Δημιουργική, πετυχημένη, με το ντοκιμαντέρ «Detroit Lives» που προβλήθηκε στο CNN.com να προκαλεί συζητήσεις παγκοσμίως και το βίντεό της για το κομμάτι «You» των Creep να κάνει πρεμιέρα χθες το βράδυ στο Pitchfork, η Θάλεια Μαύρος μιλάει στην iefimerida και μας δίνει αποκλειστικές φωτογραφίες και πλάνα από το backstage…
Το παρελθόν μου υπάρχει μόνο σαν κάτι φανταστικό. Σπάνια το σκέφτομαι και το μόνο που θυμάμαι είναι, αποσπασματικά, εικόνες, μυρωδιές και ήχους, θραύσματα και συναισθήματα. Δεν έχει σημασία πού γεννήθηκα ή πού πέρασα την παιδική μου ηλικία, επειδή πάντα ήμουν σε μια μετάβαση, σε μια κατάσταση πλήξης και απόγνωσης, σε μια ατελείωτη ματαίωση προσδοκιών, παγιδευμένη στον κόσμο κάποιου άλλου, σε ανούσιους ρόλους που οι άλλοι μού είχαν αυταρχικά επιβάλλει. Ανυπομονούσα να μεγαλώσω και να το σκάσω. Η φυγή ήταν πάντα η ειδικότητά μου. Πάντα ονειρευόμουν να αναδημιουργώ: παντού εκτός από εδώ, τα πάντα εκτός από αυτό. Λαχταρούσα στόχους και εμπειρίες με ουσία.
Το μόνο που θυμάμαι είναι να διαβάζω παθιασμένα βιβλία από πολύ μικρή, να βλέπω ταινίες, να με ταλαιπωρούν, να με ελέγχουν, να είμαι άρρωστη και μονίμως τρομοκρατημένη με τους ανθρώπους. Πάντα με γοήτευε το σκοτάδι, σωματικά, συναισθηματικά, δημιουργικά και με αυτόν τον τρόπο θυμάμαι κυρίως τις εμπειρίες μου. Σίγουρα δεν μπορεί να ήταν όλα τόσο μαύρα, αλλά αυτά μου έχουν μείνει.
Ειλικρινά, το παρελθόν μου έχει αξία μόνο αν χρησιμοποιηθεί ως πηγή για να διηγούμαι ιστορίες. Το αισθάνομαι σαν μια κακοφωνία και κάτι που με κάνει να ξεδίνω από την τωρινή μου διάθεση.
Οι εντυπώσεις που έχουν οι άνθρωποι για κάθε μορφή τέχνης μπορεί να διαλυθούν γνωρίζοντας πάρα πολλές προσωπικές πληροφορίες για το δημιουργό της. Αυτό το μυστήριο θα έπρεπε πάντα να προστατεύεται.
Έχω δοκιμάσει όσο περισσότερα είναι δυνατό, σε όσο πιο πολλούς τομείς γινόταν. Δεν είμαι σίγουρη ότι αυτό με κατατάσσει στις τάξεις των πολυπόθητων ανθρώπων της Αναγέννησης ή με υποβιβάζει σε μια απλή ντεμπιτάντ. Θεωρώ ευλογία και κατάρα το γεγονός ότι αγωνίζομαι εδώ και χρόνια. Πάντα στεκόμουν στο σταυροδρόμι ανάμεσα στο γράψιμο, τη μουσική, τις ταινίες, τη visual art, τη μόδα, τις εκδόσεις, το design και τη στρατηγική. Είχα πάντα μια έλξη για τα σταυροδρόμια, επειδή είναι μέρη φορτωμένα με δεισιδαιμονίες και υπερφυσικές ιστορίες. Σε αυτές τις διασταυρώσεις μπορεί κανείς να βρει τα πιο ενδιαφέροντα πλάσματα –αναζητητές, δαίμονες, πνεύματα, καλλιτέχνες και αιώνιους ταξιδευτές. Μπορεί να είναι το σημείο συνάντησης σπουδαίων δημιουργικών ανθρώπων του νεύματος, που κοιτάζουν προς τα μπρος, ή ένας τόπος ενταφιασμού για τους αναποφάσιστους και αυτούς που στερούνται οράματος.
Το Vice είναι η απόλυτη παιδική χαρά για μένα. Είμαι η Creative Director για την εταιρία επικοινωνιών που ονομάζεται VIRTUE και είμαι επίσης σκηνοθέτρια και παραγωγός για το VBS.TV, το ιντερνετικό τηλεοπτικό δίκτυο. Για να είμαι ειλικρινής, είμαι πολύ τυχερή που τα ενδιαφέροντα του Vice καθρεφτίζονται στα δικά μου: η δημοσιογραφία, η μουσική, η μόδα, οι ταινίες, η φωτογραφία και η ευρύτητα της εταιρίας μου έχουν επιτρέψει να αναπτύξω τις ικανότητές μου σε πολλούς από αυτούς τους τομείς, με κυρίαρχη την κινηματογραφική παραγωγή. Στην ουσία, έχουμε την ίδια πανκ αισθητική και την DIY διάθεση και είμαστε στα ίδια εξελικτικά μονοπάτια. Είμαστε οι outsiders που έχουν προκαλέσει -προς μεγάλη έκπληξη όλων- την προσοχή του mainstream εξαιτίας της μη απολογητικής συμπεριφοράς μας και όχι εις βάρος της. Φυσικά βοηθάει που έχουμε ιδιοφυΐες, όπως ο Spike Jonze («Το μυαλό του Τζον Μάλκοβιτς» και του «Where the wild things are») ως creative director του VBS.TV, μέντορά μας όταν αφηγούμαστε τις ιστορίες μας στον κόσμο.
Τα ντοκιμαντέρ είναι συναρπαστικά επειδή μου επιτρέπουν να βλέπω τον κόσμο γεμάτο πρώτες ύλες, από τις οποίες μπορώ να διαλέξω ιστορίες. Δεν ήμουν ποτέ φαν της μυθοπλασίας. Στην πραγματικότητα, δεν μπορώ να θυμηθώ την τελευταία φορά που διάβασα ένα μυθιστόρημα. Ελκύομαι περισσότερο από το μη-φανταστικό, επειδή η πραγματικότητα είναι περισσότερο έντονη και ουσιαστική.
Μου αρέσει να γνωρίζω ανθρώπους, να τους κάνω συνεντεύξεις, να τους αποσπώ τις ιστορίες τους και να επικεντρώνομαι στη δύναμη του πάθους. Με ιντριγκάρουν εικόνες απανθρωπιάς και πόνου, αλλά επίσης η ομορφιά των ανθρώπων, η ομορφιά του αγώνα και η αγνότητα της δοκιμασίας. Ένα σπουδαίο ντοκιμαντέρ μπορεί κατ’ επίφαση να είναι η διερεύνηση ενός θέματος, μια απλή εξιστόρηση, αλλά έπειτα, βαθμιαία, μπορεί να αποκαλυφθεί ότι είναι κάτι πολύ διαφορετικό, φέρνοντας στην επιφάνεια στρώματα που κανείς δεν περίμενε να βρει.
Τα αγαπημένα μου από τα ντοκιμαντέρ που έχω γυρίσει είναι αυτά στην Ουγκάντα, κα συγκεκριμένα το «Gorillas in the Midst», το «London Pirate Radio» και πιο πρόσφατα, το «Detroit Lives» που παρουσιάζει ο γοητευτικός Johnny Knoxville, o συν-δημιουργός του «Jackass». Είμαι πολύ περήφανη που έπαιξαν αυτές οι ταινίες μου στο CNN.com. Νομίζω ότι οι γονείς μου τελικά κατάλαβαν τι δουλειά κάνω αφού είδαν τα ντοκιμαντέρ εκεί.
Ο επόμενος στόχος μου είναι να σκηνοθετήσω μια μεγάλου μήκους ταινία τρόμου. Λατρεύω το είδος, πραγματικά αντανακλά το υποσυνείδητό μας σαν όνειρο, σχεδόν σαν παραίσθηση. Είναι αστείο που οι δυο γάτες μου ονομάζονται Mario Fulci -από τους Mario Bava και Lucio Fulci, τους αγαπημένους μου Ιταλούς σκηνοθέτες- και Kontessa Bathory, από τη διαβόητη δολοφόνο.
Εμπνέομαι από τους εφιάλτες εδώ και πολύ καιρό. Και όσο προσποιητό κι αν ακούγεται, μου αρέσουν οι γκόθικ ιστορίες, ο αποκρυφισμός και να επισκέπτομαι νεκροταφεία. Είναι πολύ ήρεμα και γαλήνια και μου επιτρέπουν να γνωρίσω τον εσωτερικό μου κόσμο. Οι πιο πολλοί το θεωρούν νοσηρό, αλλά στην πραγματικότητα είναι περισσότερο σιωπηλά συναρπαστικό. Υπάρχει ένα μυστήριο γύρω από όλο αυτό, μία αλληλουχία ζωής και θανάτου σε ένα μέρος όπου δεν θα έπρεπε να βρίσκεσαι. Και υπάρχει μια ενέργεια στο κοιμητήριο που δεν είναι τρομακτική ή σκοτεινή. Μου δημιουργείται μια θετική αίσθηση, μου θυμίζει πόσο σπουδαίο είναι να είσαι ζωντανός.
Άρχισα να γράφω ένα σενάριο βασισμένο σε προσωπικές εμπειρίες με τις ιστορίες του μυστικισμού που έχω μαζέψει όλα αυτά τα χρόνια, παίζοντας με τα όρια της λογικής.
Περνάω μεγάλες περιόδους βασανιστικής δημιουργικής αδράνειας όσον αφορά τη μουσική. Αλλά αναδρομικά συνειδητοποιώ ότι η μουσική είναι η μόνη σταθερά στη ζωή μου. Ένα δισκογραφικό συμβόλαιο ήταν το κίνητρο για να μετακομίσω στις ΗΠΑ τη δεκαετία του ’90. Και έχει σηματοδοτήσει την πλειοψηφία των ευτυχισμένων στιγμών της ζωής μου. Η πιο πρόσφατη συμμετοχή ήταν στο black metal/noise project HOLLOW του Mark McCoy, τραγουδιστή σε hardcore μπάντες, όπως οι Das Oath και Charles Bronson. Έπαιζα μπάσο. Μαζί επίσης διευθύναμε την cult hardcore εταιρία Youth Attack!, ένα από τα αγαπημένα μου επιχειρήματα τα τελευταία χρόνια. Μου αρέσουν πολύ τα συγκροτήματα που κυκλοφορούσαμε και κυρίως να στηρίζω τη νέα γενιά των hardcore μουσικών, που είναι επίσης εξαιρετικοί visual καλλιτέχνες, όπως ο Matt Adis των Salvation από τη Φιλαδέλφεια, ο Dan Rossiter από την Tampa, των διαλυμένων πια Cult Ritual, ο Ryan Lowry των Raw Nerve από το Σικάγο.
Δυστυχώς, για λόγους που δεν θέλω να αναφέρω, δεν διευθύνω πια την εταιρία, αλλά σχεδιάζω να φτιάξω έναν εκδοτικό οίκο με φανζίν και βιβλία, ο οποίος θα περιλαμβάνει δουλειά από αυτούς τους ανερχόμενους καλλιτέχνες.
Ο μεγαλύτερος φόβος μου είναι να αναγκαστώ να συμβιβάσω το δημιουργικό μου όραμα με τέτοιον τρόπο που θα το ελαττώσει σε μετριότητα.
Αν πιστεύω στην τύχη; Πιστεύω στην ιδέα του Carl Jung για τη διαχρονικότητα. Βρίσκω νόημα σε όλα τα συμβάντα ή τουλάχιστον προσπαθώ να βρίσκω μήνυμα και να αποκρυπτογραφώ συνήθειες. Ναι, η ευτυχία υπάρχει σε φευγαλέες ματιές και τη βρίσκεις στη δημιουργικότητα, την ολοκληρωτική αφοσίωση, τη συνεργασία και το πάθος. Είναι η ανησυχία που σε κάνει να θέλεις να ξυπνήσεις το πρωί ή να μην κοιμηθείς το βράδυ επειδή έχεις υπερβολική έμπνευση.
Η αγάπη είναι δημιουργικός καταλύτης. Δυστυχώς, όσο μεγαλώνω γίνεται όλο και πιο δύσκολο, επειδή υπάρχουν περισσότερα να χάσω. Καθώς ο χρόνος και η ενέργειά μου όλο και ελαττώνονται, είμαι περισσότερο προσεκτική σε ποιον τα επενδύω. Ακούγεται φρικτό; Δεν θέλω να παρεξηγηθώ, μου αρέσει να είμαι σε σχέσεις και θεωρώ ότι οι αγαπημένοι μου εραστές είναι επίσης και οι καλύτεροι δημιουργικοί μου σύντροφοι. Ίσως είμαι σε μια μεταβατική περίοδο αυτή τη στιγμή και αρκετά διστακτική να δεσμευτώ…
Η ζωή μ’ έχει διδάξει ότι μπορούμε να καθορίσουμε τις δικές μας πραγματικότητες εάν είμαστε αφοσιωμένοι και οι προθέσεις μας είναι ξεκάθαρες. Οι ικανότητες είναι δύναμη. Πρέπει να είμαστε ασυγκράτητοι και να μην απολογούμαστε σε κανέναν.
Ευτυχία είναι να πραγματοποιώ τους στόχους μου χωρίς να θυσιάσω τις αρχές μου και να μου αναγνωρίζουν τη δουλειά που κάνω. Για να είμαι ειλικρινής, μου αρέσει να έχω θαυμαστές.
Η Θάλεια Μαύρος σκηνοθέτησε το «You» των Creep που έκανε χθες το βράδυ πρεμιέρα στο Pitchfork.
http://pitchfork.com/tv/#/music-videos/1675-creep/2695-you-ft-nina-sky/
Οι αποκλειστικές εικόνες από τα γυρίσματα υπάρχουν εδώ.