Ο Λούκας Γιώρκας κατά τη διάρκεια της παραμονής του στη Γερμανία μίλησε για το πόσο θέλει να κάνει τους Έλληνες υπερήφανους με το τραγούδι του την ώρα που έψηνε σουβλάκια στο ρεπορτάζ του Star. Το ίδιο έκανε και η Κατερίνα Σουλιώτη λίγο μετά αλλά με το ένα χέρι, στο άλλο κρατούσε ένα μικρόφωνο για να μεταφέρει κάθε λεπτό τον παλμό του διαγωνισμού, δηλαδή να ουρλιάζει ελληνικές λέξεις στους ξένους απαιτώντας εκείνοι να τις επαναλάβουν εξ ακοής (γε-μπέ-κι-το;) για να γελάει ο Λιάτσος στο στούντιο (χα-χα-χα). Μετά όλοι έκατσαν και έφαγαν τα κρέατα με τα χέρια (λε-βί-ντιsh). Ο Κωνσταντίνος Ρήγος έλειπε από το ρεπορτάζ, εκείνος έκανε το χρέος του στην πατρίδα φορώντας καπέλο με στρας στον ράπερ για να ξεχωρίζει από τους άλλους που δεν ήταν ράπερ. Και με κάτι τέτοια περάσαμε στον τελικό.
Δεν είχαμε μεγάλες προσδοκίες στη Eurovision φέτος, γιατί στους ξένους είναι άγνωστος ο ρυθμός 9/8 ενώ εμείς τον ακούμε από τις 8μιση το πρωί στα ταξί τις καθημερινές και έτσι παρακολουθήσαμε τον τελικό του Σαββάτου χωρίς άγχος.
Tα πρώτα τραγούδια ούτε που τα θυμάμαι, κάθε χρόνο βγαίνουν πέντε europop τραγούδια για να μην πεθάνει το genre, μετά κάτι μπαλάντες σαν Μουλάν, μετά κάποιοι gay, μια κοντή, ένας άσχημος (δεν πέρασε η Dana ε; Την κακομοίρα), μια Ανατολικοευρωπαία που έκανε κάτι στην άμμο, κάποιοι άλλοι Ανατολικοευρωπαίοι που έκαναν τα δικά τους (κάτι τέτοια θα άκουγαν κρυφά με τα τρανζίστορ επί κομμουνισμού αυτοί και τα έχουν απωθημένα), κάτι μαλλιά όρθια, ο Λούκας που έχει στην ψυχή του τη φωτιά (πολύ κιτς αυτό με τις κολώνες από πίσω, γιατί δεν έβαλε τη Σαντορίνη, γιατί δεν έβαλε μια φάβα), και τόσες Aguilera που οδήγησαν στη ρηματοποίηση του ονόματος (πολύ αγκιλέρει αυτή η Λευκορωσίδα) και έτσι πέρασε η ώρα και έφτασε η πιο αγαπημένη στιγμή του διαγωνισμού: Οι βαθμολογίες. Και το πιο απολαυστικό κομμάτι αυτής: Τα πρόσωπα των παρουσιαστών που τις ανακοινώνουν.
Είναι η στιγμή απολαυστικού εθνικιστικού οχετού, που περιμένεις κάθε χώρα για να κανιβαλίσεις τους Ευρωπαίους, τον παρουσιαστή με το μεγάλο κεφάλι (το Σαν Μαρίνο είχε το μεγαλύτερο), μια αυστριακή Φράου Μπλούχερ, τον Βρετανό που θα κάνει υπεροπτικές σάχλες, μια Λεττονή ίδια με μια Εσθονή, τον Εβραίο που δεν θα έπρεπε να είναι στην Ευρώπη, αφού σταυρώσαν τον Χριστό σιγά μην ψήφιζαν εμάς, μια Καρντάσιαν σε στάση ¾ κότσο με ζβαρόφκι ντυμένη από τον Τίμη Παρίση και τον Κωστάλα (σύμβολο) να χαιρετάει σε όσες γλώσσες ξέρει και σε άλλες τόσες που βγάζει από το μυαλό του εκείνη τη στιγμή.
Αυτό το τελευταίο ήταν σοκ, γιατί ενώ είχαμε προετοιμαστεί να χαμογελάσουμε συγκαταβατικά στον παπούλη Αλέξη, βγήκε η Λένα Αρώνη και τρομάξαμε ότι θα αρχίσει να λέει στους Γερμανούς για τα χρέη μαυροφορεμένη και με φόντο την Ακρόπολη με σβησμένα φώτα. Ευτυχώς κράτησε στο ίδιο ύψος τον πήχυ ποιότητας του Κωστάλα και έδωσε 12άρι στη Γαλλία (ένας αχτένιστος κόο-ντε πααρ-τιρόο), αποδεικνύοντας ότι στην Ελλάδα βελτιώνεται και το γούστο και από Δευτέρα τα ταξί τέτοια θα παίζουν. Ε, μετά κέρδισε η Τζέι Λο της Λεωφόρου Βουλιαγμένης του Μπακού που θα την ξεχάσουμε σε 2 εβδομάδες.
Το καλύτερο πράγμα που έχει συμβεί ποτέ στον διαγωνισμό είναι η νίκη του Αζερμπαϊτζάν. Του χρόνου θα ζήσουμε τη Δυναστεία.
Κωνσταντίνος Βασιλείου