρουαζέτα και ήρθαν τα πάνω κάτω. Με αποτέλεσμα γύρω στις 12 το βράδυ να μου πουν «όχι ευχαριστώ» δύο παλικάρια (εφόσον δεν μου έφτανε ο ένας χυλός, ήθελα να δοκιμάσω τρεκλίζοντας τη γεύση και δεύτερου) που προφανώς είδανε πάνω μου τον Γάλλο Ορέστη Μακρή και δεν τους κακολογώ, απλά ο ένας θεωρώ ότι θα ήταν πραγματικό κόσμημα στη συλλογή των αναμνήσεών μου κι έχω θυμώσει, εξ ου και οι ενοχές. Για να είμαι ειλικρινής, Καννολόγιό μου, δεν φταίω εγώ που έγινα κουρούμπελο. Είχε πάρτι μεσημεριάτικα το περίπτερο του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου και στη μια γωνίτσα ήταν ένας μαυρούλης που μοίραζε κρασιά (δάκτυλος του Τσίπρα που είναι αντιρατσιστής), κι έχω αδυναμία στους μαυρούληδες, οπότε τον επισκεφτόμουν συνέχεια, ενώ στην άλλη γωνία ήταν μια συμπαθέστατη κυρία που μοίραζε τσίπουρα και ήταν τόσο γλυκιά και καλή που δεν μπορούσα να της πω όχι. Ε, δεν θέλει και πολύ ο άνθρωπος. Με εκείνα και με τούτα, έπρεπε να ανακαλύψω και που είναι το καινούργιο gay bar των Καννών, γιατί θα μου έμενε μαράζι, και το βρήκα, είναι ένα στη Rue Mono, που λέγεται λε «Moum» και αφού το ανακάλυψα ήπια κι ένα ποτό στην υγειά του. Και μετά είπα να περάσω κι από ένα παλιό, το «Le Night», για να θυμηθώ τα νιάτα μου κι ήπια κι εκεί ένα ποτό στην υγειά τους (των νιάτων μου). Και νωρίτερα από όλα αυτά, είχα να γράψω κείμενα για το Downtown και το Nitro αλλά είχα μεσημεριανό συγγραφικό μπλοκάρισμα και για να ξεμπλοκαριστώ ήπια τρία ποτά στην υγειά του ταλέντου μου. Οπότε, για να μη στα πολυλογώ, καταλαβαίνεις πάνω κάτω πώς ήμουνα γύρω στις 12 το βράδυ, σαν τους καλεσμένους του Σπύρου Παπαδόπουλου στην τηλεόραση μετά από δύο ώρες εκπομπή, που έχουν αδειάσει τα βαρέλια, γι’ αυτό και άργησα να σου γράψω, Καννολόγιό μου, γιατί αν σου έγραφα όπως ήμουνα θα έγραφα προστυχόλογα. Δεν μπορεί να τα έχει όλα ο άνθρωπος σε αυτήν τη ζωή, όπως καταλαβαίνεις, δηλαδή και σούπερ προσωπική νυχτερινή ζωή και καλό φεστιβάλ, αυτό είναι το μήνυμα εκ του οποίου μπορείς να συμπεράνεις ότι ναι, το φετινό φεστιβάλ αποδεικνύεται ένα από τα καλύτερα των τελευταίων ετών για τις Κάννες, με σχεδόν όλες τις ταινίες να αφήνουν θετικές εντυπώσεις. Δεν μπορείς να φανταστείς τι ομορφιά είχαν ο Μπραντ και η Αντζελίνα στο κόκκινο χαλί (τελικά ο Σον Πεν έμεινε στην Αϊτή με την καλή του, τη Σκάρλετ Γιόχανσον) παρ’ όλο που όπως ποζάρει αυτή δίπλα του, παγωμένη και άθραυστη και μπλαζέ, πιο πολύ σαν να την έχει νοικιάσει για συνοδό μοιάζει παρά για ζευγάρι που αγαπιέται τρελά. Το «The Tree of life», για το οποίο στα είπα στην προηγούμενη επικοινωνία μας, έχει διχάσει κάργα τον κόσμο στο φεστιβάλ, με τα μισά έντυπα (New York Times, Positif, L’ Unita) να μιλάνε για αριστούργημα και τα άλλα μισά να λένε με λιγότερο ή περισσότερο έντονο τρόπο ότι δεν βλέπεται και δεν αποκλείεται να τσιμπήσει ως και Χρυσή Φοινικιά, αν ισχύει η φήμη που κυκλοφορεί, ότι δηλαδή δεν θα ερχόταν στις Κάννες σαν ταινία αν δεν είχε εξασφαλίσει εκ των προτέρων την πιθανότητα βράβευσης. Όμως η ταινία που κυριολεκτικά κέρδισε την πέτρινη καρδιά των ανθρώπων της Κρουαζέτ είναι το «Le Havre» του Άκι Καουρισμάκι. Από το διαγωνιστικό πέρασαν και δεν ακούμπησαν τα «Pater» και «Hanezu No Tsuki», ενώ σε λίγη ώρα πρόκειται να δω το πολυαναμενόμενο «Μelancholia» του Λαρς Φον Τρίερ, για το οποίο ακούγονται πολύ καλά λόγια από όσους το είδαν αξημέρωτα. Για την πρεμιέρα του ήρθαν στις Κάννες οι πρωταγωνίστριές του, η Κίρστεν Ντανστ με την Σαρλότ Γκένσμπουργκ. Στα νερά της Κυανής Ακτής αποφάσισε να βαφτιστεί ξανά άνθρωπος ο «όταν παίρνω φόρα, φόρα κατηφόρα» Μελ Γκίμπσον, που ήταν μετά τα χαΐρια του στα αζήτητα, παρέα με την Τζόντι Φόστερ που τον σκηνοθετεί στο «Beaver», ένας γλυκύτατα γερασμένος Ζαν-Πολ Μπελμοντό πήρε τιμητικό βραβείο, ενώ από τη γειτονιά μας πέρασαν και οι Ιζαμπέλ Ιπέρ, η πρώην σύντροφος του Ντι Κάπριο Μπαρ Ραφαέλι, όλοι οι προηγούμενοι που έχουμε ήδη πει και διάφοροι άλλοι που θα τους ανακαλύψω και θα τους παραδώσω αύριο στην γκιλοτίνα κρίση του λαού (μάλλον επηρεάστηκα από το πνεύμα της γαλλικής επανάστασης ή μιλάει ακόμα η βότκα μέσα μου).