Μία πρόχειρη έρευνα στις διαδικτυακές βάσεις δεδομένων αρκεί για να αντιληφθεί κανείς πως μόνο στις ΗΠΑ έχουν καταγραφεί πάνω από 100 περιπτώσεις κατά συρροή δολοφόνων. Και πρόκειται μονάχα για τις πιο κραυγαλέες...
Μία εξίσου πρόχειρη έρευνα αρκεί, επίσης, για να αποκαλύψει ότι οι διασημότεροι αυτών είτε έχουν αποτελέσει αντικείμενο ενός μεγάλου αριθμού κινηματογραφικών ταινιών, είτε έχουν εμπνεύσει ένα μεγάλο κομμάτι της αμερικανικής ποπ κουλτούρας, κυρίως της μουσικής, μια που αυτή συνδέεται κατ' αμεσότερο τρόπο με την αισθητική και την ιδεολογία των underground ρευμάτων, είτε τέλος έχουν γίνει αντικείμενο λατρείας από χιλιάδες οπαδών, οι οποίοι οργανώνονται σε εθνικά ή διεθνή φαν-κλαμπς, ανάγοντάς τους σε πολιτισμικά icons και ινδάλματα (ας θυμηθούμε και τη δική μας περίπτωση του βιαστή Κυριάκου Παπαχρόνη, ο οποίος δεχόταν επί χρόνια στη φυλακή επιστολές λατρευτικού περιεχομένου από οπαδούς θηλυκού γένους).
Πρόκειται για εξαιρετικά σύνηθες στις ΗΠΑ φαινόμενο, το οποίο «φωτογραφίζει» ένα σημαντικό κομμάτι της αμερικανικής «ψυχής» και της ενδιάθετης ροπής της προς τη φετιχοποίηση των σκοτεινών πλευρών του ασυνειδήτου της, της τάσης της να δει τον εαυτό της ως άλλο, ως δολοφονικό κύριο Χάιντ, ή καλύτερα να δει τον άλλο στον πυρήνα του ίδιου του εαυτού της, τον ανεξέλεγκτο επικίνδυνο σωσία της.
Επιπλέον, ένα τέτοιο φαινόμενο σχετίζεται και με μία γενικότερη καπιταλιστική λογική πραγμοποίησης όλων των εκφάνσεων της επιθυμίας: ο καπιταλισμός έχει ερεθίσει σε τέτοιο βαθμό την επιθυμία που πλέον αυτή, μουδιασμένη από την υπερδιέγερση, αποζητά ολοένα και πιο ακραία ερεθίσματα για να μπορέσει να κορεστεί. Ολοένα και πιο ακραία φαινόμενα, ολοένα και πιο ακραιφνείς εικόνες, ολοένα και πιο σκληρά ακούσματα.
Στο ίδιο πλαίσιο εγγράφεται και η πρόσφατη περίπτωση του κατά συρροή δολοφόνου ή «μακελάρη του Κολοράντο»: ιδού πως ο διαταραγμένος νους που προέβη στη μαζική δολοφονία 12 ατόμων αρχίζει σιγά-σιγά να μετασχηματίζεται, υπό τη μυθοποιητική διαμεσολάβηση των media, σε icon. Και μόνο το γεγονός ότι δεν αποκαλείται πλέον με το όνομά του (Τζέιμς Χολμς), αλλά με ένα προσωνύμιο που δεν προσδιορίζει και τόσο ένα άτομο, αλλά μία κατάσταση, ένα συμβάν - σαν να μην πρόκειται για πραγματικό άτομο, σαν να μην είναι ένας από «εμάς» τους καθημερινούς ανθρώπους - μαρτυρεί τη διαδικασία σταδιακής μεταμόρφωσής του σε «σημείο» ή σύνολο σημείων, το οποίο εις το εξής μπορεί να κυκλοφορεί στην οικονομία των media και να επενδύεται με πολλαπλούς τρόπους.
Καθόλου δεν εκπλήσσει λοιπόν το γεγονός ότι τις τελευταίες ημέρες κάνουν την εμφάνισή τους στο διαδίκτυο ολοένα και περισσότεροι κυβερνοναύτες που αυτοαποκαλούνται «the Holmies», όπως λέμε «the Simpsons», υπονοώντας ένα είδος συγγένειας, ομοειδίας ή απλά αναπαραγωγής κάποιων στυλιστικών στοιχείων (έκφραση του προσώπου, στάση σώματος, ενδυματολογικές επιλογές) του δράστη Τζέιμς Χολμς.
Του αφιερώνουν σχέδια, ποιήματα, σχόλια εις ανάμνηση των κατορθωμάτων του. Ορισμένοι μάλιστα, περισσότερο φετιχιστές, φωτογραφίζονται με κόκκινα καρώ πουκάμισα (βλ. εικόνες), σαν εκείνο που φορούσε ο Χολμς το βράδυ της εισβολής του στον κινηματογράφο.
Πίνουν επιδεικτικά «Slurpees», το αγαπημένο ποτό του, ή φέρουν τατουάζ όπου αναγράφεται η λέξη «Holmies», δηλώνοντας την ένταξή τους στο νεότευκτο φαν-κλαμπ του.
Τις συζητήσεις τους μπορεί κανείς να τις παρακολουθήσει στην πλατφόρμα κοινωνικής δικτύωσης Tumblr, όπου η «λατρευτική» ομάδα περνάει το χρόνο της συζητώντας για τα επιτεύγματα του «θεού» της, τον οποίο αποκαλούν «μονάρχη», «καλλιτέχνη» ή «παρεξηγημένο άτομο», οι προθέσεις του οποίου δεν έχουν ακόμη κατανοηθεί, φέρνοντας στο νου τις μυθοποιητικές ατάκες του Μόργκαν Φρίμαν στην ταινία του Ντέηβιντ Φίντσερ με τίτλο Seven, στην προσπάθειά του να μπεί στο μυαλό του παρανοϊκού δολοφόνου Κέβιν Σπέισι.
Φημολογείται μάλιστα πως υπήρξε και ειδική σελίδα στο facebook αφιερωμένη στον Χολμς, η οποία όμως κατέβηκε απροειδοποίητα εν μία νυκτί.
Στις ΗΠΑ, όμως, ακόμη και η απειροελάχιστη χειρονομία αρκεί για να προκαλέσει ένα τσουνάμι φαντασιωσικών προβολών και ταυτίσεων. Κάτι σαν το φαινόμενο της πεταλούδας....