Φρένο σε απολύσεις βάζει ο Αρειος Πάγος κρίνοντας ότι η απόλυση πρέπει να είναι το έσχατο μέσο του εργοδότη κατά την άσκηση του διευθυντικού του καθήκοντος. Εκρινε άκυρη την απόλυση εργαζόμενης 53 ετών σε αλυσίδα πολυκαταστημάτων με αιτιολογικό που δίνει ελπίδα σε πολλά άτομα που βρίσκονται σε παρόμοια θέση.
Η εν λόγω εργαζόμενη απελύθη προ 4ετίας, διότι είχε διαφωνίες και προβλήματα συνεργασίας στις βάρδιες και το κυλιόμενο ρεπό και η εταιρεία θεωρούσε ότι κακώς εργαζόταν κυρίως τα πρωινά, αλλάζοντας συχνά τις εγκρινόμενες απογευματινές βάρδιες με σχετικά διευθυντικά σημειώματα.
Ο Αρειος Πάγος με την απόφασή του δέχτηκε ότι η εταιρεία προκειμένου να αντιμετωπίσει προβλήματα βαρδιών κατέφυγε στην απόλυση, που είναι το έσχατο μέσο κατά την άσκηση του διευθυντικού δικαιώματος. Και δεν έλαβε υπόψιν της την 16ετή υπηρεσία της εργαζόμενης, την ηλικία της (53 ετών, 3 παιδιά) και το γεγονός ότι απέμειναν μόνο 7 χρόνια για να θεμελιώσει δικαίωμα πλήρους σύνταξης.
Σύμφωνα με τον Αρειο Πάγο ο εργοδότης θα μπορούσε να αντιμετωπίσει το πρόβλημα με ηπιότερα μέσα (επίπληξη, πρόστιμο, αλλαγή θέσης κ.λπ.) και η καταγγελία της σύμβασης εργασίας αποτελεί υπέρβαση των ορίων της καλής πίστης, ελέγχεται ως καταχρηστική και συνεπώς θεωρείται άκυρη.
Σύμφωνα με τον Αρειο Πάγο ο εργοδότης δεν είναι υποχρεωμένος να επιλέξει την επιβολή μιας πειθαρχικής ποινής αντί της απόλυσης. Ομως τα δικαστήρια, από την πλευρά τους έχουν δικαίωμα να εξετάσουν εάν η απόλυση είναι πρόσφορο και αναγκαίο μέτρο για να διασφαλίσει ο εργοδότης τα συμφέροντά του.
Κάτι που δεν προέκυψε στη συγκεκριμένη υπόθεση αφού η εργαζόμενη ήταν αποδοτική ως προισταμένη τμήματος πωλήσεων ειδών υγιεινής, είχε πάρει τιμητική διάκριση από την εταιρεία 1 χρόνο πριν από την απόλυση και μέχρι τέλους εισέπραττε μηνιαία 50 ευρώ ως πριμ αποδοτικότητας και παραγωγικότητας.
Ο Αρειος Πάγος στην απόφασή του καταλήγει επισημαίνοντας την ανάγκη να μην εξαντλείται η αυστηρότητα στις εργασιακές σχέσεις και να λαμβάνονται υπόψιν ορισμένα κοινωνικά κριτήρια.