Πέρασαν οκτώ ολόκληρα χρόνια κι όμως μοιάζει σαν χθες. Σαν σήμερα, στις 13 Αυγούστου του 2004, η Αθήνα υποδεχόταν τον κόσμο ολόκληρο και μαζί του τους Αγώνες της 28ης Ολυμπιάδας, που μετά από 108 χρόνια απουσίας επέστρεφαν σπίτι τους...
Υπό τη σκηνοθετική «μπαγκέτα» του Δημήτρη Παπαϊωάννου, η Ελλάδα παρουσίασε μια εκπληκτική Τελετή Έναρξης γεμάτη από τις πανανθρώπινες ιδέες που γέννησε ο πολιτισμός της. Η θριαμβευτική είσοδος των τυμπανιστών που έπαιζαν στο ρυθμό της καρδιάς, ο διάλογος του χθες με το σήμερα και η φλόγα-κομήτης που άναψε τους πέντε ολυμπιακούς κύκλους φωτιάς μέσα στη θάλασσα του σταδίου, έδωσαν την καλύτερη εκκίνηση σε μια Τελετή που χαρακτηρίσθηκε «ονειρική».
Στη συνέχεια το χάρτινο καραβάκι με την ελληνική σημαία, έδωσε τη θέση του στον Κένταυρο και το τεράστιο κυκλαδικό εδώλειο που «έσπασε» για να γίνει αρχαϊκός κούρος και κλασσικό άγαλμα. Αμέσως μετά όλα τα κομμάτια προσγειώθηκαν στα νερά του Σταδίου ως άλλες Κυκλάδες, για να υποδεχθούν ένα ζευγάρι ερωτευμένων και από πάνω τους να ίπταται ο θεός Έρωτας βγαλμένος μέσα από τη Θεογονία του Ησιόδου.
Ο γαλάζιος έρωτας κινεί την «Κλεψύδρα» και η ιστορία 3.000 ετών ξετυλίγεται μπροστά στα μάτια όλης της ανθρωπότητας. Από την μινωϊκή Κρήτη, στην κλασσική Ελλάδα, το Βυζάντιο και την αναβίωση των πρώτων Ολυμπιακών Αγώνων στην Αθήνα το 1896.
Το βράδυ της 13ης Αυγούστου η Ελλάδα έδειξε ένα διαφορετικό πρόσωπο στον κόσμο: αυτό μιας χώρας δυναμικής, με πλούσια ιστορία, που μπορεί να κερδίζει στοιχήματα και να φιλοξενεί διεθνούς επιπέδου διοργανώσεις. Έδειξε πως είναι αντάξια του ονόματός της και των Ολυμπιακών Αγώνων που γεννήθηκαν εδώ.
Δυστυχώς εκείνη η ονειρική Αθήνα του 2004, οκτώ χρόνια μετά δείχνει να έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί. Η Ελλάδα των Ολυμπιακών Αγώνων έδωσε τη θέση της στην ύφεση, τη μιζέρια και την απελπισία. Σαν να ήθελε να μας θυμίσει πως είμαστε ταυτόχρονα ικανοί για το χειρότερο αλλά και το καλύτερο αποτέλεσμα.