Στις 16 Αυγούστου κλείνουν 35 χρόνια από τον θάνατο του Ελβις Πρίσλει. Οπως κάθε χρόνο το Elvis Week στο Μέμφις του Τέννεσι θα γίνει τόπος μνήμης και αναμένονται εκατοντάδες χιλιάδες φαν και καλλιτέχνες προκειμένου να γιορτάσουν τη μνήμη του μεγαλύτερου αστέρα της ροκ μουσικής.
Η μικρή πόλη Μέμφις κατακλύζεται κάθε χρόνο από τις 10 ως τις 18 Αυγούστου με επισκέπτες αλλά και εκδηλώσεις : συναυλίες, εκθέσεις, ταινίες, αθλητικές εκδηλώσεις και συρροή αυτοκινήτων vintage, όλα τα στοιχεία που συνθέτουν την Αμερική του 20ού αιώνα συγκεντρώνονται εδώ με άξονα τον μεγάλο Ελβις. Η σημαντικότερη στιγμή είναι την παραμονή του θανάτου του, στις 15 Αυγούστου, όταν εκατοντάδες χιλιάδες κεριά ανάβουν στον λόφο του Γκρέισλαντ, όπου κατοικούσε ο Βασιλιάς, ενώ συναυλίες ροκ, τζακ, μπλουζ, κάντρυ και γκόσπελ ξεκινούν στον κεντρικό δρόμο Beale Street.
Αυτή η εβδομάδα του Αυγούστου δίνει την ευκαιρία να ανακαλύψει κάποιος την πόλη Μέμφις που θεωρείται λίκνο της μουσικής μπλουζ. Για να γνωρίσει κάποιος καλύτερα την ιστορία αυτής της λαικής αμερικάνικης μουσικής πρέπει να επισκεφθεί το Rock'n Soul Museum και τα Sun Studios στα οποία ο Ελβις έκανε δίσκο το τραγούδι που εκτόξευσε την καριέρα του That's Alright Mama.
Δεν υπάρχει μάλλον καλλιτέχνης στην ιστορία της μουσικής που να έχει πάρει τα χαρακτηριστικά ενός θρύλου σαν τον Ελβις Πρίσλευ. Το 1957 ο Πρίσλεϊ ήταν ο πιο διάσημος καλλιτέχνης σε όλο τον κόσμο. Αλλά και σήμερα, περίπου 4 δεκαετίες μετά τον θάνατό του, τον θρύλο Ελβις δεν τον έχει ξεπεράσει κανείς.
Ο Έλβις Άρον Πρίσλεϊ ξεκίνησε τραγουδώντας μουσική rockabilly για την εταιρεία Sun Studios, με πολλά κομμάτια ρυθμικής μπλουζ, γκόσπελ και κάντρι, ενώ ο συνδυασμός όλων αυτών των οδήγησε προς την καθαρή μουσική Ροκ εν ρολ. Επιτυχία γνώρισε όμως και με μπαλάντες αλλά και με κομμάτια κάντρι, μπλουζ, ποπ, φολκ, αγγίζοντας κάποιες στιγμές ακόμη και τη τζαζ. Μπορούσε να ερμηνεύσει πολλά είδη μουσικής, πάντα με την ίδια επιτυχία, χάρη στην ευέλικτη φωνή του.
Ο Έλβις Πρίσλεϊ κυκλοφόρησε 75 άλμπουμ ως το 1977 και υπολογίζεται πως μέχρι σήμερα έχουν πουληθεί πάνω από 1 δισεκατομμύριο αντίτυπα, περισσότερα από κάθε άλλο καλλιτέχνη. Πολλά από αυτά έγιναν χρυσά ή πλατινένια, ακόμη και περισσότερες από μια φορές. Εκτός αυτών, τιμήθηκε με 14 υποψηφιότητες για βραβείο Γκράμι, εκ των οποίων τρεις φορές ήταν νικητής.
Εκτός από την καριέρα του στη μουσική, ο Πρίσλεϊ εμφανίστηκε και σε 33 κινηματογραφικές ταινίες. Αν και δεν είχαν καλή υποδοχή από τους κριτικούς, ήταν ιδιαίτερα κερδοφόρες. Ακόμη, ιστορικές έχουν μείνει οι τηλεοπτικές εμφανίσεις του και τα ειδικά αφιερώματα.
Πέθανε πρόωρα το 1977 σε ηλικία 42 ετών από καρδιακή αρρυθμία, κυρίως λόγω της κακής διατροφής, των εξαντλητικών ωραρίων αλλά και των φαρμάκων που χρησιμοποιούσε σε μεγάλες ποσότητες. Παρόλα αυτά, μετά το θάνατο του, υπήρξε σύγχυση, ακόμη και φημολογία πως ο Πρίσλεϊ ζει έως και σήμερα.
Ακόμη και στη δεκαετία του '60, σε μια εποχή που ο ρατσισμός βρίσκονταν στο αποκορύφωμα του, ο Πρίσλεϊ πάντα έδειχνε την αγάπη του για την αφρο-αμερικανική μουσική και αναγνώριζε το πόσα οφείλει σε καλλιτέχνες όπως οι B. B. King, Arthur Crudup, Τζάκι Γουίλσον, Ρόμπερτ Τζόνσον, Ivory Joe Hunter και Fats Domino.
Έως και τα μέσα του 20ού αιώνα, οι μαύροι καλλιτέχνες είχαν ελάχιστες πωλήσεις δίσκων, βγάζοντας μόνο τα προς το ζην. Άλλα από τη στιγμή που ο Έλβις αγόρασε τη μουσική του Otis Blackwell και συνεργάστηκε με τον στιχουργό Κλοντ Ντιμίτριους, η μουσική βιομηχανία πέρασε σε μια νέα διάσταση.
Ουσιαστικά, η εκκλησιαστική μουσική γκόσπελ ήταν μια από τις κύριες επιρροές για τη μετέπειτα πορεία του Πρίσλεϊ και το κύριο θεμέλιο όλης της μουσικής του παιδείας.
Ο Βασιλιάς ενέπνευσε τραγουδιστές από πολλά μέρη του κόσμου να φτιάξουν τα δικά τους τραγούδια βασισμένα στη μουσική του Πρίσλεϊ. Το 1959 εμφανίζεται στο προσκήνιο ο Κλιφ Ρίτσαρντ, ο αποκαλούμενος και σαν "Βρετανός Έλβις" ενώ στη Γαλλία ο Τζόνι Χαλιντέι είχε τον τίτλο του "Έλβις της Γαλλίας". Παρόμοια συνέβη στην Ιταλία με τον Claude François και τον Bobby Solo. Όλοι τους ήταν φανερά επηρεασμένοι από τον νεαρό Πρίσλεϊ.
Την εποχή που άρχισαν να κάνουν την εμφάνιση τους και οι πρώτες ταινίες του, πολλοί ήταν αυτοί που μιμήθηκαν τον τρόπο με τον οποίο κινούνταν στη σκηνή ενώ όλο και περισσότεροι έφηβοι άρχισαν να υιοθετούν τον τρόπο με τον οποίο χτενιζόταν. Ένα μεγάλο κεφάλαιο έκανε την εμφάνιση του μετά το θάνατο του το 1977 και αυτό δεν ήταν άλλο από τους μίμους, τους ανθρώπους που προσπαθούσαν να τον μιμηθούν στα πάντα, από τη φωνή μέχρι την εμφάνιση του.
Το 1993 η μορφή του Πρίσλεϊ έκανε την εμφάνιση της σε γραμματόσημο των Αμερικανικών ταχυδρομείων ενώ το σπίτι του στο Μέμφις έχει χαρακτηριστεί εθνικό μνημείο.