Τα τελευταία χρόνια σου συμβαίνει να αισθάνεσαι συχνά μαλάκας. Αρχικά δεν καταλαβαίνεις γιατί, ώσπου κοιτάζοντας τριγύρω σου βλέπεις παντού ανθρώπους όλων των ηλικιών και των φύλων να μεταφέρουν τον εαυτό τους πάνω σε ποδήλατα, τη στιγμή που εσύ προετοιμάζεσαι με συνέπεια για την επερχόμενη γεροντική αδράνεια, κλεισμένος μέσα στο κουβούκλιο του γυαλισμένου αυτοκινήτου σου, κολλημένος κάπου στην Φιλελλήνων.
Τους βλέπεις να «πεταλάρουν» ενίοτε με το πάσο τους και άλλοτε λαχανιασμένοι, αλλά πάντα χαμογελαστοί! Πώς γίνεται; Δεν κουράζονται; Δεν βαριούνται; Δεν θα προτιμούσαν να είναι άνετα καθισμένοι στο κόκπιτ της προέκτασης του πέους τους (αυτό ισχύει και για τις κοτάρες που φυσικά και διαθέτουν εξίσου πέος), με το χέρι κρεμασμένο έξω από το ανοικτό παράθυρο, κρατώντας το απαραίτητο τσιγάρο και με τον καφέ να κοσμεί αυτές τις άθλιες θήκες που οι αυτοκινητοβιομηχανίες είχαν την εξίσου άθλια ιδέα να προσθέσουν στον εσωτερικό εξοπλισμό του οχήματός σου;
Το θέαμα σε βάζει σε σκέψεις. Το φανάρι αργεί να ανάψει πράσινο κι εσύ βρίσκεις μερικές δεκάδες δευτερολέπτων να ανακαλέσεις την εποχή που καβάλα στο ποδήλατό σου ένιωθες εκείνο το μοναδικό αίσθημα αυτονομίας που σε συνόδευε στις μακριές εφηβικές βόλτες με τους φίλους, πάνω στην αριστουργηματικά κομψή κούρσα που σου είχε δωρίσει ο πατέρας σου όταν μπήκες στο λύκειο. Mercier, Motobecane, Peugeot, Raleigh, ήταν τα κυρίαρχα brands, ο περίφημος γαλλοαγγλικός άξονας, άντε και κανένα γερμανικό Carrera ή Kynast, ενώ για τους πιο ψαγμένους οι θεοί έρχονταν – και δικαιολογημένα – εξ Ιταλίας: Colnago, DeRosa, Milani, Benotto, Bianchi, Cinelli...
Το απόγειο της κομψότητας και του λεπτεπίλεπτου ντιζάιν. Μούφες πραγματικά μουσειακά εκθέματα και σωλήνες που η αξία τους θα έπρεπε να μετριέται σε χρυσό. Λαιμοί ισάξιοι των μοντερνιστικών γλυπτών και κέρατα βγαλμένα από τη μυθολογία. Οι Ferrari και οι Bugatti των δύο τροχών. Αιθέρια κατασκευάσματα που έσκιζαν αθόρυβα, σαν βούτυρο, την άσφαλτο και που σε επανέφεραν βίαια πίσω στη σκληρή πραγματικότητα με την πρώτη ελληνική λακκούβα, η οποία όμως δεν ήταν ικανή να σε πτοήσει.
Ξαφνικά, σου παράσχεται η θεϊκή φώτιση... Πριν γυρίσεις στο σπίτι αποφασίζεις να περάσεις από το πατρικό σου και να δεις αν η θεά που «καβαλούσες» κάποτε με εγγυημένη απόλαυση υπάρχει ακόμη στην αποθήκη, σε μία γωνιά της αυλής, πίσω από το αιωνόβιο πεύκο, ή οι γονείς σου την ξεφορτώθηκαν μαζί με τα υπόλοιπα πράγματα που άφησες πίσω σου.
Οι Έλληνες γονείς όμως δεν πετάνε τίποτα. Είναι ένας τρόπος για να εξακολουθούν να σε «έχουν» δικό τους. Και καλά κάνουν, διότι είναι οι ζωντανοί φορείς της μνήμης σου που έχει περιπέσει στη λήθη. Αρκεί να διατηρείς κάποιο μέτρο και να μην αφήνεις τη γονεϊκή μνήμη να σε καταπιεί εντελώς.
Τα πάντα είναι στη θέση τους. Μέχρι και τα παλιά ερυθρόλευκα μπασκετοπάπουτσα Pony που σου έδιναν φτερά στα πόδια, άσχετα αν δεν είχες καταφέρει ποτέ να καρφώσεις. Μέχρι και ο πρώτος Amstrad 6128 πάνω στον οποίο έγραψες τα πρώτα σου προγραμματάκια. Μέχρι και... Mα τι στο διάολο, τα πάντα είναι εκεί!
Σε καταλαμβάνει παραλήρημα ευεξίας. Αρχίζεις να ανασκάπτεις τις επιστρώσεις αντικειμένων σαν άλλος αρχαιολόγος του εαυτού σου. Παλιά κόμικς, βινύλια των Pink Floyd και των Faith Νo Μore, των Bauhaus και των The Fall, εισιτήρια από τις αξέχαστες συναυλίες στο Ρόδον, μπλουζάκια με στάμπες των Jane's Addiction και των Bauhaus, ξεχασμένες παρτιτούρες από τα χρόνια του κλασικού πιάνου, η παλιά γδαρμένη Fender απ' όταν αποφάσισες να συντροφεύσεις τα μπαρόκ αγγελάκια του Μπαχ με τις παραμορφώσεις των Stooges, κάρτες με τη χαμογελαστή φιγούρα του ινδάλματός σου, Φάουστο Κόπι, φωτογραφίες από την επετηρίδα του σχολείου όπου άρχει η μορφή της ξανθιάς γκόμενάς σου που την παράτησες για κάποια μεγαλύτερης τάξης, επειδή ήταν κουλ να την παρατάς για κάποια μεγαλύτερης τάξης...
Και κάπου εκεί, κάτω από ένα μεγάλο κομμάτι καραβόπανου, η «θεά». Είναι γριά, αλλά έχει ακόμη πολλά ζουμιά. Το όνομά της Ρόζα, εκ του DeRosa, και σήμα της η περίφημη καρδιά που κάνει τη δική σου να κτυπάει γρηγορότερα.
Οι ζάντες της σκουριασμένες. Οι δαγκάνες των φρένων το ίδιο. Τα σύρματα των ταχυτήτων βγαλμένα και ο πίσω εκτροχιαστής λίγο ξεκοιλιασμένος. Η αλυσίδα σε κατάσταση σήψης.
Τη βγάζεις στο φως της ημέρας. Προσεκτικά, με το ένα χέρι στο λαιμό και με το άλλο στην φθαρμένη σέλα. Την ακουμπάς στον τοίχο και κάθεσαι απέναντί της να την περιεργαστείς.
Το πιρούνι της, αν και θαμπό από τη σκόνη, είναι ακόμη σε θέση να σε τυφλώσει. Δυο-τρεις γρατσουνιές, αλλά ούτε μία σκουριά! Τουλάχιστον καμία σημαντική. Οι μούφες ακόμη σφιχταγκαλιασμένες και τα κέρατα έτοιμα να ξαναεφορμήσουν στους δρόμους. Έχεις ήδη αρχίσει να τη φαντάζεσαι ενεργή...
Θα την αναπαλαιώσεις. Θα τη λαδώσεις και θα την παλινορθώσεις πάνω σε νέα τρόχινα πόδια αντάξια της ιστορίας της. Θα της βάλεις τα καλύτερα. Δεν θα την βάψεις όμως. Θα αφιερώσεις ένα ολόκληρο Σαββατοκύριακο για να την καθαρίσεις λεπτομερειακά, αλλά δεν θα πειράξεις καθόλου το χρώμα της.
Αυτό θα μείνει ως έχει. Σημάδι της μοναδικότητάς της, ένδειξη της αντίστασής σου στις χονδροειδείς βιομηχανοποιημένες αηδίες της σειράς, θυρεός της επανόδου σου σε έναν εαυτό σου που εξακολουθεί να έχει πόδια, εξακολουθεί να έχει καρδιά και που ξέρει πλέον ότι εφόσον μπορεί ακόμη η γριά DeRosa να ανεβαίνει και να κατεβαίνει ανενδοίαστα τη Συγγρού, τότε μπορείς κι εσύ.