«Τον κόσμο τον πρωτογνώρισα στη Ζάκυνθο, στο πατρικό μου σπίτι και στο μεγάλο του περιβόλι» γράφει το 1938 στα 70 του χρόνια ο Γρηγόριος Ξενόπουλος στην «Αυτοβιογραφία» του.
«Το Ξενοπουλέικο ήταν ψηλό, το ψηλότερο απ' όλα της γειτονιάς, κάτασπρο, δίπατο με ισόγειο και με τέσσερα μεγάλα παράθυρα, από δύο σε κάθε πάτωμα προς τον δρόμο. Οι κομψές γρίλιες τους ήταν άσπρες... Το σπίτι είχε αέρα και θέα. Δεν απείχε άλλωστε και πολύ από τη θάλασσα του Αμμου...».
Στην ίδια θέση, στη γραφική συνοικία της Φανερωμένης, όπου ο συγγραφέας, παιδί ακόμη, άκουγε τις «πολλές γλυκόλαλες καμπάνες» της, το πατρικό του σπίτι υπάρχει ακόμη, αλλοιωμένο βέβαια από τους σεισμούς και τα χρόνια και ξαναγίνεται Μουσείο .
Νηπιαγωγοί και εκπαιδευτικοί ανέλαβαν την πρωτοβουλία -σε συνεργασία με τη δημοτική αρχή- και κατόρθωσαν να λειτουργήσει και πάλι το Μουσείο Ξενόπουλου που από το 1999 παρέμεινε κλειστό, παρουσιάζοντας εικόνα απόλυτης εγκατάλειψης.
Το Μουσείο βρίσκεται στην οδό Γαήτα (στην ιστορική συνοικία της Φανερωμένης) και περιέχει προσωπικά είδη του συγγραφέα, χειρόγραφά του, εκδόσεις των έργων του, τεύχη του περιοδικού «Η Διάπλασις των Παίδων», διάφορα βιβλία, φυλλάδια, έντυπα, φωτογραφικό υλικό κλπ τα οποία εκτίθενται στο Μουσείο.
Επίσης, στα εκθέματα του περιλαμβάνονται αντικείμενα, έπιπλα, και σκεύη από το σπίτι της οικογένειας Ξενoπούλου, καθώς και διάφορα είδη σχετικά με την κόρη του συγγραφέα, Ευθαλία Ξενοπούλου-Νάτσιου και το σύζυγό της, Χριστόφορο Νάτσιο, γλύπτη.
Περίπου 1.000 επισκέπτες έχουν βρεθεί από την αρχή του καλοκαιριού στους χώρους του Μουσείου και έχουν περιηγηθεί στα εκθέματα του πρώτου ορόφου.