Ίσως δεν υπάρχει πιο γελοίο θέαμα από τα συρρέοντα αγελαία πλήθη που σπεύδουν να χαιρετίσουν μπροστά στις τηλεοπτικές κάμερες, κουνώντας σημαιάκια, χαρούμενοι που...
Που τι;
Που θα γίνουν μάρτυρες υπεράνθρωπων επιδόσεων, εντυπωσιακών στιγμιότυπων εναρκτήριων τελετών, φανταχτερών θεαμάτων και αγωνιστικού πνεύματος, τη στιγμή μάλιστα που ζήτημα είναι αν έστω και το 20% αυτών έχει αθληθεί έστω και μία φορά στη ζωή του;
Που θα παρακολουθήσουν μοναδικές στιγμές πανανθρώπινης σύμπνοιας και ειρηνικής συνύπαρξης, τη στιγμή που η υφήλιος έχει γίνει... μύλος;
Που το έθνος το οποίο έχει αναλάβει την πραγμάτωσή τους θα ζήσει ιστορικές στιγμές υπερηφάνειας και μεταρσίωσης;
Δεν χρειάζεται να είναι κανείς κυνικός ή μισάνθρωπος, όπως θα σπεύσουν να αποφανθούν πολλοί, για να αντιληφθεί το γελοίο τέτοιων εορταστικών περιστάσεων, που εμπλέκουν και συμπαρασύρουν με το έτσι θέλω έναν ολόκληρο πλανήτη, δίνοντάς του την αίσθηση ότι κάτι συμβαίνει και μάλιστα καλό!
Όπως εξίσου γελοία είναι και η επίκληση κάθε φορά του ιστορικού βάθους των αγώνων που μας πηγαίνει πίσω στην ελληνική αρχαιότητα: πόσο πιο σούπερ μάρκετ μπορεί πια να γίνει η ιστορία; Και πόσο πιο ανιστόρητη η ανθρωπότητα που με ευκολία επαναλαμβάνει στερεότυπα σχήματα και σκέψεις – και με φασιστικό μάλιστα τρόπο – πάνω στο ευ αγωνίζεσθαι και στις αρετές της παράλληλης πνευματικής/σωματικής επιμέλειας εαυτού και εξέλιξης, νομίζοντας ότι γνωρίζει περί τίνος πρόκειται;
Αν πραγματικά μπορούσε να εξασφαλίσει κανείς μερικούς αιώνες επιπλέον ζωής, κάτι τέτοιο θα είχε αξία αποκλειστικά και μόνο στο βαθμό που θα του δινόταν η ευκαιρία να διαπιστώσει πόσο πιο ηλίθιο μπορεί να αποδειχθεί αυτό το είδος, καθώς και πόσο περισσότερο μπορεί να επιδεινωθεί η τύφλωσή του, η ηλίθια χαρά του, ο βλακώδης ενθουσιασμός του, η επικίνδυνη αφέλειά του, η αντιαισθητική και νοσηρή ροπή του για κάθε είδους ταύτιση (ατομική, συλλογική, εθνική).
Καθώς όμως τέτοια σχόλια μοιάζουν μάλλον ανεπίδοτα, καθότι ο κόσμος έχει μαζικώς ανάγκη από άρτο και θεάματα χαμηλού επιπέδου – διότι δεν είναι όλα τα θεάματα ίδια – ας αλλάξουμε τροπάριο:
Το επιχείρημα υπέρ της διεξαγωγής τέτοιου τύπου πλανητικών εορταστικών τελετουργιών είναι απλό: οι Ολυμπιακοί Αγώνες αποτελούν πολλαπλή επένδυση και, ως τέτοια, είναι θεμιτοί, στο μέτρο που διατηρούν σε κυκλοφορία το κεφάλαιο, πολλαπλασιάζοντάς το.
Το αντεπιχείρημα είναι ακόμη απλούστερο και αρκεί η σύντομη αναφορά στους δύο τελευταίους Ολυμπιακούς Αγώνες (δεν γίνεται καν λόγος για το σύνολο των αγώνων των τελευταίων τριών δεκαετιών) για να φανεί το παράλογο του πρώτου επιχειρήματος: οι Χειμερινοί Ολυμπιακοί του Βανκούβερ το 2010 φόρτωσαν τους φορολογούμενους με ένα χρέος 1.2 δισεκατομμυρίων δολαρίων, ενώ οι Ολυμπιακοί του Λονδίνου έχουν μέχρι στιγμής κοστίσει τρεις φορές πάνω από τις αρχικές προβλέψεις, αγγίζοντας τα 15 δισεκατομμύρια δολάρια, χωρίς να έχει κανείς την παραμικρή ιδέα για τις ελευσόμενες επιπτώσεις στους φορολογούμενους.
Ιδού τώρα και μερικά άλλα ωμά δεδομένα με τρομακτικά αυξητική τάση:
Κάθε χρόνο 15 εκατομμύρια ανήλικοι πεθαίνουν από την πείνα.
Πάνω από 500 εκατομμύρια άνθρωποι στην Ασία, την Αφρική και τη Λατινική Αμερική ζουν υπό το καθεστώς απόλυτης φτώχειας.
Από τη στιγμή που ξεκίνησε ο αναγνώστης να διαβάζει αυτό το άρθρο, έχουν πεθάνει 200 άνθρωποι από έλλειψη τροφής, ενώ μέχρι το τέλος του χρόνου αναμένεται να αφήσουν την τελευταία τους πνοή για τον ίδιο λόγο περί τα 5 εκατομμύρια άνθρωποι.
3 δισεκατομμύρια άνθρωποι στον κόσμο αγωνίζονται να ζήσουν με ημερήσιο εισόδημα μόλις 2 δολάρια και 1.3 δισεκατομμύρια άνθρωποι με μόλις 1 δολάριο την ημέρα.
Με μόλις 15 δισεκατομμύρια δολάρια θα λυνόταν το διατροφικό πρόβλημα παγκοσμίως, με όσα δηλαδή ξοδεύουν οι κάτοικοι των ΗΠΑ και της Ε.Ε. μαζί σε αρώματα.
Κάθε 3.6 δευτερόλεπτα κάποιος πεθαίνει, όχι από αρρώστια ούτε από άλλους παράγοντες, αλλά από έλλειψη τροφής.
Πρόκειται για τετριμμένες πληροφορίες συνυφασμένες με τις δακρύβρεχτες διαφημιστικές καμπάνιες της UNICEF – είναι όμως πραγματικότητα.
Και αν σκεφτεί κανείς ότι με το ποσό που δαπανάται για την ανοικοδόμηση ενός αθλητικού κέντρου ολυμπιακών προδιαγραφών δίνεται η δυνατότητα να τραφεί ένα ολόκληρο σχολείο για μερικά χρόνια, τότε η κυνική αντιμετώπιση τέτοιων «εθιμοτυπιών» είναι το λιγότερο που μπορεί να κάνει κανείς...
Το περισσότερο και ιδανικότερο που θα μπορούσε να γίνει θα ήταν να καταργηθούν υπό την παρούσα μορφή τους, διεξαγόμενοι εφεξής αποκλειστικά και μόνο στην Ελλάδα με το λιτό και απέριττο τρόπο που τους αρμόζει.