Φαντάζομαι ότι οι Fleet Foxes έρχονται με την αύρα του σημαντικού ή του σοβαρού (σοβαροφανούς) ή του ενδιαφέροντος -όπως θέλετε ονομάστε το- μέσα στο 2011 για τη γενιά της αμερικάνας που για πολλά χρόνια ανέθρεψε το Uncut, αλλά και επίσης για τους νεαρούς οπαδούς του Pitchfork που δεν συγχώρεσαν ποτέ τον εαυτό τους επειδή δεν γεννήθηκαν την εποχή των Grateful Dead, και κουβαλάνε ένα απωθημένο με τη σκηνή του San Francisco και με τους Hippies γενικότερα.
Βέβαια, οι Fleet Foxes είχαν κερδίσει θετικά σχόλια και για το ντεμπούτο τους τρία χρόνια πριν και είχαν προκαλέσει ένα σχετικό χαμό και στη χώρα μας, κυρίως γιατί ένα από τα τραγούδια τους είχε το όνομα Mykonos –ξέρετε τώρα, είναι από τις λίγες φορές που αν δούμε κάποια ελληνική αναφορά στο εξωτερικό γελάνε και τα μουστάκια μας, συνήθως γελάνε οι ξένοι μαζί μας, αλλά αυτό είναι άλλο ανέκδοτο.
Αυτό που δεν μπορείς να αμφισβητήσεις σε συγκροτήματα όπως οι Fleet Foxes είναι ότι πρόκειται για εργάτες που δεν αστειεύονται όταν θέλουν να κάνουν μουσική. Μπορεί να παίζουν κάτι το τόσο παρωχημένο και παλαιομοδίτικο -αλλά όχι vintage- και να στο λουστράρουν σαν μια σύγχρονη άποψη. Δεν μπορείς να αρνηθείς ότι έχουν φωνητικές αρμονίες, όμορφες συνθέσεις που θα μπορούσαν να είχαν προκύψει και πριν 30 ή 40 χρόνια, αναφορές σε σπουδαία γκρουπ που όρισαν την ποπ του παρελθόντος σε ένα συνονθύλευμα που οι ίδιοι ονομάζουν με το βαρύγδουπο «baroque harmonic pop jams». Ο Brian Wilson, οι Band, ο Dylan κι ένα σωρό άλλοι γίνονται τα πρότυπα, όπως τους τα είχαν παρουσιάσει οι γονείς τους και το τηρούν με θρησκευτική ευλάβεια.
Το δυστύχημα όμως με τους Fleet Foxes είναι το ότι ενώ θα μπορούσαν να κυκλοφορούν δίσκους ισότιμους με τα πρότυπα τους, που άφηναν πίσω τους δισκογραφίες ικανές να λυγίσουν ράφια ολόκληρα, ακούγονται αποστειρωμένοι και λειψοί. Η μουσική τους ακούγεται περισσότερο σαν αποτέλεσμα πειράματος σε αποστειρωμένο εργαστήριο, παρά σαν κάτι με ψυχή.
Μπορεί να τους έχουν ονομάσει σαν άλλους «μουσικούς Μεσσίες» που πρεσβεύουν την επιστροφή του rock στην αθωότητά του, κάπου εκεί στα τέλη της δεκαετίας του 60, αλλά δυστυχώς μένουν αποκλεισμένοι στην παρελθοντολογία. Ούτε ένα ακόρντο αμφισβήτησης ή νεωτερισμού δεν χρησιμοποιούν. Μπορεί και να κάνουν καλά και να είναι ευτυχισμένοι μέσα στο δάσος της βροχής και να χορεύουν σαν νεοσαμάνοι δίπλα στο τότεμ της cheesy ψυχεδέλειας, αλλά προσωπικά δεν μου κάνουν.
Ευτυχώς ή δυστυχώς νεοψυχεδελικοί σαμάνοι έχουν εμφανιστεί άπειρες φορές από τα τέλη της δεκαετίας των ’60ς μέχρι σήμερα. Άλλους τους ακούω με προσοχή σε κάθε δίσκο που βγάζουν και για άλλους, αρκούν 5-10 δευτερόλεπτα ακρόασης. Δυστυχώς οι Fleet Foxes ανήκουν στην δεύτερη κατηγορία. Επειδή όμως άλλοι έχουν διαφορετική γνώμη από μένα φαντάζομαι ότι θα κερδίσουν μια θέση στη φετινή εικοσάδα της blogovision αλλά και μια θέση μέσα στους καλύτερους δίσκους της χρονιάς.
Άγγελος Κ.
Βρίσκονται κυριολεκτικά σε κάθε περιοδικό που ανοίγεις, σε όλα τα site του κόσμου -ακόμα και τα πιο mainstream- και μαζεύουν διθυράμβους για το νέο άλμπουμ τους "Helplessness Blues". Άλλους τους κάνουν να βαριούνται φρικτά. Γιατί όμως;