Κάποιος ή κάποιοι, αυτή ή κάποια άλλη στιγμή της ημέρας, σε κάποιο ή σε κάποια σημεία του πλανήτη μόλις είπαν, λένε ή ή πρόκειται να πουν κυριολεκτικά την τελευταία τους λέξη, προτού αφήσουν την εξίσου τελευταία πνοή τους από φυσικά γηρατειά ή άλλα αίτια, κάτι το οποίο είτε γνωρίζουν είτε δεν γνωρίζουν, για να πάψουν την αμέσως επόμενη στιγμή να υπάρχουν.
Τα πάντα σε αυτόν τον κόσμο είναι καρποί της τυχαιότητας και του ανυπολόγιστου. Τα πάντα είναι εν δυνάμει (το που, το πότε, το ποιος) εκτός από ένα πράγμα: τη βεβαιότητα ότι άσχετα από το που, το πότε και το ποιος, η στιγμή του θανάτου θα φτάσει, ανένδοτη, τελεσίδικη, απόλυτη για να καταργήσει κάθε άλλη στιγμή.
Το σκάνδαλο που λέγεται «θάνατος»: αυτή η αφόρητα απόλυτη πραγματικότητα στην οποία είμαστε εκ γενετής αφιερωμένοι και δίχως την προοπτική της οποίας δεν θα αντέχαμε ούτε για μια στιγμή τον εαυτό μας.
Αυτό το συμβάν, για το οποίο δεν μπορούμε να μιλήσουμε, καθώς δεν ανήκει στην τάξη της ζωής, είναι την ίδια στιγμή η αρχή της ζωής, εκείνο ενάντια στο οποίο η τελευταία οργανώνεται, βλασταίνει και αναπτύσσεται.
Οργανωμένη ζωή υπάρχει μονάχα εκεί όπου διαφεντεύει κάποια απειλή. Και η απειλή είναι πάντοτε μία. Όλες οι άλλες είναι απλές εκδοχές αυτής της απώτατης μίας και μοναδικής, επειδή ακριβώς έρχεται μία φορά, μια για πάντα για να σημάνει το ποτέ ξανά, τη διακοπή της επανάληψης.
Ωστόσο, πάντα υπάρχει περιθώριο πριν αυτό επέλθει. Πάντα υπάρχει περιθώριο μέχρι να μην υπάρχει περιθώριο. Πάντα υπάρχει χώρος και χρόνος πριν εξαντληθούν ο χώρος και ο χρόνος.
Καθώς, όμως, υπό κανονικές συνθήκες, είναι αδύνατον να γνωρίζεις το πότε θα συμβεί το συμβάν των συμβάντων που θα σηματοδοτήσει την παύση κάθε άλλου συμβάντος, δεν μπορείς παρά να επιλέξεις μεταξύ δύο οδών: είτε να αφήσεις το θάνατο να περιπέσει στη λήθη, πιάνοντάς σε εξ απίνης, είτε να αποφασίσεις να ζήσεις υπό τον αστερισμό του, διατηρώντας τον πάντοτε ζωντανό μέσα στον ίδιο τον πυρήνα της ζωής. Δηλαδή, να αποφασίσεις να βλέπεις και να βιώνεις τα πράγματα είτε υπό την προοπτική της αιωνιότητας, είτε υπό την άλλη της περατότητας.
Η τρέλα του είτε-είτε... Είτε πράξεις το ένα είτε πράξεις το άλλο, το αποτέλεσμα θα είναι το ίδιο και το αυτό.
Πρόκειται για κατάσταση τόσο δραματική που κάθε δραματική αντίδραση καταντάει γελοία. Κωμωδία: αυτό είναι το σωστό έργο που πρέπει να παίζεται ενώπιον της κοντινής ή μακρινής προοπτικής του θανάτου. Διακωμώδηση και παρωδία, επιτάχυνση και λήθη.
Η σοβαρότητα και η μεταφυσική βαρύτητα απέναντι στο γεγονός του θανάτου είναι στρατηγικά όπλα ελέγχου και συγκράτησης του χάους που θα δημιουργούνταν αν κάποτε η ανθρωπότητα συνειδητοποιούσε έστω και για μια στιγμή την κωμικότητα της ανθρώπινης κατάστασης, αποφασίζοντας να ζήσει εις το εξής ως εάν να μην υπάρχει αύριο.
Αν είναι να πεθάνει κανείς, τουλάχιστον ας πεθάνει από τα γέλια... Αυτό θα ήταν το σύνθημα μιας ανθρωπότητας που θα είχε εξαρχής δεχτεί ότι είναι ήδη-πάντοτε νεκρή. Κάθε νόημα, κάθε σημασία, κάθε νόρμα, κάθε κανόνας και νόμος, κάθε ηθικός κώδικας, κάθε έννοια του σκοπού θα πήγαιναν περίπατο, δίνοντας αφορμή για την πραγμάτωση του μεγαλύτερου πάρτι που θα είχε ποτέ στηθεί στο σύμπαν, σε απόλυτη εναρμόνιση με αυτό και τις χαοτικές δυναμικές του.
Μία κατάσταση, ωστόσο, πολύ ιδανική για να είναι εφικτή: διότι πάντα θα υπάρχουν υπολογιστικά στοιχεία που θα θέλουν να βάλουν τάξη στο χάος, κατασκευάζοντας νέες υπερβατικές αρχές και πολιτικές γραμμές οργάνωσης του χάους, διότι αυτός είναι ο δικός τους τρόπος να θωρακίζονται απέναντι στο μη ελέγξιμο και απειλητικό.
Είναι εκείνοι οι παράξενοι που πάντοτε χαλάνε το πάρτι, έχοντας το νου τους στην ένταση της μουσικής και τρέχοντας πίσω από τους μεθυσμένους για να μαζέψουν τα αποτσίγαρά τους.
Είναι εκείνοι που υπερισχύουν. Εκείνοι που θέτουν νόμους και καπηλεύονται τη ζωή, εκμεταλλευόμενοι το συμβάν του θανάτου, προς ίδιον όφελος. Καπιταλιστές της ζωής που κεφαλαιοποιούν τη δύναμή τους, προκαλώντας ηθικά χρέη και φοβίες.
Στο τέλος αυτοί επιζούν...