Ο Πάγκαλος τεκμηριώνει το «Ολοι μαζί τα φάγαμε» [αποσπάσματα]

Σε 175 ηλεκτρονικές σελίδες κυκλοφόρησε σήμερα το e-book του Θόδωρου Πάγκαλου «Μαζί τα φάγαμε». Ο πρώην υπουργός υπερασπίζεται με ρεαλισμό τη διαβόητη φράση του, δίνει στοιχεία για τα λεγόμενά του, τεκμηριώνει με αναλυτικά σχήματα τους αριθμούς και καταλήγει σε ένα συμπέρασμα: Ναι, τα φάγαμε όλοι μαζί.

«Η φράση «τα φάγαμε όλοι μαζί» σημαίνει ότι ένα μεγάλο τμήμα από εμάς -τον ελληνικό λαό- συμμετείχαμε με τον ένα ή τον άλλο τρόπο σε μη ορθολογικές πρακτικές και συμπεριφορές, στην πορεία του χρόνου, σε σχέση με τις δαπάνες και τα έσοδα του κράτους. Αυτό που λέμε «δημοσιονομική κρίση» είναι και δικό μας δημιούργημα... Οι πολίτες είτε με πράξεις, είτε με την εκπορευόμενη από την ενοχή απραξία τους, είτε απλά εκλέγοντας ακατάλληλα πολιτικά πρόσωπα για να διαχειριστούν τα κοινά, συμμετέχουν με συλλογικό τρόπο στη δημοκρατία και έχουν την ευθύνη των επιλογών τους...Φυσικά δεν έχουν όλοι το ίδιο μερίδιο ευθύνης, η ευθύνη ξεκινάει από πάνω προς τα κάτω».

Με διαγράμματα ο κ. Πάγκαλος διαγράφει την ιστορική πορεία του δημόσιου χρέους και των ελλειμμάτων από την ίδρυση του ελληνικού κράτους. Στη Μεταπολίτευση περιγράφει αναλυτικά την πορεία του χρέους από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή ως την κυβέρνηση Λουκά Παπαδήμου και υπογραμμίζει και τις ευθύνες της Αριστεράς:

«Η πλειοψηφία των βουλευτών της Αριστεράς όχι μόνο δεν πρότεινε και δεν βοήθησε στο πολιτικό και άρα κοινωνικό έργο αλλά αποτέλεσε φραγμό στις τεκμηριωμένες και σοβαρές προτάσεις των άλλων. Ολα αυτά τα χρόνια ουδέποτε εκπρόσωπος της Αριστεράς αντέδρασε σε προσλήψεις, σε αυξήσεις μισθών, σε θέσπιση επιδομάτων, σε αυξήσεις συντάξεων, σε κοινωνικοποιήσεις επιχειρήσεων, σε απεργιακές κινητοποιήσεις ή σε διαδηλώσεις...Αντίθετα, σε συζητήσεις και προτάσεις τους ήθελαν και άλλες, πιο πολλές ακόμα παροχές...»

Φάγαμε όλοι μαζί τα δανεικά

Με πίνακες και στοιχεία ο κ. Πάγκαλος κάνει έναν απλό υπολογισμό: στο 100% του δημοσίου χρέους των 350 δισ. ευρώ, ας πούμε, γράφει, ότι τα 20 δισ. πήγαν σε δωροδοκίες και διαφθορά, σε προμήθειες κ.λπ. Πού πήγαν τα υπόλοιπα; Πού πήγε το υπόλοιπο 94% του δημοσίου χρέους;

Κατά τον κ. Πάγκαλο πήγε σε σκανδαλώδεις μισθούς, σε υπερωρίες χωρίς αντίκρυσμα, σε εικονικές θέσεις εργασίας προϊσταμένων και διευθυντών, σε πληρωμές τεραστίων εφάπαξ και συντάξεων, σε προνοιακά επιδόματα-μαιμού.

Με διαγράμματα ο κ. Πάγκαλος σημειώνει επίσης τα ποσά της φοροδιαφυγής, την αυξημένη διαφθορά του δημοσίου και την παραοικονομία. «Πρόσφατη μελέτη για την παραοικονομία στην Ελλάδα υπολογίζει το μέγεθός της σε τουλάχιστον 52 δισ. ευρώ, ενώ σύμφωνα με στοιχεία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής η χώρα μας κατέχει την τελευταία θέση στη συγκέντρωση εσόδων από τον ΦΠΑ» γράφει.

Διαφθορά στην Ελλάδα

Παραθέτει στοιχεία για εκτεταμένη διαφθορά στο δημόσιο με πρωταθλητές τα Νοσοκομεία, τις Εφορίες, τις Πολεοδομίες, τις Νομαρχίες και το ΙΚΑ. «Θλίβομαι που το γράφω, αλλά η Ελλάδα φέρεται ως μια βαθιά διεφθαρμένη χώρα» λέει ο πρώην υπουργός και αναφέρεται αναλυτικά στις περιπτώσεις γιατρών του ΕΣΥ ή μισθωτών με πολλά εκατομμύρια αδήλωτα στην εφορία.

Επίσης, η εισφοροδιαφυγή, η φοροδιαφυγή επιβεβαιώνει τις πολλαπλές εστίες της γενικευμένης διαφθοράς και «ενισχύουν την άποψη ότι τα φάγαμε όλοι μαζί», όπως γράφει.

Ο κ. Πάγκαλος έχει συγκεντρώσει έναν εντυπωσιακό όγκο περιπτώσεων διαφθοράς στο δημόσιο (ΔΕΗ, τελωνεία, ΟΤΑ κ.λπ.) τις οποίες παραθέτει αναλυτικά. Ακόμη και τον ραδιοφωνικό σταθμό 9,84 βάζει στο στόχαστρο όπου «εκεί, πραγματικά, τα έφαγαν όλοι μαζί» όπως αναφέρει.

Από την τοιχογραφία της διαφθοράς δεν απουσιάζει η ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ, ο Οργανισμός Εργατικής Εστίας ενώ το βιβλίο περιέχει και φωτογραφίες με συνθήματα που έχουν γραφεί όπως «Μαζί τα φάγαμε, χώρια πεινάμε».

Το βιβλίο περιέχει ακόμη και δορυφορικές φωτογραφίες για αυθαίρετα από τη Μύκονο, τη Σαντορίνη, τη Ρόδο κλπ και αναφέρει ότι ορισμένοι επιτήδειοι έφταναν στο σημείο να επεξεργάζονται ψηφιακά τις φωτογραφίες προκειμένου να φυτέψουν αυθαίρετα ακόμη και εκεί που δεν υπήρχαν.

Η διαφθορά των πολιτικών

Φταίνε μόνο οι πολιτικοί για τη διαφθορά στην Ελλάδα; Οχι, απαντά ο Θεόδωρος Πάγκαλος και εξηγεί ότι «η πραγματική διαφθορά των πολιτικών ούτε υπήρξε ούτε θα είναι στο άμεσο μέλλον τουλάχιστον καθοριστικό φαινόμενο για την σημερινή οικονομική και πολιτική κατάσταση της χώρας».

Ο κ. Πάγκαλος εξηγεί ότι ακόμη και αν οι Ελληνες πολιτικοί ήταν πολύ πιο διεφθαρμένοι απ'ό,τι υποτίθεται ότι είναι δεν θα μπορούσαν ποτέ να εξαφανίσουν τα κολοσσιαία ποσά για τα οποία μιλάμε.

«Τα συνθήματα λοιπόν για τους «κλέφτες» της Βουλής, οι ηλιθιότητες τύπου «φέρτε πίσω τα λεφτά μας», μια μόνο δικαιολογία μπορούν να έχουν : την απύθμενη βλακεία και έλλειψη πληροφόρησης όλων όσων τα χρησιμοποιούν και βεβαίως δείχνουν ότι υπάρχουν στη χώρα μας πυρήνες σκοτεινοί, εχθρών της δημοκρατίας και του κοινοβουλευτισμού, κομμουνιστικής ή φασιστικής έμπνευσης οι οποίοι έχουν συμπέσει σε αυτήν την επιχειρηματολογία και τελικά βρέθηκαν να αγωνίζονται μαζί στο ίδιο πεζοδρόμιο με τα ίδια συνθήματα και την ίδια κατεύθυνση. Υπερεπαναστάτες αναρχικοί ή οπαδοί του ΣΥΡΙΖΑ και χρυσαυγίτες με τις κουκούλες τους αδελφωμένοι, είναι οι πρωτεργάτες ...» αναφέρει.

Ο κ. Πάγκαλος αποκαλεί «κόμματα της αρλούμπας και της μισαλλοδοξίας» τον ΣΥΡΙΖΑ, τους Ανεξάρτητους Ελληνες και τη Χρυσή Αυγή τα οποία, όπως λέει μεταβάλλουν τον λαό σε κραυγαλέο όχλο και «σε αποθέωση κρετινισμού» προκειμένου να κατισχύσουν στην εκλογική αναμέτρηση.

Απουσία ελέγχου

Ο κ. Πάγκαλος αναγνωρίζει ότι η αναποτελεσματικότητα των πειθαρχικών μηχανισμών ευθύνεται για την κατασπατάληση πόρων και την ατιμωρησία. Αναφέρει αναλυτικά περιπτώσεις γιατρών, υπαλλήλων πολεοδομίας, υπαλλήλων ΟΤΑ, υπαλλήλων Πανεπιστημίων, εκπαιδευτικών, προισταμένων οι οποίοι εμπλέκονται σε περιπτώσεις διαφθοράς αλλά δεν διώκονται.

Κοινοτικά κονδύλια

Ανω των 100 δισ. ευρώ εισέρρευσαν στην Ελλάδα τα τελευταία 15 χρόνια από την Ευρωπαϊκή Ενωση. Πού πήγαν; Αναλύονται χαρακτηριστικές περιπτώσεις διαφθοράς και κατασπατάλησης του χρήματος.

Επίλογος

«Θέλω να φαντάζομαι την Ελλάδα σε δέκα χρόνια από τώρα καλύτερη από ότι είναι σήμερα. Τι θέλουμε καλύτερο; Να έχουν οι πολίτες δουλειά, να μπορούν να ζουν με αξιοπρέπεια, να προοδεύουν και να μεγαλώνουν τα παιδιά τους με αισιοδοξία για το μέλλον, να έχουμε σωστό σύστημα εκπαίδευσης, υγείας, κοινωνικής ασφάλισης. Μπορούμε να κάνουμε και ακόμη περισσότερα. Να αναπτύξουμε ειδικούς κλάδους της οικονομίας, να δημιουργήσουμε πολλές νέες μικρέ επιχειρήσεις, να εξάγουμε τεχνογνωσία και να εισάγουμε μυαλά» καταλήγει ο κ. Πάγκαλος ο οποίος παραθέτει μια λίστα τι πρέπει να κάνει το κράτος για να συμβούν όλα αυτά και τι πρέπει να κάνουμε οι πολίτες.

«Επομένως η βελτίωση της ζωής μας στην Ελλάδα εξαρτάται σε τελική ανάλυση από εμάς τους ίδιους. Θα πρέπει να καταλάβουμε ότι θα πρέπει να τρώμε μόνο ό,τι παράγουμε. Και ότι όλοι θα πρέπει να παράγουμε και όχι να ζούμε εις βάρος των άλλων» είναι οι τελευταίες λέξεις του βιβλίου.

Χαρακτηριστικά αποσπάσματα

1. «Την 21η Σεπτεμβρίου 2010 μιλώντας στη Βουλή για το νομοσχέδιο "Κατάργηση και συγχώνευση υπηρεσιών, οργανισμών και φορέων του Δημοσίου Τομέα", σε μια εποχή που οι δρόμοι ήταν γεμάτοι από εξαγριωμένους διαδηλωτές που κράδαιναν πλακάτ ουρλιάζοντας προς τη Βουλή "Κλέφτες", αισθάνθηκα την ανάγκη όχι μόνο να υπερασπιστώ την κοινή λογική αλλά κυρίως να πω την αλήθεια ώστε η συζήτηση να επικεντρωθεί στο πραγματικό πρόβλημα.

Είπα: "Η απάντηση εις την κατακραυγή που υπάρχει εναντίον του πολιτικού προσωπικού της χώρας στο ''πώς τα φάγατε τα λεφτά;'' που μας ρωτάει ο κόσμος είναι αυτή: ''σας διορίσαμε. Τα φάγαμε όλοι μαζί, μέσα στα πλαίσια μιας σχέσης πολιτικής πελατείας, διαφθοράς, εξαγοράς και εξευτελισμού της έννοιας της ίδιας της πολιτικής".

Από το 2004 έως το 2008, αυξανόταν το ΑΕΠ κατά 3,5%, ενώ άλλο ένα 3,5% του ΑΕΠ δανειζόμασταν, δηλαδή ετήσιο πλεόνασμα 7%. Φτάσαμε στο σημείο της αδυναμίας πληρωμών. Πού πήγαν αυτά τα λεφτά κατά κύριο λόγο; Αυξήθηκαν κατά 50% οι δημόσιοι υπάλληλοι και διπλασιάστηκε ο όγκος των μισθολογικών υποχρεώσεων του δημοσίου".

Δεν μπορούσα να γνωρίζω βέβαια τις αντιδράσεις που θα δημιουργούσε αυτή μου η φράση ούτε είχα προσχεδιάσει μια συγκλονιστική παρέμβαση στο δημόσιο διάλογο για λόγους αυτοδιαφημιστικούς, προσωπικής προβολής ή εξαιτίας του "κυνισμού" τον οποίο διάφοροι μου απέδωσαν αργότερα.

Ούτε μπορούσα να φανταστώ την διαστροφή που θα επακολουθούσε, το μίσος και το πάθος που διέδιδαν με μια συντονισμένη ομοβροντία κακοήθη blogs, τυχάρπαστα λαθρόβια και "έγκυροι" δημοσιογράφοι των πιο μεγάλων εφημερίδων και σύσσωμο βέβαια το ραδιοτηλεοπτικό σύστημα. Δεν μπορούσα να φανταστώ επίσης το ενδιαφέρον που θα προκαλούσε πέρα από αυτή τη χυδαία και αποτρόπαια κορυφή του παγόβουνου που περιέγραψα, σε ευρύτατους κύκλους, σχολιαστές αλλά και στελέχη του ΠΑΣΟΚ που βρήκαν την ευκαιρία να μου επιτεθούν με το γνωστό συντροφικό ήθος που διέπει τις σχέσεις των μελών του ΠΑΣΟΚ μεταξύ τους. Ούτε μπορούσα να φανταστώ την βαθμιαία αποδοχή και αποκατάσταση της βασικής ιδέας, μια δικαίωση η οποία κυρίως τους τελευταίους μήνες έχει γίνει η κυρίαρχη τάση της κεντρικής συζήτησης που ξεκίνησε τότε και δεν σταμάτησε ποτέ μέχρι σήμερα.

Ενάμιση χρόνο μετά και πατώντας στη μεγαλύτερη μηχανή αναζήτησης του πλανήτη, το γνωστό σε όλους μας Google, τη φράση "Όλοι μαζί τα φάγαμε" θα πάρουμε πάνω από 940.000 σελίδες παραπομπής σε κείμενα και άρθρα που γράφτηκαν όλη αυτήν την περίοδο και πάνω από 230.000 παραπομπές σε φωτογραφίες. Δεκάδες χιλιάδες επίσης είναι οι προβολές του βίντεο από τη συνεδρίαση αυτή της Βουλής. Αυτά τα νούμερα, τα οποία είναι κοντά στο ένα εκατομμύριο δείχνoυν πως οι δημοσιογράφοι, ο κόσμος, τα blogs και γενικά η κοινωνία δεν άφησε να περάσουν έτσι αυτά τα λόγια και αναρωτήθηκε, έψαξε και ενδιαφέρθηκε να δει κατά πόσο και σε ποιο βαθμό είχε ο καθένας συμμετάσχει σε αυτό το φαγοπότι"...

2. «Τι μας συνέβη αλήθεια μετά το 2009; Τι οδήγησε δύο Πρωθυπουργούς που είχαν εξασφαλισμένη την δεδηλωμένη εμπιστοσύνη της Βουλής, τον Κωνσταντίνο Καραμανλή την 2η Σεπτεμβρίου 2009 και τον Γεώργιο Παπανδρέου την 11η Νοεμβρίου 2011 να εγκαταλείψουν αυτοβούλως την εξουσία και να προσφύγουν ο μεν πρώτος σε εκλογές αυτοκτονίας, ο δε δεύτερος σε μια λύση κυβερνητικής συνεργασίας που είναι προφανές ότι δεν μπορούσε να έχει μεγάλη ελπίδα ζωής; Πολλά μπορούν να λεχθούν αλλά όλα αυτά θα είναι δευτερεύοντα ή τριτεύοντα.

Το βασικό είναι ότι ξαφνικά, όπως γίνεται με ένα σεισμό ή ένα τσουνάμι, άλλαξε εντελώς το πλαίσιο της ζωής της καθημερινής ζωής, του μέσου Έλληνα πολίτη. Από τις αρχές της δεκαετίας του '60 οπότε χάρη στην οικονομική πολιτική του Κωνσταντίνου Καραμανλή υλοποιήθηκαν οι μεγάλες επενδύσεις στη μεταποιητική βιομηχανία, με την τσιμεντοβιομηχανία, τα ναυπηγεία, τα διυλιστήρια, τη χαλυβουργία, την μεταποίηση του αλουμινίου κι όλο το πλέγμα των μικρότερων βιομηχανιών και βιοτεχνιών που αυτές οι βασικές επενδύσεις επέφεραν, μέχρι και πριν από δύο χρόνια, η προοπτική του Έλληνα πολίτη ήταν ένας συνεχώς διευρυνόμενος ορίζοντας ανάπτυξης, αυξημένης κατανάλωσης, ένα μέλλον που για το μέσο, πάντα, πολίτη γιατί υπήρχαν βεβαίως και ομάδες του πληθυσμού που δεν συμμετείχαν πλήρως και δεινοπαθούσαν, ήταν ελπιδοφόρος.

Κάθε χρόνο ζούσαμε καλύτερα απ' ότι στο παρελθόν και υπήρχαν εύλογες ελπίδες ότι το μέλλον θα ήταν ακόμα καλύτερο. Αυτές οι διευρυμένες προοπτικές καθόριζαν τον πολιτισμό μας, έναν πολιτισμό, θα έλεγα, ανεμελιάς και προχειρότητας, διαμόρφωναν τις κοινωνικές μας σχέσεις που καθορίζονταν πια από την ταχύτητα και την πολυπλοκότητα. Δημιουργούσαν τη δυνατότητα αφομοίωσης των σύγχρονων τεχνολογικών εφαρμογών, μια μεγάλη κοινωνική κινητικότητα από την ύπαιθρο στην πόλη και ανάμεσα στις κοινωνικές ομάδες. Ήταν μια κοινωνία που εκινείτο και εκινείτο προς τα πάνω με αύξηση της συνοχής στο κέντρο, δηλαδή εκεί που διαμορφώνονταν οι μεσαίες αστικές ομάδες αλλά ταυτόχρονα και με διαφοροποίηση ανάμεσα στα άκρα της στους λιγότερο και περισσότερο πλούσιους.

Όπως θα αποδείξουμε στη συνέχεια η εξέλιξη αυτή στηριζόταν στη συστηματική προεξόφληση του μέλλοντος. Η ελληνική οικονομία δεν είχε την παραγωγικότητα και τους εξωτερικούς δείκτες που θα επέτρεπαν μια τέτοια αισιοδοξία. Το μέλλον προεξοφλείται με το δανεισμό. Κάθε χρόνο η συνολική δαπάνη του ελληνικού κράτους που μετέφερε με τον τρόπο αυτό ευημερία στο κοινωνικό σύνολο με ποικίλες και διάφορες παροχές ήταν μεγαλύτερη από τα έσοδα.

Η διαφορά αυτή καλυπτόταν από ένα συνεχώς αυξανόμενο εσωτερικό και εξωτερικό δανεισμό. Το έλλειμμα μεγάλωνε, κατά εποχές σταθεροποιείτο, αλλά η γενική του τάση ήταν αυξητική και βεβαίως αυτό όλο τροφοδοτούσε ένα συνεχώς αυξανόμενο χρέος. Αυτή η θανάσιμη δυναμική οδήγησε στη στιγμή που η παγκόσμια αγορά συνδύασε το χρέος και το έλλειμμα, το ύψος αν θέλετε των υδάτων της λίμνης και τη ροή του ποταμού που χυνόταν σ' αυτή, και έβγαλε το συμπέρασμα ότι επίκειται πλημμύρα και κατακλυσμός. Κι εκεί δεν σταμάτησε να μας δανείζει όπως αφελώς μερικοί ισχυρίζονται, απλώς αποφάσισε να μας δανείζει με επιτόκια που αυτή η επικίνδυνη και δυσβάστακτη κατάσταση συνεχώς διευρυνόμενων ελλειμμάτων και ενός χρέους που γιγαντωνόταν, δημιουργούσε. Το μέλλον πλέον ήταν ζοφερό: δυσθεώρητα επιτόκια και συνεχής διεύρυνση του χρέους και των ελλειμμάτων"...