Ήταν μορφωμένος, δεινός ρήτορας και από τους πιο άξιους πολιτικούς της εποχής του. Ο Επαμεινώνδας Δεληγεώργης, είναι ο νεώτερος Έλληνας πρωθυπουργός καθώς ανέλαβε την εξουσία σε ηλικία 36 ετών, ενώ χρημάτισε σε αυτήν την θέση, συνολικά έξι φορές.
Ο Επαμεινώνδας Δεληγεώργης γεννήθηκε στην Τρίπολη το 1829, έχοντας καταγωγή από γνωστή οικογένεια αγωνιστών του Μεσολογγίου και πέθανε το 1879 στην Αθήνα. Ήταν ένας πολιτικός με ριζοσπαστικές για την εποχή του αντιλήψεις καθώς απέβλεπε στον εκσυγχρονισμό της μετεπεναστατημένης Ελλάδας. Ήταν μεταξύ άλλων, ένα από τα ηγετικά στελέχη της αντιδυναστικής «Χρυσής Νεολαίας».
Η πολιτική του σταδιοδρομία ξεκινά το 1859 οπότε και εκλέγεται βουλευτής Μεσολογγίου με το Εθνικό Κομιτάτο. Ωστόσο μετά από δύο χρόνια το καθεστώς του Όθωνα τον φυλακίζει μέχρι και το 1862 όπου και απελευθερώνεται. Η σύντομη αυτή περιπέτεια δεν τον εμπόδισε να συνεχίσει τον πολιτικό του βίο.
Πιστός στον θεσμό της βασιλείας (με πίστη και στους θεσμούς του Συντάγματος), αλλά και ένας από τους πρωτεργάτες της έξωσης του Όθωνα. Το 1865 γίνεται πρωθυπουργός της Ελλάδας ενώ μέχρι και σήμερα κατέχει το ρεκόρ του νεώτερου πρωθυπουργού.
Προτιμά να μην ακολουθήσει πολιτική ρήξης με την Οθωμανική Αυτοκρατορία, στοχεύοντας στην οικονομική, κοινωνική, στρατιωτική και πολιτιστική συνεργασία στην περιοχή των Βαλκανίων. Θεωρούσε επίσης το δόγμα του πανσλαβισμού ως έναν από τους μεγαλύτερους κινδύνους για τον Ελληνισμό.
Έγινε συνολικά έξι φορές πρωθυπουργός, (1865, 1870,1872, 1876, 1877), ενώ διετέλεσε και υπουργός Οικονομικών στην οικουμενική κυβέρνηση υπό τον Κωνσταντίνο Κανάρη. Υπήρξε επίσης υπουργός Παιδείας και Εξωτερικών. Αποχωρεί από την πολιτική μετά από ένα πολυπληθές συλλαλητήριο, καθώς ο λαός εναντιώθηκε στην πολιτική ουδετερότητας της Οικουμενικής κυβέρνησης όσον αφορά την εξωτερική πολιτική.
Μάλιστα κατά το συλλαλητήριο οι πολίτες λιθοβόλησαν τα σπίτια όλων των πολιτικών ηγετών που στήριζαν την κυβέρνηση. Προκειμένου να σωθεί, ο Επαμεινώνδας Δεληγεώργης, κατέφυγε σε οικία ενός Ρώσου ιερέα.
Ολόκληρος ο πολιτικός βίος του σπουδαίου αυτού πολιτικού της νεώτερης Ελλάδας παρατίθεται στην πολιτική βιογραφία η οποία κυκλοφόρησε πρόσφατα από το Ίδρυμα της Βουλής για τον Κοινοβουλευτισμό και τη Δημοκρατία, από τον ερευνητή ιστορικό Ανδρέα Αντωνόπουλο.
Όπως σημειώνει ο συγγραφέας στο τελευταίο κεφάλαιο των συμπερασμάτων:
«Η οργανική ένταξη της εξωτερικής πολιτικής του στην ακολουθία της μεσογειακής πολιτικής της Μεγάλης Βρετανίας και της Γαλλίας, αποτελούσε για τον ίδιο μονόδρομο, χωρίς, πάντως, αυτό να συνεπάγεται απεμπόληση, ούτε στο ελάχιστο, των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Ελλάδας. Η Ελλάς -έλεγε- δεν δύναται να εύρη θέσιν εις την Ευρώπην, αν δεν αντιποιηθεί το συνήγορον της Ανατολής».
Ταυτόχρονα και προς εξυπηρέτηση της ίδιας ακριβώς στόχευσης –συνεχίζει ο συγγραφέας- η χώρα θα έπρεπε, ρεαλιστικά και πέρα από συναισθηματισμούς, να ανοίξει διαύλους μονιμότερης επικοινωνίας με την Οθωμανική Αυτοκρατορία».
Ο συγγραφέας Ανδρέας Αθανασίου Αντωνόπουλος γεννήθηκε στον Βύρωνα Αττικής. Σπούδασε στο Τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών απ' όπου και έλαβε το μεταπτυχιακό και διδακτορικό του δίπλωμα. Το 2009 ολοκλήρωσε την μεταδιδακτορική του έρευνα σχετικά με την Ελλάδα του 19ου αιώνα.
Έχει συγγράψει τα βιβλία «Οι Έλληνες της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και το Ανατολικό Ζήτημα 1866-1881», «Η μαρτυρία του Νεολόγου της Κωνσταντινούπολης» και «Ο Ιωάννης Βαλασόπουλος ως πολιτικός και ιατρός». Είναι επιστημονικός συνεργάτης στο Ιστορικό Αρχείο του Πανεπιστημίου Αθηνών.