Εκτός από καλός ηθοποιός και τραγουδιστής ο Jack Black είναι και καλός πατέρας. Κι αυτή είναι μια πολύ ειλικρινής εξομολόγηση στην Guardian που τονίζει την «άλλη» πλευρά του, την πιο τρυφερή…
Οι γονείς μου ήταν μηχανικοί δορυφόρων που δούλευαν στο διαστημικό τηλεσκόπιο Hubble και χώρισαν όταν ήμουν 10. Υπάρχει κάτι στο διαζύγιο που ακόμα κι αν οι γονείς σου συνεχίζουν να σε αγαπούν, αισθάνεσαι ότι κάτι λάθος τρέχει με σένα. Αλλά πέρα απ’ αυτό, πέρασα μια καλή παιδική ηλικία. Οι γονείς μου με στήριζαν πολύ, εμένα και τις καλλιτεχνικές μου ανησυχίες. Ο πατέρας και η μητέρα μου ήρθαν σε κάθε σχολική παράσταση που έλαβα ποτέ μέρος. Όταν ήμουν 13, ζήτησα από τον πατριό μου να με πάει στις οντισιόν. Τώρα, ως γονέας αντιδρώ ανάλογα με την περίπτωση. Δεν έχω διαβάσει κάποιο βιβλίο για το πώς να είσαι καλός μπαμπάς, αλλά θα προσπαθώ πάντα να είμαι ειλικρινής με τα παιδιά μου… δεν ακούγεται ήδη σαν την πλήρη καταστροφή;
Ήμουν ένας πολύ ατίθασος και απρόσεκτος έφηβος. Τόσο πολύ, που νομίζω ότι είμαι τυχερός που είμαι ζωντανός. Τα αγόρια στην εφηβεία αισθάνονται αθάνατα. Είναι αυτό το αλλόκοτο μίγμα ορμονών και του ασχημάτιστου ακόμα εγκεφάλου. Συνήθως είναι παράφρονες. Θα έπρεπε να με έχουν βάλει φυλακή. Έπαιρνα ναρκωτικά και έκλεβα λεφτά απ΄ τη μάνα μου. Ήταν μια κακή περίοδος. Οδηγούσα άσκοπα στους δρόμους, οι στροφές στους λόφους του Χόλιγουντ ήταν η αγωνιστική πίστα μας, ήμασταν πέντε παιδιά που «έπιαναν αέρα» και ούρλιαζαν «Yeaaagh!». Διασκεδάζαμε, αλλά θα μπορούσαμε να καταλήξουμε σε τραγωδία. Τρομάζω στην σκέψη ότι μια μέρα τα αγόρια μου (ο Σαμ, τεσσάρων και ο Τόμας, δύο) θα γίνουν έφηβοι. Θα προσπαθήσω φυσικά να τους προστατέψω από τους κινδύνους της ατίθασης εφηβείας, αλλά πρέπει να τους αφήσεις να τριγυρίσουν για λίγο ελεύθεροι. Πρέπει να τους αφήσουν να εξερευνήσουν και να ζήσουν τις ζωές τους.
Η πατρότητα προσφέρει τρομερές ανταμοιβές. Τα παιδιά μου είναι μαγικά πλάσματα και τα αγαπάω τόσο που θα έδινα και τη ζωή μου γι’ αυτά. Αλλά είναι προκλητικό. Χρειάζεται πολύ ενέργεια. Όταν επιστρέφω σπίτι απ’ τη δουλειά χρειάζεται να περάσεις λίγο χρόνο μαζί τους –δεν μπορείς απλά να πας να δουλέψεις στον υπολογιστή. Χρειάζεται να τους δώσεις την προσοχή σου, να τους ακούσεις, να παίξεις μαζί τους παιχνίδια, κι αυτά τα τρελά παιχνίδια υποκρισίας χρειάζονται πολύ ενέργεια.
Δεν ξέρω αν τα παιδιά μου θα ακολουθήσουν τα βήματά μου. Τους αρέσει όμως να τραγουδάνε και να χορεύουν, τους αρέσει να επιδεικνύονται. Ο Σάμι έχει μουσική κλίση και του έχω ήδη αγοράσει μια κιθάρα. Είναι πολύ ταλαντούχος. Δεν πρόκειται να τον πιέσω ποτέ. Θα είναι ελεύθερος να είναι ο εαυτός του.
Είμαι λιγάκι αυστηρός. Πρέπει να λες «όχι άλλα γλυκά, φάγατε αρκετά. Όχι άλλη τηλεόραση, είναι ώρα για ύπνο. Είναι μία το πρωί!»
Μου πήρε χρόνια να αποκτήσω το κουράγιο που χρειαζόμουν για να μιλήσω στη γυναίκα μου την Τάνια, επειδή την ήξερα στο λύκειο, πριν από 20 χρόνια. Αλλά δεν της είχα μιλήσει ποτέ και φοβόμουν να της ζητήσω να βγούμε. Μου πήρε πολλά χρόνια. Ήταν τρελό που μου πήρε τόσο πολύ. Ήταν πάνταστο πίσω μέρος του μυαλού μου.
Μου αρέσει που είμαι παντρεμένος. Είμαι στο σπίτι συνέχεια με τη γυναίκα και τα παιδιά μου. Δεν βγαίνω έξω για άγριες νύχτες. Είναι πολύ μοναχικό να περνάει η ζωή σου χωρίς σύντροφο. Με άλλους ανθρώπους που είχα σχέσεις, αισθανόμουν μόνος ακόμα κι όταν ήμουν μαζί τους. Όταν βρήκαμε ο ένας τον άλλον ήταν το πιο προφανές πράγμα του κόσμου. Όταν είμαι με την Τάνια έχω αυτή την σπουδαία αίσθηση ότι μοιράζομαι εμπειρίες, ότι δεν είμαι μόνος μου στο σύμπαν επειδή έχω αυτή δίπλα μου. Είμαι λίγο ρομαντικός.