Ο επαναστάτης-θρύλος της Γαλλίας, ο φοιτητής του Μάη του '68 που ήταν μέλος της Αναρχικής Ομοσπονδίας, είναι σήμερα υπέρμαχος του καπιταλισμού και θέλει να ψηφίσει το νέο Ευρωπαικό Σύμφωνο τον Σεπτέμβριο στη γαλλική βουλή.
Σήμερα είναι ευρωβουλευτής και αντιπρόεδρος της ομάδας των Πρασίνων στη γαλλική βουλή. Δηλώνει υπέρμαχος «της οικολογίας που λαμβάνει υπόψιν την οικονομία της αγοράς για να την διορθώσει». Στο θερινό συνέδριο των Οικολόγων Πράσινων που έγινε προ ημερών στο Πουατιέ της Γαλλίας κόντεψε να πιαστεί στα χέρια με τους ομοιδεάτες του, τους αποκάλεσε «ηλίθιους», εξύβρισε δημόσια την Πράσινη υποψήφια για την Προεδρία της Δημοκρατίας Εύα Ζολί λέγοντάς της ότι δεν καταλαβαίνει από πολιτική και «κομμάτιασε» την υπουργό των Πρασίνων Σεσίλ Ντιφλό μιλώντας για «λύσσα να πάρει υπουργείο» !
«Είμαστε στη Βουλή και στη Γερουσία αλλά στην κοινωνία δεν υπάρχουμε πια. Οι θεσμικές μας επιτυχίες δεν συνοδεύονται από δυναμική μέσα στην κοινωνία. Η εικόνα μας έγινε αποκρουστική. Αποτύχαμε ακριβώς εκεί όπου θέλαμε να ξαναδώσουμε ελπίδα κάνοντας μια άλλη πολιτική. Σήμερα εκπροσωπούμε την αβάσταχτη ελαφρότητα του αριβισμού» δήλωσε για τους Οικολόγους Πράσινους στην εφημερίδα Liberation και πρόσθεσε :
«Το πιο αποκρουστικό είναι η λύσσα για ένα υπουργείο, όταν βλέπω τη Ντιφλό να κουνάει το στυλό και να λέει ότι δεν θα ψηφίσει ποτέ νόμο της κυβέρνησης αν δεν αποσυρθούν τα πυρηνικά και μετά φυσικά να ψηφίζει, ε, αυτό είναι καταστροφή για τους Πράσινους».
Γιατί ο Ντάνυ είναι έξω φρενών ; Πώς έφτασε να διαπληκτίζεται τόσο έντονα με τους ομοιεδεάτες του και να απειλεί ότι θα εγκαταλείψει το κόμμα ; Αλλά, επί της ουσίας, πως μπορεί ένας πρώην επαναστάτης να συμφωνεί με τα μέτρα λιτότητας και να δηλώνει υπέρμαχος του καπιταλισμού, της παγκοσμιοποίησης και της οικονομίας της αγοράς ;
Ο λόγος της διαφωνίας με τους Οικολόγους Πράσινους είναι το Ευρωπαικό Σύμφωνο Σταθερότητας το οποίο περιλαμβάνει και τον «κανόνα χρυσού» και θα έρθει προς ψήφιση στη γαλλική βουλή, από την σοσιαλιστική κυβέρνηση, τον Σεπτέμβριο. Οι γάλλοι Πράσινοι θέλουν να καταψηφίσουν, ο Κον Μπεντίτ διαφωνεί. Και όπως πάντα διαφωνεί με βαριές λέξεις, χειρονομίες, ισχυρά επιχειρήματα και ηχηρό τρόπο.
«Οικονομικά δεν θεραπεύει κανείς το έλλειμμα με ένα φάρμακο ακόμη χειρότερο. Χρειαζόμαστε περισσότερη ευρωπαική πολιτική για να επιτεθούμε στις χρηματαγορές, και αυτό το Σύμφωνο είναι μια αρχή» δηλώνει ο Κον Μπετίτ. Και συμπληρώνει :
«Δεν μπορεί οι Πράσινοι να συμμετέχουν στην κυβέρνηση και να παριστάνουν τον Μελανσόν» κάνοντας αναφορά στον επικεφαλής του αριστερού γαλλικού κόμματος Ζαν Λυκ Μελανσόν ο οποίος αντιτίθεται σε κάθε μέτρο λιτότητας. Πιστεύει ότι οι Οικολόγοι Πράσινοι πρέπει να αποδεχθούν την συμμετοχή τους στην εξουσία και να στηρίξουν τη σοσιαλιστική κυβέρνηση στις δύσκολες αποφάσεις.
Αντίθετα, οι ομοιδεάτες του Πράσινοι βρίσκονται σε σύγχιση. Ο ένας, υπουργός στην κυβέρνηση Ολάντ, πιστεύει ότι η συμμετοχή στην εξουσία είναι ένας καλός τρόπος για να διατηρήσουν οι Πράσινοι την ανεξαρτησία του λόγου τους και ταυτόχρονα να συναποφασίζουν. Ο άλλος πιστεύει ότι οι Πράσινοι πρέπει καμιά φορά «να λερώνουν τα χέρια τους» και όχι μόνο να καταγγέλουν. Ο τρίτος εκτιμά πως το πρόβλημα είναι να καταλάβουν οι Οικολόγοι Πράσινοι αν η παρουσία στην κυβέρνηση βοηθάει ή «αν απλά γλιστράμε στη μπουρζουαζία», κάποιος άλλος διερωτάται αν οι Πράσινοι κινδυνεύουν να πνιγούν μέσα στις θεσμικές διαδικασίες, ένας θέτει το ερώτημα αν οι Οικολόγοι Πράσινοι «θα χάσουν την ψυχή τους» από την ώρα που συμμετέχουν στην κυβέρνηση και εξέλεξαν βουλευτές . «Εγώ αρνούμαι να είμαι παρών μόνο και μόνο για να «πρασινίσω» τη σοσιαλιστική κυβέρνηση», απαντάει άλλος.
Ταραγμένος βίος
Ο Ντανιέλ Κον-Μπεντίτ γεννήθηκε το 1945 στο Μοντωμπάν στη νότια Γαλλία από πατέρα Γερμανοεβραίο και μητέρα Γαλλίδα. Θα επιλέξει σε ηλικία 18 ετών την γερμανική υπηκοότητα για να αποφύγει την στρατιωτική θητεία.
Αρχικά μέλος της Αναρχικής Ομοσπονδίας την οποία θα εγκαταλείψει με μια ομάδα συμφοιτητών του στο πανεπιστήμιο της Ναντέρ του Παρισιού για να ενταχθεί στο κίνημα «Μαύρο και Κόκκινο». Από τους πρωταγωνιστές των γεγονότων του Μάη του '68 θα εκδιωχθεί από το γαλλικό έδαφος και θα του απαγορευτεί η είσοδος μέχρι το 1978. Τα γεγονότα δεν του επέτρεψαν να κάνει ποτέ σπουδές. Στη Γερμανία εργάστηκε ως βοηθός νηπιαγωγός και στη συνέχεια στο βιλιοπωλείο Καρλ Μαρξ, στη Φραγκφούρτη. Δηλώνει συγγραφέας και δημοσιογράφος.
Το 1984 θα ενταχθεί στους Γερμανούς Πράσινους. Το 1989 θα εκλεγεί αντιδήμαρχος Φρανκφούρτης και το 1994 ευρωβουλευτής. Το 1999 θα ηγηθεί της ευρωλίστας των Γάλλων Πράσινων αλλά το 2004 θα επανεκλεγεί στη Γερμανία. Από το 2002 είναι συν-πρόεδρος, μαζί με την Μόνικα Φρασόνι, της κοινοβουλευτικής ομάδας Πρασίνων στο Ευρωκοινοβούλιο.
Δέχεται κριτική
Από τον Μάη του '68 ως σήμερα κύλησε πολύ νερό στον Σηκουάνα. Σήμερα δηλώνει «κοινωνικο-φιλελεύθερος», υποστηρίζει την ιδιωτικοποίηση ορισμένων δημοσίων υποδομών και οι απόψεις του αυτές τον απομακρύνουν από τους Οικολόγους Πράσινους που πιστεύουν ότι το φιλελεύθερο δόγμα δεν είναι συμβατό με τη δική τους ιδεολογία. Το περιοδικό των Οικολόγων La Decroissance παρουσιάζει συχνά τον Κον Μπεντίτ σαν «οικο-ταρτούφο» και τον περιγράφει ως εξής :
«Εχει το χρώμα της επανάστασης, την οσμή της επανάστασης, τη γεύση της επανάστασης αλλά δεν είναι επανάσταση. Είναι η κλασική καπιταλιστική ιδεολογία με ένα χαμογελαστό και αχτένιστο προσωπείο. Ενα καλό προιόν μάρκετινγκ».
O,τι και να λένει οι ομοιεδεάτες του, ο άνθρωπος ανήκει στην κάστα εκείνων που μπαίνουν στην Ιστορία ενόσω ζουν. Μιλάει με τα εντόσθιά του, μπορεί να ουρλιάζει για μια άποψη σε τηλεοπτικό πάνελ, χειρονομεί σαν αιώνιος έφηβος.
Οσο τον θαυμάζουν άλλο τόσο τον μισούν. Τον καταγγέλουν ότι κατέληξε «δικηγόρος του καπιταλισμού» ή άνθρωπος που το σύστημα χρησιμοποιεί για να περάσει ευκολότερα τα μέτρα εναντίον των πολιτών. Του προσάπτουν ότι μπήκε στο κόμμα των Πρασίνων από καιροσκοπισμό, ότι η πορεία του τον φέρνει σιγά-σιγά κοντά σε μια «μη ενοχική Δεξιά», ότι είναι υμνητής της παγκοσμιοποίησης,αγαπημένο παιδί των Μίντια, ότι βασίζεται «σε επιφανειακά επιχειρήματα και σε απάτη που υπηρετούν στην πραγματικότητα το υπερ-εγώ του» !
Στην πραγματικότητα ο «κόκκινος Ντάνυ» είναι μια μη τυπική προσωπικότητα που ενοχλεί όχι μόνο την πολιτική τάξη της Γαλλίας αλλά όλης της Ευρώπης. Είναι καταρχήν ένα πρόσωπο με μυστική ζωή. Εβραίος, Γερμανός γεννημένος στη Γαλλία, μεγαλωμένος ανάμεσα σε διανοούμενους του Παρισιού και του κόσμου, δεν μυεί ποτέ κανέναν στην προσωπική του ζωή.
Για τους περισσότερους παραμένει ένα σούπερ προιόν των Μίντια αφού επιμένει να εκπλήσσει με εναλλαγές, οπισθοδρομήσεις, μπρος-πίσω ιδεολογικά και συνεχείς μεταμορφώσεις.
Ο Μάης του '68
Μπήκε στο πολιτικό πάνθεον της Γαλλίας τον Μάιο του '68 όταν ξεκίνησαν από την Ναντέρ οι φοιτητικές διαδηλώσεις και ο Κον Μπεντίτ γίνεται γνωστός στον Τύπο. Ο φοιτητής γίνεται εκπρόσωπος του κινήματος και γρήγορα μπαίνει στη μαύρη λίστα της κυβέρνησης. Η αστυνομία εκκενώνει το κτίριο και ο Κον Μπεντίτ, ακολουθούμενος από άλλους φοιτητές καταλαμβάνει το κτίριο της Σορβόνης, στο κέντρο του Παρισιού. Επιστρέφοντας από ένα σύντομο ταξίδι στη Γερμανία ανακαλύπτει ότι έχει απαγόρευση εισόδου στη χώρα. Βάφει τα μαλλιά του και κατορθώνει να εισέλθει στο γαλλικό έδαφος κρυφά, μπαίνει στη Σορβόνη και θεοποιείται. Λανσάρει το σύνθημα «Είμαστε όλοι Εβραίοι Γερμανοί» και ο Τύπος του κολλάει το παρατσούκλι «Ο κόκκινος Ντάνυ».
Αναγκάζεται να εγκατασταθεί στη Γερμανία και συνδέεται στενά με τον Γιόσκα Φίσερ. Μαζί συχνάζουν στους κύκλους των αναρχικών της Φραγκφούρτης, καταλαμβάνουν κτίρια και κάνουν διαδηλώσεις σε επιχειρήσεις. Το 1981 ο Κον Μπεντίτ διακόπτει με τους αναρχικούς κύκλους και γίνεται μέλος των Πρασίνων της Γερμανίας και αργότερα εκλέγεται βουλευτής. Το 1986 δημοσιεύει το βιβλίο «Την αγαπήσαμε πολύ την Επανάσταση». Είναι η πορεία προς τον πολιτικό ρεαλισμό.