Μια από τις πιο αφοπλιστικά ειλικρινείς συνεντεύξεις της ζωής του έδωσε ο Μιχάλης Ασλάνης στο Down Town Κύπρου. Εκεί όπου αποκάλυψε την αλήθεια για τις οικονομικές του δυσκολίες και τις κρίσεις κατάθλιψης από τις οποίες υποφέρει.
«Δεν πουλάω τα σπίτια μου λόγω οικονομικών δυσκολιών. Είναι αλήθεια ότι πουλάω το σπίτι στο Λυκαβηττό, γιατί δυσκολευόμουν πάρα πολύ με τις μετακινήσεις μου, επειδή δεν οδηγώ εγώ ο ίδιος και έπρεπε συνεχώς να παίρνω ταξί. Αλλά το σπίτι της Μυκόνου δεν το πουλάω. Αυτό δεν είναι αλήθεια. Για να καταλάβεις, όταν είχα το ατελιέ μου στο Κολωνάκι, προτού το καταστρέψουν μετά τα γνωστά επεισόδια που έγιναν στην περιοχή πριν από 3 χρόνια, έπαιρνα 4 φορές τη μέρα ταξί για να πάω και να φύγω από το σπίτι μου προς τη δουλειά μου. Ήταν άβολο για μένα όλο αυτό».
Αυτό δήλωσε -μεταξύ άλλων- ο γνωστός σχεδιαστής στον δημοσιογράφο Γιάννη Χατζηγεωργίου στα πλαίσια της συνέντευξης που παραχώρησε στο Down Town Kύπρου.
Εκεί που επίσης μίλησε για τις κρίσεις κατάθλιψεις που βιώνει «Τις βιώνω συχνά. Και γίνονται εντονότερες όσο περνούν τα χρόνια. Ίσως γιατί δεν είμαι ευχαριστημένος από τη ζωή μου. Αλλά, έτσι κι αλλιώς, ποτέ δεν ήμουνα. Γενικά, δεν έζησα ευτυχισμένα χρόνια. Δεν τα απόλαυσα όλα αυτά: Τις επιτυχίες, τις μεγάλες επιδείξεις, την αναγνωρισιμότητα, τη διασημότητα. Όλα αυτά δεν τα ευχαριστήθηκα! Κι αν ξαναγεννιόμουνα, ξέρεις τι θα θελα; Θα ήθελα να γεννιόμουν πάρα πολύ όμορφος! Πολύ! Και με πολλά λεφτά. Τότε ίσως να μην χρειαζόταν καν να κάνω αυτή τη δουλειά. Γιατί, κακά τα ψέματα, όταν είσαι όμορφος παίρνεις πιο πολλή αγάπη από τους ανθρώπους. Ακούγεται ρατσιστικό αυτό, αλλά αυτή είναι η πραγματικότητα».
Τέλος, ο Μιχάλης Ασλάνης έκανε και μια μίνι ψυχανάλυση, αναφερόμενος στην παιδική του ηλικία «Εγώ, δυστυχώς, μεγάλωσα με χαμηλή αυτοεκτίμηση και αυτό με ταλαιπώρησε πάρα πολύ στη ζωή μου. Για πολλά χρόνια. Ήμουν ένα παιδί με χαμηλή αυτοπεποίθηση που προσπαθούσα να κάνω κάποια πράγματα σε ένα πολύ δύσκολο και ανταγωνιστικό χώρο, να φανώ κι εγώ. Γιατί μόνο το ταλέντο μου είχα- ούτε λεφτά, ούτε ομορφιά για να μου ανοιχτούν πόρτες. Για να σου δώσω να καταλάβεις, η μαμά μου με έβλεπε που σχεδίαζα, μου έλεγε 'πολύ ωραία αυτά που ζωγραφίζεις' αλλά, μετά από λίγο, μου μιλούσε για το γιο της γειτόνισσας που 'σπουδάζει γιατρός'. Αυτόν μου έφερνε ως παράδειγμα».
Κάτι που είχε επίπτωση και στο γεγονός ότι ποτέ δεν κυνήγησε τον έρωτα στην ζωή του «Έχω να ερωτευτώ από τα 22 μου. Δεν με πείραζε, όμως, δεν με ενόχλησε ποτέ αυτό, γιατί μετά το συνήθισα να είμαι μόνος».