Μυθιστοριογράφος, συγγραφέας θεατρικών έργων, δοκιμιογράφος, σεναριογράφος, αμετανόητος πολιτικός ακτιβιστής και μία από τις πιο «κουλ» φυσιογνωμίες του προηγούμενου αιώνα...
Άφησε την τελευταία του πνοή χθες, Τρίτη, σε ηλικία 86 ετών (γεννήθηκε την 3η Οκτωβρίου 1925), στην οικία του στο Χόλιγουντ Χιλς του Λος Άντζελες, όπου είχε μετακομίσει το 2003, έπειτα από μακροχρόνια διαμονή στο Ραβέλο της Ιταλίας. Αιτία θανάτου, σύμφωνα με τον ανιψιό του Μπερ Στίρς, επιπλοκές πνευμονίας.
Υπήρξε ένας από τελευταίους μιας σπουδαίας γενιάς, αφήνοντας πίσω του μία εξίσου σπουδαία παραγωγή που περιλαμβάνει 25 μυθιστορήματα, 2 απομνημονεύματα, καθώς και πολυάριθμους τόμους με δοκίμια που μαρτυρούν ένα μεγάλο στυλίστα της σκέψης. Για μικρό χρονικό διάστημα εργάστηκε και ως κατά παραγγελία συγγραφέας για λογαριασμό της MGM, όλοι όμως θα τον θυμούνται για τους αιχμηρούς αφορισμούς του πάνω στην αμερικανική εξωτερική πολιτική.
Όπως ο Νόρμαν Μέιλερ και ο Τρούμαν Καπότε, ο Γκορ Βιντάλ απολάμβανε εξίσου το στάτους του δημόσιου προσώπου, ενώ αναζήτησε δύο φορές την τύχη του στον πολιτικό στίβο, το 1960 βάζοντας υποψηφιότητα για το Κογκρέσο με το Δημοκρατικό κόμμα και το 1982, όταν διεκδίκησε μία θέση στη Γερουσία στην Πολιτεία της Καλιφόρνια. Το γεγονός ότι έχασε και τις δύο φορές, ωστόσο, δεν τον απέτρεψε από το να διαδραματίζει ενεργό ρόλο στα πολιτικά πράγματα, δηλώνοντας συχνά πως δεν υπάρχει ανθρώπινο πρόβλημα που να μη λύνεται, εάν οι άνθρωποι απλά ακολουθούσαν τις συμβουλές του.
Συχνός επισκέπτης των τηλεοπτικών πλατώ και με περιστασιακά σύντομα περάσματα από τη μεγάλη οθόνη, παίζοντας κυρίως τον εαυτό του, ο Γκορ Βιντάλ ένιωθε οικεία μπροστά στην κάμερα, προσφέροντας στο κοινό ένα από τα πιο «διεγερτικά» θεάματα της αμερικανικής τηλεόρασης, κυρίως λόγω του αποστασιοποιημένου και καθόλου «καθώς πρέπει» ύφους του.
Ο φίλος του, Ιταλός συγγραφέας Ίταλο Καλβίνο είχε πει κάποτε πως ο Γκορ είναι ένας άνθρωπος χωρίς ασυνείδητο, ενώ ο ίδιος συνήθιζε να λέει για τον εαυτό του: «Είμαι όπως ακριβώς φαίνομαι. Μέσα μου δεν υπάρχει τίποτα το γλυκό και αξιαγάπητο. Κάτω από την παγερή όψη μου, δεν θα βρεις παρά κρύο νερό».
Αρεσκόταν σε κάθε είδους συνωμοσίες, δείχνοντας μία ιδιαίτερη προτίμηση σε εκείνες στο επίκεντρο των οποίων βρισκόταν ο ίδιος.
Ήταν επίσης γνωστός για τις παθιασμένες συζητήσεις στις οποίες εμπλεκόταν, ενώ θα μείνουν στην ιστορία οι τηλεοπτικοί διαπληκτισμοί του με τον Νόρμαν Μέιλερ, τον Τρούμαν Καπότε και τον Ουίλιαμ Μπάκλεϊ Τζούνιορ.
Επεδείκνυε μηδενική ανοχή προς την «ηλιθιότητα», στην οποία διέπρεπε, κατ' εκείνον, το μεγαλύτερο μέρος της ανθρωπότητας με προεξάρχοντες τους εκλεγμένους πολιτικούς.
Εύκολα αντιλαμβάνεται κανείς ότι δεν διακρινόταν για το συναισθηματισμό ή το ρομαντισμό του: «Η αγάπη δεν είναι ίδιόν μου», είχε πει κάποτε..
Μέχρι την ηλικία των 25 ετών, είχε ήδη στο ιστορικό του περί τις 1.000 σεξουαλικές επαφές με άτομα και των δύο φύλων, γεγονός το οποίο αναφέρει στα απομνημονεύματά του με τίτλο Παλίμψηστο και για το οποίο υπερηφανευόταν.
Έτεινε σεξουαλικά προς άτομα του ιδίου φύλου, αλλά ο ίδιος δήλωνε πως τα ανθρώπινα όντα είναι εγγενώς αμφισεξουαλικά και πως ετικέτες όπως «γκέι» (ένας χαρακτηρισμός που απεχθανόταν) ή «στρέιτ» είναι αυθαίρετες και ανούσιες.
Επί 53 χρόνια συζούσε με το σύντροφό του Χάουαρντ Όστεν, πρώην διαφημιστή, μία σχέση που όπως εξηγούσε ο ίδιος άντεξε τόσο πολύ επειδή ακριβώς δεν είχαν κοιμηθεί ποτέ μαζί.
Ενίοτε χαρακτήριζε τον εαυτό του λαϊκιστή, αλλά κάτι τέτοιο ίσχυε μονάχα στη θεωρία, καθώς τόσο λόγω ιδιοσυγκρασίας όσο και λόγω καταγωγής ήταν ανεπανόρθωτα αριστοκράτης.
Κατά τα τελευταία χρόνια της ζωής του, ειδικά μετά το θάνατο του συντρόφου του, έκανε πολύ σπάνια δημόσιες εμφανίσεις, με εξαίρεση τα εθνικά λογοτεχνικά βιβλία το 2009, όπου και εθεάθη για τελευταία φορά ενώπιον κοινού.