Κι όμως, υπάρχουν περιπτώσεις στο ζωικό βασίλειο όπου το φαινόμενο της εξολόθρευσης του αρσενικού από το θηλυκό «σύντροφό» του όχι μόνο δεν επισύρει ποινικές διώξεις, αλλά αποτελεί προαιώνια αναπόφευκτη πρακτική, η οποία μάλιστα εκτελείται εν ψυχρώ δίχως το παραμικρό ίχνος οίκτου ή δισταγμού.
Θα μπορούσε, βέβαια, να πει κάποιος: Μα στο ζωικό βασίλειο δεν υπάρχουν ηθικοί κώδικες. Για να πάρει την άμεση απάντηση: Γιατί, και που υπάρχουν στις ανθρώπινες κοινωνίες, καταφέρνουν να έχουν πάντα ισχύ;
Η ιστορία, η λογοτεχνία, το θέατρο και ο κινηματογράφος βρίθουν από γλαφυρά παραδείγματα «μαύρων χηρών», μηχανορραφιών και πλεκτανών με θύματα λιγότερο ή περισσότερο ανυποψίαστους αρσενικούς συζύγους που θυσιάζονται στο βωμό ανομολόγητων παθών, βρώμικων μυστικών και ανίερων προθέσεων.
Στο υπόλοιπο ζωικό βασίλειο, ωστόσο, τα πράγματα είναι απλούστερα, «μια κ' έξω», «χωρίς πολλά-πολλά» και σχετίζονται σε όλες σχεδόν τις περιπτώσεις με τη διάφυλη σχέση, όπως αυτή εκφράζεται μέσα από τη σεξουαλική πράξη (βλέπε τις περιπτώσεις των αραχνίδων, των εντόμων, των αμφίποδων, των γαστρόποδων και των κεφαλόποδων).
Το σεξ κυριαρχεί παντού στη φύση και μάλιστα σε στενή συνάφεια, άλλοτε με λιγότερο και άλλοτε με περισσότερο εμφανή τρόπο, έμμεσο ή άμεσο, με το θάνατο.
«Όλοι σκοτώνουν κάτι ή κάποιον», έχει πει ένας μεγάλος Έλληνας ποιητής. Και ποιο άλλο έδαφος μπορεί να αποδειχθεί περισσότερο πρόσφορο για την εκδήλωση του βασικού δολοφονικού ενστίκτου αν όχι αυτό της σχέσης των φύλων και του σεξ;
Υπάρχει πράγματι καταλληλότερος χώρος για την άνθισή του από εκείνον της συζυγικής κάμαρας;
Δεν έχει κανείς παρά να σκεφτεί τις φορές που έχει θελήσει να «σκοτώσει» το «σύντροφό» του – και το έχει κάνει – με λέξεις ή με άλλο συμβολικό τρόπο.
Το ότι δεν τον «σκοτώνει» πραγματικά δεν μειώνει τη δύναμη του φονικού ενστίκτου. Απλά, αυτό μετατίθεται και μετασχηματίζεται σε άλλες συμπεριφορές και πράξεις, διαφορετικές, αλλά εξίσου «φονικές».